Afran'dan
Dudaklarım o kırmızı gül yaprağını andıran dudaklarına milim kala başını yere eğdi. Bedenim ondan yüksekte olduğu için yüzünü yinede net görüyordum. Onu öpmemi istemiyor mu? Yoksa utandığı için mi eğdi başını? Bunu anlamak için yüzüne uzun uzun baktım. Fakat anlayamadım. Gözleri yerde, elleri paramaklarıyla oynuyordu. Derin bir iç çekip yavaşça elimi yanağından çektim.
"Hadi Ceylan hanım, ne yapacaksan yapta, kahvaltı getirde yiyelim. Dün geceden beri açım." dedim. Aklımda açlık falan yoktu ama şu durumda diyecekte bir şey bulmadım. İçim karma karışıktı. İlk kez kendimi ifade etmek bu kadar zor geliyordu.
Aklım Ceylan'a hak veriyordu da yüreğim söz dinlemiyor gibi karma karışık bir tribe giriyordu. İstenmemek böyle hissettiriyordu demek. O duygudan da mahrum kalmadık çok şük
