สมรภูมิรักที่เริ่มต้นขึ้นอย่างดุดันและป่าเถื่อนตั้งแต่หน้าประตูยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด รามินทร์ปลดปล่อยความปรารถนาทั้งหมดที่ถูกปลุกขึ้นมาจากวิดีโอคอลมรณะเมื่อครู่ใส่ร่างกายของข้าวปั้นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จากเตียงนอน...ลามไปถึงผนังห้อง...และจบลงที่พื้นพรมข้างเตียงในที่สุด
เมื่อพายุลูกแรกผ่านพ้นไป...ทั้งสองคนก็นอนหอบหายใจอยู่บนพื้นพรมอย่างหมดเรี่ยวแรง ร่างกายเปลือยเปล่าชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ
รามินทร์ซบหน้าลงกับซอกคอที่ชื้นเหงื่อของข้าวปั้น สูดดมกลิ่นกายอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอเข้าเต็มปอด มันเป็นกลิ่นที่ทำให้เขาสงบและคลุ้มคลั่งได้ในเวลาเดียวกัน
“แฮ่ก...แฮ่ก...หายคิดถึงรึยังครับ...คนดี” เขาถามเสียงพร่า
ข้าวปั้นที่นอนนิ่งเป็นปลาตายอยู่ใต้ร่างของเขา ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ เธอไม่มีแรงแม้แต่จะพูดออกมาด้วยซ้ำ บทลงโทษของเขาเมื่อครู่นี้มันหนักหน่วงและรุนแรงจนแทบจะพรากวิญญาณของเธ
