BARZAN
Kollarımda kendime sakladığım Menekşe’m bir şey söylemedi. Tek yaptığı beklemek oldu. Uzun süren sessizliğiyle başımı kaldırdım. Dudaklarından kopmak üşüttü ama ayın altındaki parlak yüzünde göz pınarlarından şakaklarına doğru inen gözyaşlarını görmeyi beklemediğim için endişe göğsüme tırmandı ve nefesimi kesti.
“Menekşe’m neden ağlıyorsun?” diye sordum.
Kendini suyun yüzeyine bırakmış kıyıya doğru sürükleniyordu sanki. Gözlerini açmadan “Ben yüzüğü atamam Barzan. Kardeşlerimi yarı yolda bırakamam. Seninle ne yaşadığımı çok da biliyorum. Kendimi kandıramam artık.” diye gözlerini açıp ıslak kirpikleriyle gözlerime yorgun bakışlarıyla baktı. “Ben, her ne yaptıysan seni silip atamıyorum. Benim iyiliğim için beni bırakman gerek. Bana en büyük iyiliğin beni bırakmak olur. Yapaca
