Yazarın anlatımı...
Evin hanım, giden yeğenine arkasından sadce bakıp kalmıştı. Dicle Afran'ın arkasından sadece göz yaşı döküyordu. Kaç gündür konağa girmesine izin verilmiyordu. Yakında Dilruba hanım iyi olacaktı. Ondan sonra zaten hepten kendi ve kızı için yolu sonu gelmiş olacaktı. Ancak Evin hanım daha son kozunu kullanmamıştı. Kimse kızını bir çöp torbası gibi kapı önüne koyamazdı. Buna asla izin vermezdi.
Afran'ın yine o dilsiz kızın yanına gitmesi yeterince öfkesine öfke katmıştı. Şimdi hiç bir zaman anne olmayacak kızını bu şekilde bırakıp daha bir çaresizliğe bırakmasına izin vermeyecekti.
Evin hanım, büyük abisine doğru yaklaştı. Afran, az da olsa amcasına sözünü dinliyordu.
"Bu, yaptığı ailemize yakışır mı abi? Kızımı hasta haliyle bırakmasına izin mi vereceksin?"
Adam
