รักที่ไม่มีวันกลับมา

ตอนที่ 3 : การพบเจอที่ไม่อาจเลือก

บ้านตระกูล “อัครเดช” ใหญ่โตโอ่อ่าราวคฤหาสน์ ยามบ่ายวันนั้นรถยนต์หรูของครอบครัวลินแล่นเข้ามาจอดตรงลานหินอ่อนที่ประดับน้ำพุอยู่กลางสวน เสียงน้ำพุไหลดังเป็นจังหวะราวกับต้อนรับการมาถึงของแขก

ลินก้าวลงจากรถในชุดเดรสสีเรียบหรูที่แม่บังคับให้สวม เส้นผมที่ปกติปล่อยอย่างอิสระ วันนี้ถูกเก็บเรียบร้อยอย่างผู้ดี เธอรู้สึกเหมือนถูกพรากตัวตนของตนเองออกไปทีละน้อย

“ลิน ตั้งสติหน่อยนะ” คุณแม่เอ่ยเสียงเบา พลางแตะมือเธอเบา ๆ “นี่คือก้าวสำคัญของลูก”

แต่สำหรับลิน มันคือ ก้าวที่พาเธอห่างจากความสุขที่สุดในชีวิต

⸻

เสียงประตูบานใหญ่เปิดออก “คุณเกริก” และ “คุณหญิงอัครเดช” เจ้าของบ้านก้าวออกมาต้อนรับ พวกท่านเปล่งออร่าของคนสูงศักดิ์จนยากจะปฏิเสธอำนาจนั้น

“เชิญเข้ามาสิ เรารออยู่แล้ว” คุณหญิงยิ้มละมุน แต่แฝงความเด็ดขาด

ลินก้าวตามครอบครัวเข้าไปในห้องโถงหรูที่ตกแต่งด้วยแชนเดอเลียร์ระยิบระยับ ภายในนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ เขาสวมเชิ้ตสีฟ้าอ่อนเรียบร้อย ใบหน้าหล่อเหลาสะอาดสะอ้าน ดูอบอุ่นราวกับรอยยิ้มสามารถละลายความกังวลของคนได้ในพริบตา

เขาคือ ธาม อัครเดช—ว่าที่คู่หมั้นของเธอ

⸻

ธามก้าวเข้ามา ยกมือไหว้อย่างสุภาพ “สวัสดีครับคุณลิน ผม…ธาม” น้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน แววตาอบอุ่นไม่ต่างจากท้องฟ้าใส ๆ ยามบ่าย

ลินชะงักไปครู่หนึ่ง เธอคิดว่าผู้ชายที่ครอบครัวเลือกจะต้องเย่อหยิ่งถือดี แต่ตรงหน้า…กลับต่างออกไป

“ค่ะ…สวัสดีค่ะ” ลินตอบสั้น ๆ พลางก้มศีรษะเล็กน้อย รักษามารยาทตามที่พ่อแม่สั่งสอน

ธามยิ้มบาง ๆ ก่อนหันไปบอกคนรับใช้ “ช่วยยกน้ำชาและขนมมาให้ด้วยนะครับ” เสียงนั้นแฝงความใส่ใจที่ทำให้คนรอบตัวรู้สึกสบายใจ

⸻

เมื่อทุกคนนั่งลง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายเริ่มพูดคุยเรื่องหมั้นหมาย เรื่องอนาคต เรื่องความเหมาะสม… ลินนั่งเงียบ ราวกับเสียงเหล่านั้นไม่สามารถทะลุทะลวงเข้ามาในใจที่ยังเต็มไปด้วยภาพของภีม

เธอเห็นเพียงรอยยิ้มของเขา เสียงหัวเราะกวน ๆ คำสัญญาใต้ต้นหูกวาง

“สัญญานะ ว่าจะตามหา…”

หัวใจเธอปวดหนึบจนต้องกำมือแน่นใต้โต๊ะ

⸻

ธามหันมามองเธอเล็กน้อย สายตาเขาดูออกว่าเธอไม่สบายใจ แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อหน้าผู้ใหญ่ เพียงแต่ส่งรอยยิ้มปลอบโยนเงียบ ๆ ให้ รอยยิ้มที่บอกเหมือนกับว่า “ไม่ต้องกังวลไป ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ”

ลินเม้มปากแน่น ความรู้สึกสับสนตีกันวุ่นวายในใจ

เขาเป็นผู้ชายที่แสนดี…แต่ไม่ใช่ “เขา” คนที่เธอรัก

⸻

คืนนั้น ลินกลับมาที่ห้องตัวเองในบ้าน ร่างกายเหนื่อยล้าแต่หัวใจกลับไม่ยอมพัก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดดูข้อความเก่า ๆ ที่เคยคุยกับภีม ภาพสติ๊กเกอร์แกล้งทะเล้นของเขายังคงอยู่ แต่ไม่เคยมีข้อความใหม่อีกเลยตั้งแต่วันนั้น

น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอพร่ำถามตัวเองในความเงียบ

“ภีม…ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกันนะ”