วันรุ่งขึ้น หลี่อวิ้นกุยลุกขึ้นไปจัดการดูแลตัวเองหลังฉากกั้น โดยเขาพยายามทำทุกอย่างให้เบาที่สุด จากนั้นก็กลับมานั่งมองดวงหน้าของสตรีที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง จนผ่านล่วงเลยเข้าสู่ต้นยามอิ๋น (ยามอิ๋น เวลา 03:00 – 04:59 น.) หลี่อวิ้นกุยจึงเอื้อมมือเข้าไปเขย่าต้นแขนของเมิ่งเจียวซินเบา ๆ แล้วก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูว่า
“ซินซิน ข้าต้องไปแล้ว”
เมิ่งเจียวซินงัวเงียลุกขึ้นมานั่ง แล้วเมื่อเห็นเด็กหนุ่มรีบหันหน้ามองไปทางอื่น นางก็นึกขึ้นได้ว่า ยามนี้ตนเองอยู่ในสภาพใด นางจึงรีบหยิบชุดคลุมกับเสื้อตัวในมาสวมใส่ หลังจากสวมใส่อาภรณ์ให้กับตัวเองเสร็จ นางก็เอ่ยขึ้นว่า
“รอประเดี๋ยว ข้าจะไปส่ง”
“ไม่ต้อง ข้าจะออกไปทางหน้าต่าง”
“เช่นนั้นข้าก็ขอให้เจ้าเดินทางปลอดภัย ได้เจอกับคนในครอบครัวของเจ้าโดยเร็ว แล้วก็...”
“ไม่ต้องกล่าวคำลาให้ยืดเยื้อ เพราะข้าจะรีบกลับมาหาเจ้า” หลี่อวิ้นกุยเอ่ยแทรกคำพูดของสตรีตรง
