ZEYNEP
Asla pişman değildim. Kardeşlerim için hayatımı gözden çıkarmam gerektiğini anladığımda düşünmemiştim bile. Onların başarıları benim mutluluk kaynağımdı çünkü. Umutları umudum olmuş nefes almamı sağlamışlardı. Ben kardeşlerimle mutluydum. Ama Rozerin’in sabah kahvaltısında mutlusun demesi korkutmuştu. Ben onlarla da mutluydum bunu gösterememiş miydim? Bunu düşünüp üzülmelerini içlerine atmaları korkuyordu. Ben neden gösterememiştim?
Roza’yı ve Rozerin’i okula bıraktığım gibi dükkanın yolunu tuttum. Eteğim ve tişörtümle kendimi biraz farklı hissetsem de hafiflemiş gibi de hissediyordum. O kadın işi elbiseleri dikkat çekmemek için giyoryordum ama artık nişanlı olduğuma göre bir savunmam vardı.
Sabah güneşinin parlak ışık demetlerinin vurduğu kirli taş duvarların arasında adımlar
