BARZAN
Binlerce yıllık geçmişin ortasında benim tek gördüğüm Meneke’mdi. Duru yüzü mağrur duruşu ama aynı zaman da asaleti beni kendisine çektikçe çekiyordu. Bağlanıyordum. Görünmez iplerle hem de.. Ona her baktığımda bir düğüm atılıyor hislerim o ipin üzerinde yürüyüp Menekşe’ye dokunuyor teninde geziniyordu. Bundan emimdim çünkü her böyle hissettiğimde Menekşe başını kaldırıp beni arıyor o ipe bir de kendisi düğüm atıyordu. Bakışlarının yoğunluğunu tenimde kor ateşe dokunmuşum gibi hissediyordum.
Kendimizi koca bir yanlışın içinde tek doğru olarak görecek kadar da gamsız olsak keşke. Belki yaşadıklarımızı bu kadar düşünmez altında bir şeyler aramazdık. Ne kadar ararsak o kadar işler tuhaflaşıyor ikimizi de çarpıyordu. Güzellikleri yok muydu? Vardı. Menekşe gözümde gittikçe farklı bir
