ฉันนั่งทำงานต่อที่โต๊ะเขียนหนังสืออย่างไม่ค่อยมีสมาธินัก เพราะในสมองเอาแต่คิดเรื่องของแม่และสามีใหม่ไม่จบไม่สิ้นสักที ส่วนแม่ของฉันตอนนี้นอนหลับสนิทไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ฉันไม่รู้ว่าแม่คิดอะไรอยู่ ถึงได้กล้าที่จะเข้าไปยุ่งกับคนที่มีลูกมีภรรยาอยู่แล้ว เพราะตั้งแต่ฉันยังเด็กและโตมาจนถึงทุกวันนี้ แม่แทบไม่เคยเล่าหรือระบายอะไรที่แม่ลูกคู่อื่นมักจะทำกันให้ฉันฟังเลย
เมื่อก่อนตอนที่ฉันอยู่บ้านกับแม่ยังไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัย ในทุก ๆ วันแม่จะตื่นขึ้นมาและไปทำงาน ตกเย็นก็กลับมาบ้านพร้อมกับซื้อกับข้าวมาไว้ให้ฉัน แล้วก็ออกจากบ้านไปอีกครั้ง กลับมาอีกทีก็ช่วงดึก แม่มักจะทำแบบนี้อยู่บ่อย ๆ จนฉันชินไปเองกับการที่ไม่ได้นั่งทานข้าวด้วยกันกับแม่ แต่ดีที่ฝ้ายป่านมักจะชอบมานั่งทานข้าวเย็นเป็นเพื่อนหรือไม่ก็ชวนฉันไปหาอะไรทานเล่นตอนเย็นหลังเลิกเรียนอยู่บ่อย ๆ นั่นเลยทำให้ฉันไม่ค่อยรู้สึกเหงาหรือโดดเดี่ยวสักเท่
