รักที่ไม่มีวันกลับมา

ตอนที่ 10 : ปล่อยให้เธอไป

ฝนตกตลอดทั้งวัน

เม็ดฝนโปรยลงกระจกห้องนั่งเล่นอย่างอ้อยอิ่ง เสียงเปียกแฉะจากด้านนอกดังคลอไปกับเสียงเปียโนเงียบงันที่ไม่มีใครกล้าแตะอีกเลย

ลินนั่งอยู่ตรงนั้น สวมเสื้อไหมพรมสีครีม ผมเผ้าระหลาดเล็กน้อยจากคืนที่ไม่ได้หลับ

บนตักของเธอคือกรอบรูปของภีม — รูปที่แตกเมื่อคืนนั้น

เธอจ้องมันอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

“ภีม…ถ้าฉันปล่อยเธอไปจริง ๆ เธอจะไม่โกรธฉันใช่ไหม…”

ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงเสียงลมพัดผ่านหน้าต่าง ราวกับคำตอบนั้นถูกกลืนหายไปกับสายฝน

⸻

ธามเดินเข้ามาในห้อง เขาถือถ้วยชาร้อนวางลงข้าง ๆ เธอ

“วันนี้เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ”

ลินส่ายหน้า “ไม่อยากกิน…รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรติดอยู่ในคอ”

ธามนั่งลงข้าง ๆ เขาไม่พูดอะไร เพียงนั่งอยู่เงียบ ๆ เคียงข้างเธอ

หลังจากผ่านไปสักพัก เขาจึงเอ่ยเสียงแผ่ว

“ผมรู้ว่ามันไม่ง่าย…แต่บางครั้ง การปล่อยให้คนที่เรารักได้ไปต่อ อาจเป็นการรักที่สุดแล้ว”

ลินหันมามองเขา น้ำตาคลอ

“แต่ฉันกลัว…ถ้าฉันปล่อยเขาไป ฉันจะลืมเขาจริง ๆ ฉันจะเหลืออะไรไว้บ้าง…”

ธามเอื้อมมือมากุมมือเธอแน่น

“เธอจะเหลือทุกอย่างที่สวยงามไว้ในใจ…ไม่จำเป็นต้องลืม แค่เรียนรู้ที่จะอยู่กับความคิดถึงให้ได้”

⸻

คืนนั้น ธามแอบโทรหาภิกขุที่รู้จัก เพื่อขอให้ช่วยทำพิธีส่งวิญญาณให้

และในคืนวันเสาร์ พวกเขานัดกันที่วัดบนเนินเขาเล็ก ๆ นอกเมือง

แสงเทียนส่องสว่างรอบศาลา กลิ่นกำยานลอยอวล

ลินแต่งกายด้วยชุดขาวเรียบ ดวงตาบวมแดงจากการร้องไห้หลายวัน

พระชรานั่งอยู่ตรงหน้า เอ่ยด้วยเสียงสงบ

“บางวิญญาณยังคงวนเวียน เพราะเขายังห่วง ยังไม่แน่ใจว่าคนที่เขารักจะอยู่ได้ไหม ถ้าเธออยากให้เขาสงบ ก็ต้องทำให้เขารู้ว่าเธอจะอยู่ได้จริง ๆ”

ลินพยักหน้าเบา ๆ มือสั่นเทา “ฉันจะพยายามค่ะ”

⸻

เสียงสวดมนต์เริ่มขึ้น

ลมเย็นพัดวูบเข้ามา ไฟเทียนไหวระริก แสงสว่างกระพริบระหว่างบทสวด

ลินหลับตา ภาพของภีมย้อนกลับมาในหัว —

วันที่เขายิ้มให้เธอข้างสนามหญ้า วันที่เขาแกล้งทำท่าทะเล้นตอนเธอโกรธ วันที่เขากุมมือเธอแน่นในวันสุดท้ายก่อนจบการศึกษา

เธอเริ่มร้องไห้ น้ำตาไหลเงียบ ๆ

ทันใดนั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหูเธอ — ชัดเจนเหมือนมีใครอยู่ตรงนั้น

“อย่าร้องนะลิน…ฉันอยู่ตรงนี้”

ลินลืมตาขึ้นช้า ๆ

เบื้องหน้าเธอ มีร่างของภีมยืนอยู่ในแสงสลัว เขายิ้มเศร้าเหมือนเดิม

ดวงตาอบอุ่นแต่เต็มไปด้วยความปวดร้าว

“ภีม…” เธอกระซิบ “ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน”

“ฉันรู้…” เขาเดินเข้ามาใกล้ มือเอื้อมมาสัมผัสแก้มเธอ แม้ไม่มีไออุ่น แต่ความรู้สึกกลับชัดเจนเหมือนจริง

“อย่าร้องเพราะฉันเลยลิน ฉันอยากให้เธอยิ้มอีกครั้ง เหมือนวันที่เราเจอกันครั้งแรก”

“แต่ฉันกลัว…กลัวว่าเธอจะหายไปจริง ๆ”

ภีมยิ้มอ่อนโยน “ฉันไม่ได้หายไปไหน แค่จะอยู่ในที่ที่เธอมองไม่เห็น”

เขาก้าวถอยหลังทีละก้าว ร่างเริ่มจางลง

เสียงลมดังขึ้นเหมือนคำร่ำลา

“ขอบคุณที่รักฉัน…เธอคือทั้งหมดของชีวิตฉัน”

“ภีม…อย่าไปนะ!” ลินร้องไห้สะอึกสะอื้น

แต่ร่างของเขาเพียงยิ้ม ก่อนหายวับไปพร้อมกับแสงเทียนที่ดับลงในวินาทีนั้น

⸻

เสียงสวดหยุดลง ความเงียบปกคลุมทั่วศาลา

ลินทรุดลงกับพื้น มือจับกรอบรูปแน่น น้ำตาไหลไม่หยุด

ธามรีบเข้ามาพยุงเธอ

“เขาไปแล้ว…” ลินพูดเสียงแผ่ว “เขา…ยิ้มให้ฉันก่อนจะหายไป”

ธามไม่พูดอะไร เขาเพียงกอดเธอแน่น ปล่อยให้เธอร้องไห้ระบายความเจ็บปวดทั้งหมดออกมา

ฝนหยุดตกแล้ว พระจันทร์โผล่พ้นเมฆเป็นครั้งแรกในหลายวัน

แสงจันทร์ส่องผ่านศาลา สะท้อนลงบนกรอบรูปภีม —

ใบหน้าของเขายังยิ้มอยู่ เหมือนจะบอกว่า “ตอนนี้ฉันได้พักแล้ว”