ทันทีที่ประตูคอนโดปิดลง รามินทร์ก็ผลักร่างของข้าวปั้นให้ติดกับบานประตูอีกครั้ง เหมือนกับเป็นการฉายหนังซ้ำจากคืนวันก่อน แต่ครั้งนี้...บรรยากาศมันแตกต่างออกไป เพราะความหึงหวงที่ยังคงคุกรุ่นและพร้อมจะปะทุออกมาได้ทุกเมื่อ
“บอกพี่มาสิ...ว่าทำไมถึงปล่อยให้มันเข้าใกล้ขนาดนั้น” เขาถามเสียงเข้ม กดแขนทั้งสองข้างของเธอไว้กับประตู จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธออย่างคาดคั้น
“ปั้นบอกแล้วไงคะว่าเป็นแค่รุ่นน้อง...แล้วก็ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ” เธอพยายามอธิบาย แต่เสียงกลับสั่นน้อยๆ ด้วยความกลัวระคนตื่นเต้น
“ไม่ได้คิดอะไร...แต่ก็ไปกินข้าวกับมันสองต่อสองเนี่ยนะ!” เขาตวาดเสียงดังขึ้น “แล้วถ้าพี่ไม่ไป...มันจะทำอะไรเรามากกว่านั้นรึเปล่า!”
“ไม่หรอกค่ะ! นนท์เขาเป็นเด็กดี...”
“พี่ไม่สนว่ามันจะเป็นเด็กดีหรือเด็กเลว!” เขาสวนกลับทันควัน “พี่สนแค่ว่า...เราเป็นของพี่! เข้าใจไหมข้าวปั้น...เป็นของพี่คนเดียว!”
สิ้นคำประกาศิต
