ZEYNEP
Acı çekiyordum. Bu acının tarifi de yoktu. Bedenimin çektiği acılara alışıktım ama ruhumun ve kalbimin ilk defa bu kadar yara alarak paramparça olduğuna şahit oluyor ve kendi başıma nasıl baş edeceğimi bilmiyordum. Ruhum dikenli tellerle sarılmış karanlık bir çukurda terk edilmişti. Kalbim kör bir hançerle acımadan oyulmuştu. Baştan aşağı Barzan’ın zehriyle hızla soluyordum.
Tahmin ettiğimden de çok seviyormuşum Barzan’ı. O kızla gördüğümden beri gözüm hiçbir şey görmüyor alışkanlıklarımı yerine getirerek yaşıyormuş süsü veriyordum kendime. Ama içimdeki yıkım dört bir yanımda ağıt yakıyor bir çare diye acıdan inliyordu.
Bunların bir gün başıma geleceğini bilmeme rağmen kalkıştığım işten ilk defa pişman oldum. Barzan mutlu ediyordu ama yaşattığı mutl
