งานเลี้ยงประจำปีของบริษัทข้าวปั้นถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ในโรงแรมหรูใจกลางเมือง ธีมงานในปีนี้คือ ‘Gatsby Night’ และแน่นอนว่ารามินทร์ถูก ‘บังคับ’ ให้มาในฐานะคู่เดต
สำหรับคนอย่าง นพ.รามินทร์ ที่ชีวิตส่วนใหญ่วนเวียนอยู่แต่ในห้องผ่าตัดที่ปลอดเชื้อและสภาพแวดล้อมที่ต้องใช้สมาธิสูงสุด งานสังคมที่เต็มไปด้วยเสียงเพลงดังๆ และผู้คนที่เสแสร้งใส่กัน ถือเป็นเรื่องน่ารำคาญใจอย่างที่สุด เขานั่งอยู่ที่โต๊ะวีไอพีในชุดทักซิโด้สีดำสนิทที่ขับให้ดูสง่างาม แต่ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้กรอบแว่นนั้นกลับเรียบเฉย ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ เขานั่งจิบวิสกี้ในมือเงียบๆ สายตาไม่ได้จับจ้องไปที่เวที แต่กลับจับจ้องอยู่ที่ ‘คนไข้’ ของเขาเพียงคนเดียว
ข้าวปั้นในชุดเดรสสั้นพู่ระย้าสีดำขลับนั้นสวยสะดุดตา และเขาก็เกลียดที่เธอสวยสะดุดตาขนาดนี้ เกลียดที่ไอ้พู่ระย้าพวกนั้นมันขยับไหวไปมาทุกครั้งที่เธอหัวเราะ และที่เกลียดที่สุด...คือสายตาของไอ้พวก
