ตอนที่ ๑ สิ่งที่อยากหลีกหนี 3
807 Words
ลิตาได้พูดคุยกับผู้ให้กำเนิดทั้งสองแล้ว เธอไม่อยากเห็นเป็นเหมือนกันกับเธอ ถึงการเลือกจะเป็นสิ่งที่ดีในอนาคตแต่น้องสาวของเธอคงทนรับไม่ได้
กิ่งฟ้าไม่ใช่เด็กหัวอ่อนเหมือนกับวันนั้นแล้ว เธอเติบโตในต่างแดนคงมีความคิดสมัยใหม่และการเปิดโลกการมองเห็นที่กว้าง ยิ่งเป็นการคลุมถุงชนแล้วด้วยคงยากที่จะทำให้น้องสาวมีความสุข
“พี่ตาอย่าคิดมากเลยนะคะ กิ่งไม่เป็นอะไรคะ อย่างที่พี่บอกเดี๋ยวมันคงดีขึ้นค่ะ” เธอได้แต่ถอนหายใจการเปลี่ยนความคิดของพ่อกับแม่นั้นเป็นเรื่องยาก แต่เรื่องยากอีกเรื่องคงหนีไม่พ้นเรื่องของมาธัส
ทำไมนะ...ทั้งที่เธอหลีกหนีจากการพบหน้าของเขานานถึงสี่ปี แต่พอจะได้มาเจอกันกลับเจอกันในสถานการณ์ที่ไม่เอื้ออำนวย แต่บางครั้งมันอาจดีแล้วที่เจอเขาในฐานะนี้
“พี่หิวน้ำมากเลย พี่ไปหยิบน้ำก่อน เอาอะไรไหมเดี๋ยวพี่หยิบมาเผื่อ”
“ไม่ค่ะ” เธอปฏิเสธแล้วหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอีใกล้ตัว จ้องมองไปรอบสระที่ตอนนี้มีคนเพียงสองคนที่กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่
ทันใดนั้นร่างของชายหนุ่มก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า เขายืนประชิดจ้องมองสบสายตากับเธอนิ่งและดูดุดัน ไม่มีการเอ่ยทำทักทายมีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ปกคลุมคนทั้งสอง
“ไม่คิดที่จะทักทายกันหน่อยเหรอ” เป็นมาธัสที่เปิดประเด็นการพูดคุย “ทำไมจำพี่ไม่ได้แล้วเหรอ”
“คุณเป็นใครคะ” กิ่งฟ้าเอ่ยถามแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมกับจะเดินจากเขาไป แต่กลับถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้ก่อนดึงให้เธอเดินตามมาอีกทางที่เป็นทางเดินแคบ ๆ และยังมือสนิท “ปล่อยนะ!! จะพาฉันไปไหน!!”
“เลิกโวยวายได้แล้ว” เขาดันให้เธอติดกับกำแพงเอาสองแขนกักกันเธอเอาไว้ “ทำไม กลัวว่าไอ้วินมันจะมาเห็นหรือไง”
“ปล่อยฉันค่ะ คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้” กิ่งฟ้าดันมือทั้งสองข้างกันหน้าอกของเขา พยายามดันให้มาธัสขยับออกให้ห่างจากตัว
“ตะโกนสิ ตะโกนดัง ๆ คุณหญิงวิณีจะเป็นยังไงนะถ้ารู้ว่าลูกสาวมาแอบจู๋จี๋กับลุงของคู่หมั้นตัวเอง” เขายกยิ้มมุมปาก
“ความคิดชั่ว ๆ ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนสักนิด ถอยไป ถ้าไม่ถอยอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” เธอจ้องตาของเขากลับอย่างไม่เกรงกลัว กิ่งฟ้าไม่ใช่กิ่งฟ้าในวันวานอีกต่อไปแล้ว
“พี่ชอบสายตาเมื่อก่อนมากกว่านะ กิ่งดูเป็นเด็กดี แต่ตอนนี้เหมือนจะเป็นเด็กดื้อ” เขาเหยียดยิ้มทั้งยังโน้มใบหน้าลงมาสูดดมเอาความหอมจากแก้มของเธอ
“ไอ้ชั่ว ปล่อยฉันนะ ไอ้คนเลว” เธอเอามือทั้งสองฟาดลงมาที่หน้าอกกำยำแต่มันไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้กับมาธัสแม้แต่น้อย
“ร้องเลยสิ แถวนี้มีแต่คนของพี่ ไม่มีใครมาช่วยเธอหรอก”
“คุณทำแบบนี้ต้องการอะไร” กิ่งฟ้าถามเขาด้วยเสียงอันสั่นเทา เธอรู้สึกถึงความกลัวที่กำลังเกาะกินหัวใจไปทีละนิด
“ก็แค่อยากมาทักทาย...เมีย...เท่านั้น”
“ใครเป็นเมียคุณ”
“ความจำเสื่อมหรือไง วันนั้นยังครางอยู่ใต้ร่างของพี่อยู่เลย ให้ทบทวนอีกทีดีไหม” มาธัสยังคงใช้ปลายจมูกสูดดมเอาความหอมจากร่างกายของเธอ
“สมองของฉันไม่จำคนเลว ๆ อยากแกเอาไว้หรอก ไอ้คนชั่วฉันไม่อยากเจอแกไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน”
“เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้นนะ” เขาไม่สะทกสะท้านกับคำด่าของหญิงสาวตรงหน้า “พี่ชอบนะ ปากดีแบบนี้เวลาครางคงเสียงหวานน่าดู”
“ไอ้โรคจิต ปล่อยฉันนะ!!” กิ่งฟ้าสู้สุดแรงดันให้เขาถอยห่าง พร้อมกับหัวใจเต้นแรงกับสมผัสของมาธัส
มือใหญ่รวบตรึงข้อมือเล็กเอาไว้เหนือศีรษะ เขาใช้ริมฝีปากกดจูบลงมาหาเธอนานหลายนาที จนกระทั้งกิ่งฟ้าไม่ดิ้นรนขัดขืน ปล่อยให้เขาได้เชยชมความหอมหวานจากริมฝีปากบางอย่างหนำใจ
“อื้อ” เสียงครางอย่างพอใจของมาธัสดังขึ้น เขาปล่อยมือที่ตรึงเอาไว้สวมกอดร่างของกิ่งฟ้าให้แนบชิดกับร่างของตนเอง
****************
เอ้าจูบเลยเหรอ สงสัยจะคิดถึงมากสินะ ไม่เจอกันหลายปี
- Writer
