อาทิตย์ร้ายรัก | 2

1496 Words

ย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อน อาทิตย์ หนุ่มหล่อสุดฮอตประจำโรงเรียนที่มีสาว ๆ มารุมล้อมเป็นจำนวนมาก เขาเป็นผู้ชายที่ดูอบอุ่น ใจดี และเฟรนด์ลี่ แต่ในบางทีเขาก็ดูเย็นชาจนน่ากลัว นอกจากคุณสมบัติข้างต้นของเขาแล้ว อีกหนึ่งสิ่งที่ถูกพูดถึงมากที่สุดก็คงหนีไม่พ้นความเจ้าชู้ เขาควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้ากัน เปลี่ยนผู้หญิงที่ควงเป็นว่าเล่น แต่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่เขาจะเปิดตัวว่าคบกันเป็นจริงเป็นจังสักที เขาไม่เคยคบผู้หญิงคนไหนเป็นแฟน และไม่มีท่าทีว่าจะหยุดที่ผู้หญิงคนไหน ปัก! มุกดา หญิงสาวรูปร่างอ้วนที่กำลังเดินเคี้ยวลูกชิ้นเสียบไม้อย่างเอร็ดอร่อยถูกลูกบาสกลิ้งมาโดนขาของตัวเอง เธอมองลูกบาสบนพื้นอย่างงงงวย ก่อนจะตัดสินใจหยิบมันขึ้นมา แล้วมองไปตามต้นทางที่มันกลิ้งมา “น้องอ้วนครับ ขอลูกบาสคืนให้พี่หน่อย” เธอเห็นชายหนุ่มรุ่นพี่ ม.6 คนหนึ่งร้องขอลูกบาสคืนจากเธอ จึงขานรับตอบไป “ค่ะ” เธอโยนลูกบาสคืนให้รุ่นพี่หนุ่ม แต่ดันกะจังหวะผิดไปหน่อย ด้วยแรงมหาศาลที่เธอโยนไปเต็มแรงจึงทำให้ลูกบาสนั้นกระแทกโดนเข้ากับหน้าของรุ่นพี่คนนั้นอย่างจัง จนเขาหงายหลังล้มลงไปนั่งกองกับพื้นสนามบาส “โอ๊ย!” รุ่นพี่คนนั้นร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด พลางเอามือมากุมใบหน้าของตนเอง “ขะ..ขอโทษค่ะ!” มุกดารีบวิ่งเข้าไปดูอาการของรุ่นพี่คนนั้นด้วยความรู้สึกผิดและเป็นห่วงทันที “ไม่ต้องมาจับยัยอ้วน!” เธอพยายามจะแตะมือของเขาที่กุมใบหน้าอยู่ เพื่อขอดูอาการบาดเจ็บของเขา แต่กลับถูกเขาตวาดใส่หน้าเสียงดังด้วยความโมโห “ขะ..ขอโทษจริง ๆ ค่ะพี่” มุกดาสะดุ้งตกใจ และพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “มึงเป็นไงบ้างไอ้หมอก?” เพื่อนที่เล่นบาสด้วยกันกับรุ่นพี่คนนี้หลายคนรีบวิ่งเข้ามารุมล้อมเพื่อดูอาการอย่างเป็นห่วงเป็นใย “เจ็บฉิบหาย!!!” เขาตอบเพื่อนพร้อมส่งสายตาอาฆาตแค้นให้มุกดา จนเธอถึงกลับสะดุ้งเฮือก ทำตัวไม่ถูก และมือไม้สั่นไปหมด “เฮ้ยน้องอ้วน นี่กะจะฆ่าเพื่อนพี่เหรอวะ!” เพื่อนคนหนึ่งของรุ่นพี่เอ่ยถามขึ้นอย่างเอาเรื่อง นั่นยิ่งทำให้มุกดารู้สึกผิดเป็นเท่าทวีคูณ “ปะ..เปล่าค่ะ พอดีหนูกะจังหวะผิดไปหน่อยค่ะ” “กะจังหวะผิดเหรอวะ!?” “หนูแรงเยอะไปหน่อยค่ะ” มุกดาก้มหน้างุดด้วยความรู้สึกผิด ไม่กล้าสู้หน้าสบตากับพวกเขา “แรงคนหรือแรงช้างอ่ะน้อง!” “คะ..คือว่า...” คำพูดของรุ่นพี่เมื่อกี้ทำให้มุกดาพูดอะไรไม่ออก จุกแน่นในอก รู้สึกเหมือนกับว่าน้ำตาจะไหลออกมาจากเบ้าตา “เฮ้ยไอ้หมอก เลือดกำเดามึงไหล!” เพื่อนอีกคนหนึ่งร้องทักขึ้น เมื่อมุกดาเห็นเลือดของรุ่นพี่ที่เธอเป็นต้นเหตุทำให้เขาเจ็บ ก็ยิ่งรู้สึกผิดหนักเข้าไปอีก “พามันไปห้องพยาบาลเถอะว่ะ!” “พะ..พี่ หนูขอโทษจริง ๆ ค่ะ” มุกดาพูดขอโทษอีกครั้ง แต่เธอก็ถูกรุ่นพี่ตวาดใส่หน้าเสียงดัง จนเธอถึงกลับน้ำตาไหลพราก ด้วยความกลัวบวกรู้สึกผิดที่เกาะกินหัวใจ “ไม่ต้องมาขอโทษ ขอโทษแล้วมันหายเจ็บเหรอวะ จะไปไหนก็ไปยัยอ้วนเอ๊ย!” “ฮืออออ” “ร้องไห้ทำเหี้ยไรวะ!” รุ่นพี่ไม่ได้รู้สึกผิดที่ทำให้มุกดากลัวจนร้องไห้ แต่กลับรู้สึกหงุดหงิดและขวางหูขวางตาหนักไปอีกเมื่อเห็นว่าเธอร้องไห้อยู่ตรงหน้าของเขา “หลบไปสิวะ!” “พูดแรงไปป่ะวะ!” ขณะที่เหตุการณ์กำลังวุ่นวาย จู่ ๆ ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาขวางทางรุ่นพี่พวกนี้ไว้ไม่ให้เดิน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่รุ่นพี่คนนี้พูดไม่ดีกับมุกดา “เสือกไรด้วยวะ!” รุ่นพี่ตะคอกใส่หน้าชายหนุ่มคนนั้นกลับไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว “จะไม่เสือกเลยถ้าพวกพี่ไม่พูดกับเธอแรงไปอ่ะ” “แล้วมันเรื่องอะไรของมึงวะ อยากเป็นพระเอกเหรอฮะ!” พลั่ก! เพื่อนของรุ่นพี่ผลักอกของชายหนุ่มคนนั้น แล้วจ้องหน้าหาเรื่อง “อยากเป็นพระเอกเหี้ยไรพี่ ผมแค่คิดว่าพวกพี่พูดแรงไปก็แค่นั้น” “เหอะ ก็มันคือเรื่องจริง ยัยนี่มันอ้วนนี่หว่า พวกกูพูดผิดตรงไหน!” “พี่ไม่ควรเอารูปร่างหน้าตาของคนอื่นมาล้อหรือพูดแรง ๆ ใส่แบบนี้ป่ะวะ!” “เหอะ มึงนี่แม่งจุ้นจ้านจริง ๆ คิดว่าตัวเองเป็นคนฮอตของโรงเรียนแล้วอยากจะยุ่งหรือเสือกเรื่องของคนอื่นยังไงก็ได้เหรอวะ!” “พี่ก็ยุ่งเรื่องของคนอื่นเหมือนกันไม่ใช่เหรอครับ ที่ผมเห็นตอนนี้คนที่กำลังมีปัญหากันอยู่ คือเธอกับเพื่อนของพี่นะ!” ชายหนุ่มตอกหน้าเพื่อนของรุ่นพี่ที่บาดเจ็บ จนเขาถึงกลับเลือดขึ้นหน้าด้วยความกรุ่นโกรธ “มึง!!!” กัดฟันกรอดพลางจะเข้าไปกระชากคอเสื้อชายหนุ่ม แต่ถูกเพื่อนอีกคนห้ามเอาไว้ได้ทัน “ไอ้วินมึงใจเย็น!” “มึงต้องการอะไรวะ!?” รุ่นพี่ที่บาดเจ็บถามชายหนุ่มขึ้น “ขอโทษที่พวกพี่ด่าเธอว่าอ้วน” “หึ” รุ่นพี่แค่นหัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วเหยียดยิ้มมุมปาก “เธอขอโทษที่ทำพี่เจ็บตัวแล้ว พวกพี่ก็ต้องขอโทษที่ด่าเธอด้วยเหมือนกัน” “เอ่อ มะ..ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องขอโทษหนูก็ได้ค่ะ” มุกดาที่ยืนมองการโต้เถียงเงียบ ๆ มาสักพักพูดขัดขึ้น เพราะเธอไม่ได้โกรธเคืองอะไรรุ่นพี่พวกนี้ที่ด่าว่าเธออ้วนอยู่แล้ว แต่ที่เธอร้องไห้นั้นก็เพราะว่าตื่นตระหนกที่รุ่นพี่พวกตะคอกใส่เสียงดังและน่ากลัว “พวกนั้นทำเธอร้องไห้นะ” ชายหนุ่มหันมาพูดกับเธออย่างไม่พอใจ จนเธอต้องรีบก้มหน้างุด เพราะไม่กล้าสบตากับชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่พ่วงด้วยการเป็นหนุ่มฮอตประจำโรงเรียน “ขอโทษละกัน!” รุ่นพี่ที่บาดเจ็บตัดสินใจพูดออกมาอย่างตัดรำคาญ บวกกับเลือดกำเดาของเขาที่ไม่ยอมหยุดไหลสักที จึงจำต้องรีบพูดออกไป เมื่อรุ่นพี่ที่บาดเจ็บพูดขอโทษต่อมุกดา พวกเพื่อน ๆ ของเขาที่ด่าว่าเธออ้วนก่อนหน้านี้ก็พูดขอโทษตาม “พอใจมึงยัง?” หนึ่งในนั้นเอ่ยถามชายหนุ่ม เขาจึงพยักหน้าให้ แล้วพวกรุ่นพี่หนุ่มก็รีบพารุ่นพี่ที่บาดเจ็บไปที่ห้องพยาบาลทันที “เลิกร้องไห้ได้แล้ว” ชายหนุ่มหันมาพูดกับมุกดาที่ยังมีน้ำตาไหลซึมออกมาจากเบ้าตา “ขะ..ขอบคุณนะคะ” มุกดาเอ่ยขอบคุณเขา แต่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าของเขา “อืม ทำไมไม่เงยหน้า?” ชายหนุ่มครางรับ ก่อนจะเลิกคิ้วสงสัยที่เธอไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าหรือสบตากับเขา “เอ่อ มะ..ไม่มีอะไรค่ะ ฉันไปก่อนนะ” มุกดากลับหลังหัน ทำท่าจะเดินหนีเขา ทว่าเขาก็ร้องเรียกไว้ “เดี๋ยวสิ” “คะ คะ?” ชะงักฝีเท้า แล้วเอ่ยถามเขาโดยที่ไม่ได้หันกลับไปเผชิญหน้าเพื่อคุยกับเขาดี ๆ “เธอทำพวงกุญแจตกไว้อ่ะ” “อ้อ” เมื่อรู้เหตุผลที่เขาเรียกเธอไว้ มุกดาก็หันกลับไปหาเขา เพื่อที่จะรับพวงกุญแจที่ทำตกไว้คืน แต่เมื่อหันกลับไปก็พบว่าชายหนุ่มนั้นยืนอยู่ในระยะประชิด จนเธอชนเข้ากับร่างของเขาเล็กน้อย จึงรีบถอยห่างออกมาพอประมาณ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงที่กำลังมองมาที่เธอพร้อมกับส่งยิ้มบาง ๆ มาให้ ชายหนุ่มยื่นพวงกุญแจตุ๊กตาหมีมาให้เธอรับคืนไป “อ่ะ” มุกดาเอาแต่มองร่างสูงของชายหนุ่มตรงหน้าตาค้าง ด้วยหัวใจที่กำลังเต้นแรงระส่ำระสาย รัวเร็ว จนแทบจะหลุดออกมาจากอก ทำไมเขาถึงได้หล่อ ใจดี เพอร์เฟกต์ และดูดีมีเสน่ห์ได้ถึงขนาดนี้นะ...มุกดาคิดในใจ “ไม่เอาเหรอ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นว่าเธอเอาแต่มองจ้องหน้าเขา ไม่ยอมรับพวงกุญแจไปสักที “อะ..เอาค่ะ” มุกดารีบดึงเอาพวงกุญแจตุ๊กตาหมีจากมือของเขาด้วยท่าทางตะกุกตะกัก พูดขอบคุณพลางโค้งศีรษะให้เขาเล็กน้อย จากนั้นก็รีบหมุนตัวกลับหลังหันและวิ่งออกมาจากตรงนั้นด้วยความเขินอาย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more