หมอขา อย่าจับแรง

22 เปิดตัวแฟนหมอ...ต้องเจออรินอกเครื่องแบบ

ข้อความตอบกลับสั้นๆ ที่ลงท้ายด้วยคำว่า ‘...แฟน’ สร้างแรงสั่นสะเทือนในใจของนายแพทย์รามินทร์ได้อย่างมหาศาล เขานั่งยิ้มอยู่คนเดียวหน้าจอคอมพิวเตอร์ในห้องทำงาน จนหมอแพรที่บังเอิญเดินผ่านมาเห็นต้องแอบถ่ายรูปเก็บไว้เป็นหลักฐาน ก่อนจะโดนสายตาดุๆ ไล่ตะเพิดออกไป

ตลอดทั้งวัน...การทำงานที่เคยเคร่งเครียดของข้าวปั้นกลับกลายเป็นเรื่องง่ายดายไปเสียหมด พลังใจจาก ‘แฟน’ หมาดๆ ทำให้เธอมีสมาธิและไอเดียที่พรั่งพรูออกมาไม่หยุด จนเจ๊จี๊ดได้แต่เบ้ปากหมั่นไส้ แต่ก็ไม่กล้าแซวอะไรอีก เพราะกลัวจะโดนแฉเรื่อง ‘เทรนเนอร์หนุ่ม’ กลับมา

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน ข้าวปั้นได้รับข้อความจากรามินทร์ว่าคืนนี้เขาอาจจะเลิกดึกกว่าปกติ เพราะมีเคสผ่าตัดด่วนเข้ามาแทรก

แทนที่จะรู้สึกน้อยใจ...ข้าวปั้นกลับรู้สึกเป็นห่วงเขาขึ้นมาจับใจ เธอรู้ว่างานของเขาหนักและเครียดแค่ไหน เธอจึงตัดสินใจทำในสิ่งที่แฟนที่ดีพึงกระทำ...

เธอแวะซูเปอร์มาร์เก็ต ซื้อขนมปังเจ้าอร่อยที่เขาเคยบ่นว่าอยากกิน แซนด์วิชง่ายๆ สองสามชิ้น และเครื่องดื่มบำรุงกำลังอีกสองสามขวดใส่ถุงอย่างดี ก่อนจะนั่งแท็กซี่มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลของเขาทันที

บรรยากาศของโรงพยาบาลในตอนค่ำดูเงียบสงบกว่าตอนกลางวันมาก ข้าวปั้นเดินเข้าไปอย่างประหม่าเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ในฐานะแฟนของคุณหมอ ไม่ใช่ในฐานะคนไข้จอมโวยวายอีกต่อไป

เธอสอบถามที่เคาน์เตอร์พยาบาล และได้รับคำแนะนำให้ไปนั่งรอที่บริเวณห้องพักแพทย์ใกล้ๆ กับโซนห้องผ่าตัด ซึ่งรามินทร์น่าจะออกมาพักที่นั่นหลังเสร็จงาน

ข้าวปั้นนั่งลงบนเก้าอี้แถวยาวหน้าห้องพักแพทย์อย่างเงียบๆ เธอมองดูบรรดาแพทย์และพยาบาลที่เดินกันขวักไขว่ด้วยความรู้สึกชื่นชม ทุกคนดูเหนื่อยล้าแต่ก็ยังคงทำงานกันอย่างแข็งขัน มันทำให้เธอเข้าใจและเห็นใจในอาชีพของแฟนหนุ่มมากขึ้นไปอีก

ในขณะที่เธอกำลังนั่งมองนั่นมองนี่เพลินๆ สายตาของเธอก็ไปปะทะเข้ากับพยาบาลสาวสวยคนหนึ่งที่กำลังยืนคุยอยู่กับเพื่อนไม่ไกล...เธอจำได้ทันที! นี่คือ ‘พี่หมิว’ พยาบาลหน้าห้องคนสวยที่เคยแอบส่งสายตาหวานเชื่อมให้คุณหมอของเธอในวันที่เธอมาตรวจครั้งแรก!

ดูเหมือนอีกฝ่ายก็จะจำเธอได้เช่นกัน...

ทันทีที่สายตาประสานกัน พยาบาลหมิวก็เปลี่ยนสีหน้าทันที เธอกลับหลังหันไปกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับเพื่อน แล้วทั้งสองคนก็เหลือบมองมาทางข้าวปั้นด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะส่ง ‘สายตามองค้อน’ วงใหญ่มาให้เธอหนึ่งที ราวกับว่าการปรากฏตัวของเธอเป็นเรื่องน่ารำคาญใจที่สุด

ข้าวปั้นขมวดคิ้วด้วยความงุนงง...‘อะไรของเขากันนะ’...เธอคิดในใจ เธอไปทำอะไรให้พวกหล่อนไม่พอใจตอนไหนกัน?

ตอนแรกเธอกะว่าจะทำเป็นไม่สนใจ...แต่สายตาดูแคลนและเสียงหัวเราะคิกคักที่ส่งมาเป็นระยะๆ มันเริ่มทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ถ้าเป็นข้าวปั้นคนก่อน...เธอคงจะนั่งเจียมตัวแล้วรีบหนีไปแล้ว แต่ข้าวปั้นในเวอร์ชั่นที่มี ‘คุณหมอรามินทร์’ เป็นแบ็กอัพคนนี้...ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น!

‘ในเมื่อไม่เคลียร์...ก็ต้องถามให้มันรู้เรื่อง!’

เธอไม่ใช่คนที่จะเก็บอะไรให้มันคาใจ!

ข้าวปั้นสูดหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้า แล้วลุกขึ้นเดินตรงไปยังกลุ่มพยาบาลสาวกลุ่มนั้นทันที!

การเดินเข้าไปหาแบบตรงๆ ของเธอทำให้กลุ่มพยาบาลสาวถึงกับชะงักไปเล็กน้อย พวกเธอคงไม่คิดว่าผู้หญิงที่ดูเหมือนลูกแมวเชื่องๆ คนนี้จะกล้าเดินเข้ามาเผชิญหน้า

“เอ่อ...ขอโทษนะคะ” ข้าวปั้นเริ่มต้นบทสนทนาด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ แต่แววตานั้นกลับจริงจัง “พอดีฉันเห็นพวกพี่มองมาทางนี้น่ะค่ะ...ไม่ทราบว่าบนหน้าฉันมีอะไรติดอยู่รึเปล่าคะ?”

เป็นการเปิดประเด็นที่ทั้งสุภาพและจิกกัดในเวลาเดียวกัน!

พยาบาลหมิวที่ดูเหมือนจะเป็นหัวโจก เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย “ไม่มีนี่...ก็แค่เห็นว่าหน้าคุ้นๆ เหมือนเคยมาหาหมอที่นี่”

“อ๋อ...ใช่ค่ะ เคยมาหาหมอรามินทร์ค่ะ” ข้าวปั้นตอบกลับอย่างใจเย็น “แต่ว่าวันนี้ไม่ได้มาหาหมอนะคะ...วันนี้มารอ ‘แฟน’ น่ะค่ะ”

เธอจงใจเน้นคำว่า ‘แฟน’ พร้อมกับรอยยิ้มที่หวานที่สุดเท่าที่จะทำได้!

คำประกาศนั้นเหมือนระเบิดที่ลงกลางวงสนทนา! ใบหน้าของพยาบาลหมิวซีดเผือดลงทันที ในขณะที่เพื่อนๆ ของเธอก็เริ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

“แฟน?” พยาบาลหมิวทวนคำเสียงสูงอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เธอหมายถึงใคร”

“ก็...คนที่ฉันเคยมาหาไงคะ” ข้าวปั้นยังคงตีหน้าซื่อ “หมอรามินทร์ วงศ์วริศ...พอดีเขากำลังผ่าตัดอยู่ เลยแวะเอาของกินมาให้เขาน่ะค่ะ เห็นว่าคงจะเหนื่อย”

เธอพูดพลางชูถุงแซนด์วิชกับขนมปังในมือขึ้นมาให้ดู เป็นการตอกย้ำสถานะให้ชัดเจนยิ่งขึ้นไปอีก!

“ไม่จริง! เธอโกหก!” พยาบาลหมิวเผลอหลุดเสียงดังออกมาด้วยความตกใจและเสียหน้า “คุณหมอรามินทร์ไม่มีทางมีแฟนหน้าตาจืดชืดบ้านๆ แบบเธอหรอก!”

คำพูดที่ดูถูกซึ่งๆ หน้าทำให้ข้าวปั้นหน้าชาไปวูบหนึ่ง...แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้

“หน้าตาจืดไม่จืด...แต่เขาก็เลือกฉันนี่คะ” ข้าวปั้นสวนกลับทันควัน น้ำเสียงเริ่มไม่เป็นมิตรเหมือนตอนแรก “แล้วอีกอย่างนะคะ...คุณพยาบาลคงจะลืมไปว่าที่นี่คือโรงพยาบาล การนินทาคนอื่น หรือการดูถูกหน้าตาคนไข้...เอ๊ย! คนที่มาเยี่ยมญาติเนี่ย...มันคงไม่ใช่อยู่ในจรรยาบรรณของวิชาชีพพยาบาลที่ดีเท่าไหร่...มั้งคะ?”

ประโยคสุดท้ายที่ทิ้งท้ายด้วยคำว่า ‘มั้งคะ’ นั้น เจ็บแสบยิ่งกว่าการด่าตรงๆ เสียอีก!

พยาบาลหมิวอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธและอับอาย

ในจังหวะที่สถานการณ์กำลังตึงเครียดถึงขีดสุดนั้นเอง...เสียงทุ้มที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลังของข้าวปั้น

“มีอะไรกัน...เสียงดังไปถึงในห้องผ่าตัดแล้ว”

ทุกคนหันไปมองพร้อมกัน...นายแพทย์รามินทร์ในชุดสครับสีเขียวยืนอยู่ตรงนั้น เขายังคงสวมแมสก์ปิดหน้าอยู่ แต่ดวงตาคมกริบหลังกรอบแว่นนั้นกำลังฉายแววไม่พอใจอย่างชัดเจน

พยาบาลหมิวเห็นดังนั้นก็รีบปรับสีหน้าเป็นนางเอกผู้น่าสงสารทันที “เปล่าค่ะคุณหมอ...พอดีหมิวกำลังจะเข้าไปช่วยคุณ...เอ่อ...คุณคนนี้หาของที่ทำหายอยู่พอดีค่ะ”

แต่ก่อนที่เธอจะได้สร้างเรื่องไปมากกว่านี้...รามินทร์ก็เดินผ่านเธอไปเหมือนเป็นอากาศธาตุ เขาเดินตรงมาหาข้าวปั้น แล้วยื่นมือมาลูบผมของเธออย่างอ่อนโยนต่อหน้าทุกคน!

“รอนานไหมครับ” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนจนพยาบาลทั้งแผนกต้องเบิกตากว้าง “ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา...เหนื่อยรึเปล่า”

“ไม่เหนื่อยค่ะ” ข้าวปั้นส่ายหน้า ยิ้มหวานให้เขา “ปั้นซื้อขนมปังเจ้าอร่อยมาให้ด้วยนะ”

“ดีจัง...กำลังหิวพอดีเลย” เขาพูด ก่อนจะหันไปมองกลุ่มพยาบาลที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ด้วยสายตาที่เย็นเฉียบ “แล้วพวกคุณ...ไม่มีงานมีการทำกันรึไง ถึงมายืนมุงอะไรกันตรงนี้”

น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ทำให้พยาบาลกลุ่มนั้นสะดุ้งเฮือก ก่อนจะรีบโค้งหัวให้แล้วสลายตัวแยกย้ายกันไปทำงานอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงพยาบาลหมิวที่ยังยืนนิ่งอยู่ด้วยความช็อก

รามินทร์เหลือบมองเธอแวบหนึ่งด้วยสายตาที่ว่างเปล่า...ก่อนจะหันกลับมาจูงมือข้าวปั้น

“ไปครับ...ไปหาอะไรกินในห้องผมดีกว่า...ที่นี่...ยุงเยอะ”

เขาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น...แต่ทุกคนที่ได้ยินรู้ดีว่า ‘ยุง’ ที่เขาหมายถึง...ไม่ใช่แมลงอย่างแน่นอน