เช้าวันรุ่งขึ้น รามินทร์ตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนของข้าวปั้นตามลำพัง และไร้ซึ่งเงาของเจ้าของห้องที่ปกติควรจะยังนอนซมอยู่บนเตียงหลังจากผ่านศึกหนักมาตลอดทั้งคืน บนโต๊ะข้างเตียงมีเพียงแก้วน้ำและโน้ตเล็กๆ วางอยู่
“ปั้นไปทำงานก่อนนะคะ ทำข้าวต้มไว้ให้ในครัว อย่าลืมทานนะคะคนขี้หึง 😜”
รามินทร์หยิบโน้ตขึ้นมาอ่านแล้วก็หลุดยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เขานึกถึงใบหน้าหวานๆ และลูกอ้อนที่แสนจะร้ายกาจของเธอเมื่อคืนแล้วก็อดที่จะส่ายหัวให้กับตัวเองไม่ได้...เขาพ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงคนนี้อย่างหมดรูปจริงๆ
หลังจากจัดการตัวเองและอาหารเช้าที่แฟนสาวเตรียมไว้ให้เรียบร้อย เขาก็ต้องกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง...โรงพยาบาล
ทันทีที่เขาก้าวเท้าเข้าไปในแผนกอายุรกรรม...บรรยากาศมันก็แปลกไปทันที ทุกสายตาจับจ้องมาที่เขาราวกับเป็นตัวประหลาด ก่อนที่เสียงแซวที่คุ้นเคยจะดังขึ้น
“อ้าว! คุณหมอซุปตาร์! นึกว่าลาออกไปเปิดคลินิกเฝ้าคนไข้พิเศษเป
