ทุกคำพูดที่เขาตอกย้ำ คือทุกแรงกระแทกที่ส่งผลให้ร่างกายของข้าวปั้นสั่นสะท้านราวกับลูกนก เสียงเนื้อกระทบกันดัง พั่บ พั่บ พั่บ อย่างต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน ผสมกับเสียงครางกระเส่าที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของเธอ
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊าส์...พี่หมอขา...ปั้น...ปั้นไม่ไหวแล้ว...มันลึก...ลึกเกินไปแล้วค่ะ...อ๊า”
รามินทร์ไม่ได้ผ่อนแรงลงเลยแม้แต่น้อย เขายิ่งได้ใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ เขาก้มลงไปขบเม้มที่แผ่นหลังเนียน ไล่ลงมาจนถึงบั้นท้ายกลมกลึง สร้างรอยรักสีกุหลาบไว้เป็นเครื่องหมายแสดงความเป็นเจ้าของ ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนจังหวะ...
เขาเริ่มขยับช้าลง...แต่กลับหนักหน่วงและเน้นย้ำทุกการเคลื่อนไหว...
“ฮึก...พี่หมอ...ปั้นเสียวว...” เธอครางออกมาด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้นจนเกินจะรับไหว
ดูเหมือนรามินทร์จะแกล้งเธอให้หนักขึ้น...เขาสาวแท่งเนื้อร้อนออกมาเกือบสุด ปล่อยให้ส่วนปลายที่บานโตครูดไถอยู่กับร่องกลีบที่ฉ่ำเยิ้มของเธอ
