17 หลักฐานคาเตียง...กับคนไข้ที่(แกล้ง)ความจำเสื่อม

1298 Words

แสงแดดยามเช้าที่ส่องลอดผ่านช่องว่างของผ้าม่านเข้ามา ปลุกข้าวปั้นให้ตื่นจากการหลับใหลที่ยาวนานและเหนื่อยอ่อนที่สุดในชีวิต ความรู้สึกแรกที่เธอรับรู้ได้คืออาการปวดหัวตุบๆ ราวกับมีใครเอาค้อนมาทุบ เป็นผลพวงมาจากค็อกเทลไหมไทยสองแก้วเมื่อคืน เธอพยายามจะพลิกตัว แต่แล้วความรู้สึกเจ็บปวดระลอกที่สองก็ถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง... ร่างกายของเธอปวดหนึบไปทุกส่วนสัดราวกับเพิ่งไปวิ่งมาราธอนมา...โดยเฉพาะ ‘ช่วงล่าง’... มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งระบม แสบ และตึงแน่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เหมือนกับว่าร่างกายส่วนนั้นได้ผ่านการใช้งานอย่างหนักหน่วงมาตลอดทั้งคืน ความเจ็บแปลบแล่นปราดขึ้นมาทุกครั้งที่เธอขยับตัว ‘ทำไม...ทำไมถึงเจ็บขนาดนี้...’ ข้าวปั้นค่อยๆ ปรือตาขึ้นอย่างงุนงง ภาพแรกที่เห็นคือเพดานห้องนอนที่ไม่คุ้นเคย...เอ๊ะ? ไม่สิ...นี่มันเพดานห้องของเธอเองนี่นา แต่ทำไมทุกอย่างมันดูหมุนๆ ไปหมด เธอรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ยันกายลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล แล้วก็ต้องสูดปากด้วยความเจ็บที่แล่นริ้วขึ้นมาอีกครั้ง เธอเผลอก้มลงมองสภาพตัวเองใต้ผ้าห่มผืนหนา...แล้วดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก! ร่างกายของเธอเปลือยเปล่า! ไม่เพียงแค่นั้น...บนผิวเนื้อขาวๆ ของเธอ โดยเฉพาะบริเวณลำคอและเนินอก ยังปรากฏรอยจ้ำสีแดงสีกุหลาบกระจายเป็นหย่อมๆ เหมือนกับแผนที่ดวงดาวที่ใครบางคนมาทำทิ้งไว้ ‘นี่มัน...รอยอะไร!’ ภาพความทรงจำเมื่อคืนค่อยๆ ไหลย้อนกลับเข้ามาในหัวอย่างช้าๆ...บาร์แจ๊ส...ไหมไทย...คุณหมอราม...คำพูดที่เหมือนจะตัดพ้อของเธอ...เขามาส่งที่คอนโด...จูบในรถ... แล้วภาพก็ตัดไป... ไม่! มันไม่ได้ตัดไป! แต่มันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ! คำเชิญที่น่าอายของเธอ...จูบที่ร้อนแรงหน้าประตู...สัมผัสที่เร่าร้อนบนเตียง...ความเจ็บปวดครั้งแรกที่แสนสาหัส...เสียงครางที่น่าอายของตัวเอง...และใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อของเขา... ทุกอย่างมันคือเรื่องจริง! “กรี๊ดดดดดดดดดดด!” เสียงกรีดร้องของข้าวปั้นดังลั่นห้องในยามเช้า เธอรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวจนมิดชิดราวกับมีคนแอบมองอยู่ หัวใจเต้นระรัวเหมือนจะหลุดออกมานอกอก ใบหน้าร้อนผ่าวเหมือนมีใครเอาไฟมาจ่อ แล้วในจังหวะนั้นเอง...เธอก็รู้สึกได้ถึงการขยับตัวของใครอีกคนที่นอนอยู่ข้างๆ! ข้าวปั้นค่อยๆ หันไปมองอย่างเชื่องช้าและหวาดหวั่น...แล้วก็แทบจะหยุดหายใจ นายแพทย์รามิล วงศ์วริศ...ในสภาพที่เปลือยท่อนบน นอนตะแคงหันหน้ามาทางเธอ ใช้แขนข้างหนึ่งเท้าศีรษะเอาไว้ เขาลืมตาอยู่แล้ว...และกำลังมองเธอด้วยรอยยิ้มมุมปากที่ร้ายกาจที่สุด! “ตื่นแล้วเหรอครับ...คนไข้ของหมอ” เขาเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงทุ้มพร่าในตอนเช้าที่เซ็กซี่จนน่าโมโห “นอนหลับสบายไหม” คำทักทายที่แสนจะธรรมดา แต่มันกลับทำให้ข้าวปั้นอยากจะมุดดินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด! สัญชาตญาณการเอาตัวรอดสั่งให้เธอทำในสิ่งที่โง่เขลาที่สุด...นั่นคือ...แกล้งความจำเสื่อม! “กรี๊ดดดดด! คุณหมอ!” เธอแผดเสียงดังขึ้นอีกครั้ง ทำตาโตเหมือนกระต่ายตื่นตูม “คุณ...คุณมาอยู่ในห้องหนู...เอ๊ย! ดิฉันได้ยังไงคะ!” เธอจงใจเปลี่ยนสรรพนามทันทีเพื่อสร้างระยะห่างและความเป็นทางการ รามิลเลิกคิ้วขึ้นอย่างขบขันกับละครฉากใหญ่ตรงหน้า “ผมมาอยู่ในห้องคุณได้ยังไงน่ะเหรอครับ...ก็เมื่อคืน...มีคนไข้ขี้เมาบางคนเชิญผมขึ้นมาบนห้องเองไม่ใช่เหรอครับ” “ไม่จริง!” เธอเถียงเสียงสูง “ดิฉันเมา! ดิฉันไม่รู้เรื่อง! ฮื่อ...คุณหมอทำอะไรดิฉัน! ทำไมตัวดิฉันถึงเจ็บไปหมดแบบนี้!” เธอแกล้งทำเป็นบีบน้ำตา แม้จะไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด แต่ก็แสดงสีหน้าเจ็บปวดรวดร้าวราวกับเพิ่งผ่านโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ในชีวิตมา รามิลมองท่าทีของนักแสดงรางวัลออสการ์ตรงหน้าแล้วก็ส่ายหัวเบาๆ เขารู้ทันทุกอย่าง แต่ก็ยอมเล่นตามน้ำไปกับเธอ “ผมทำอะไรคุณงั้นเหรอครับ” เขาแกล้งทำหน้าครุ่นคิด “ก็...’รักษา’ คุณไงครับ” เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น ชี้ไปที่รอยแดงจางๆ บนลำคอของเธอ “นี่ไงครับ...อาการแรก...คนไข้เหมือนจะคอเคล็ด หมอเลยต้องช่วยนวดให้ด้วยการใช้ปาก...ดูเหมือนจะได้ผลดีนะ รอยแดงเริ่มจางแล้ว” ข้าวปั้นรีบเอามือปิดคอตัวเองทันที หน้าแดงก่ำ เขายังไม่หยุด เขายกมือของเธอขึ้นมาดู จี้ไปที่รอยเล็บที่เธอเผลอจิกลงบนแผ่นหลังของเขาเมื่อคืน ซึ่งตอนนี้มันปรากฏอยู่บนแขนของเธอเองเล็กน้อยเช่นกัน “อาการที่สอง...คนไข้มีอาการเกร็งที่ปลายนิ้ว หมอเลยต้องจับมือไว้แน่นๆ ตลอดการรักษา...เพื่อคลายกล้ามเนื้อ” และแล้ว...สายตาของเขาก็เลื่อนต่ำลงไปยังผ้าห่มที่คลุมช่วงล่างของเธอเอาไว้ “แล้วก็...อาการที่หนักที่สุด” เขากระซิบเสียงพร่า “คนไข้มีไข้ขึ้นสูง ตัวร้อนมาก โดยเฉพาะช่วงล่าง...หมอเลยจำเป็นต้องใช้ ‘เทอร์โมมิเตอร์’ ส่วนตัว...สอดเข้าไปวัดไข้ให้...ทั้งคืนเลย” คำอธิบายที่ทั้งกำกวมและลามกอย่างร้ายกาจทำให้ข้าวปั้นแทบจะสำลักอากาศ! “คุณหมอบ้า! พูดอะไรน่าเกลียด!” “อ้าว...ก็คุณถามเองนี่ครับว่าผมทำอะไร” เขายิ้มอย่างผู้ชนะ “หรือว่า...ความจำเริ่มกลับมาแล้วครับ ว่าเมื่อคืนใครกันแน่ที่ครางเรียกชื่อหมอไม่หยุด...หืม? ใครกันนะที่บอกว่า ‘พี่หมอขา...แรงอีก’...” “หยุดพูดเลยนะ!” ข้าวปั้นเอาหมอนข้างๆ ตัวฟาดไปที่เขาอย่างแรงเพื่อปิดปาก แต่เขากลับรับมันไว้ได้อย่างง่ายดาย รามิลหัวเราะในลำคอ ดึงหมอนออกจากมือเธอแล้วรวบตัวเธอเข้ามากอดไว้แน่นในอ้อมแขน แม้เธอจะพยายามดิ้นขัดขืน แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดก็สู้เขาไม่ได้เลย “โอเคๆ หมอยอมแพ้แล้วครับ” เขากระซิบข้างหูเธอ กลิ่นหอมจากเส้นผมของเธอทำให้เขาอดใจไม่ไหวที่จะสูดดมเข้าไปเต็มปอด “เลิกเล่นละครได้แล้วน่า...คนเก่ง” เธอหยุดดิ้น ซบหน้าลงกับอกกว้างของเขาอย่างจำนน เมื่อรู้ว่าแผนแกล้งความจำเสื่อมของตัวเองล้มเหลวไม่เป็นท่า “ก็...ก็มันน่าอายนี่นา...” เธอพึมพำเสียงอ่อย “น่าอายอะไรกัน” เขาเชยคางเธอขึ้นมาให้สบตากัน “ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืน...มันคือความรู้สึกจริงๆ ของเราทั้งสองคนไม่ใช่เหรอ” สายตาที่จริงจังและอ่อนโยนของเขาทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอีกครั้ง “ผมรักคุณนะ...ข้าวปั้น” คำสารภาพรักที่ออกมาจากปากของเขาอย่างตรงไปตรงมา ทำให้โลกทั้งใบของเธอหยุดหมุน... “ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอคุณ...ความดื้อรั้น ความปากดีของคุณ...มันทำให้ผมหยุดมองคุณไม่ได้เลย...ยอมเป็นแฟนกับหมอคนนี้นะครับ” แต่ก่อนที่เธอจะได้ตอบตกลง...รามิลก็พูดประโยคที่ทำลายความซึ้งทั้งหมดลงอย่างสิ้นเชิง “แต่ก่อนจะเป็นแฟนกัน...หมอขอ ‘รักษา’ ต่ออีกหน่อยได้ไหมครับ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ “รู้สึกว่าเมื่อเช้า...คนไข้ของหมอจะไข้ขึ้นอีกแล้วนะ...”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more