ครวญเสียงเจ้า

ตอนที่ 5 รอยร้าวในใจ

ระยะเวลาผ่านไปรวดเร็วดุจสายลม หนึ่งเดือนแล้วที่จางลี่อยู่ที่โรงทอผ้าสกุลฝูในฐานะสหายคนสนิทของคุณชายรองฝูจิ้นหง ความสุขสมเสพสวาทช่างเต็มเติมไฟราคะจนนางรู้สึกอิ่มหนำ ทว่าใจคนเรากลับผันแปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา แม้ช่วงแรกนางจะเป็นของเล่นชิ้นโปรดสำหรับเขา ทว่าเวลานี้นางกลับเป็นของเล่นชิ้นเก่าที่เขาหาได้เหลียวแลเช่นกาลก่อนไม่ ความรู้สึกเปลี่ยวเหงาช่างเป็นความรู้สึกเช่นนี้นี่เอง เมื่อคืนวันผันผ่าน ความเงียบเหงาช่างกัดกินหัวใจคนเรา ยามเมื่อไร้คนเคียงข้างกาย

จางลี่นั่งแหงนหน้ามองดวงจันทร์ด้วยหัวใจที่ว้าวุ่น สามวันแล้วที่ฝูจิ้นหงไม่กลับมายังเรือนเมฆาแห่งนี้ ได้ข่าวว่าเขาต้องใจคณิกาคนใหม่ที่หอพิณสวรรค์

แล้วจะให้นางทำอันใดได้ ในเมื่อนางเป็นเพียงของเล่นอุ่นเตียงของเขาพียงเท่านั้น…

ในขณะที่บุปผางามกำลังเศร้าโศก จู่ๆ ก็มีมือใหญ่ปริศนาของบุรุษชุดดำพลันเอื้อมมาปิดปากของจางลี่กะทันหัน ร่างอรชรพยายามดิ้นรนขัดขืนอยู่นาน แต่ก็ไร้กำลังต่อกร เพียงไม่นานสติสัมปชัญญะของหญิงหม้ายจางลี่ก็ดับสูญไป เหลือไว้เพียงแต่ร่างบอบบางที่แสนเย้ายวนใจ นอนหลับหมดสติไปเพียงเท่านั้น

หนึ่งชั่วยามต่อมา…

ดวงตางดงามดุจหงส์ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น และแล้วจางลี่ก็ต้องตกใจ เพราะตอนนี้นางถูกมัดมือมัดเท้าขึงไว้กับเตียงไม้ทั้งสี่ทิศ เปลวเทียนสว่างไสวไปทั่วห้อง แถมภายในห้องกลับหาได้มีเพียงตัวนางเพียงผู้เดียวไม่ ชายชุดดำผู้นั้นเป็นคุณชายแปลกหน้าที่นางไม่รู้จักมักคุ้น แม้ท่าทางของคนผู้นั้นจะดูสุภาพ ทว่านัยน์ตาของเขากลับเย็นชานัก จางลี่อยากจะกรีดร้องขอความช่วยเหลือ ทว่าก็ป่วยการเพราะเสียงของนางได้แหบหายไปราวกับเป็นหญิงใบ้

‘เจ้าคงรู้สึกตัวแล้วสินะ…’ ชายชุดดำเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

‘…’ จางลี่ทำได้เพียงพยักหน้าหงึกๆ ร่างอรชรดิ้นรนอยู่นาน แต่ก็ป่วยการที่จะแก้เชือกที่พันธนาการร่างกายของนางออกได้

‘ฝูจิ้นหงขายเจ้าให้หอพิณสวรรค์ของข้า เพื่อแลกกับราตรีแรกของฮวาฮวาคณิกาคนใหม่ของที่นี่ เจ้าอย่าได้กลัวไป หากว่าเจ้าผ่านพ้นราตรีนี้ไปได้ ข้าสัญญาว่าจะให้ตำแหน่งที่เหมาะสมแก่เจ้า’ ชายปริศนาพูดกับนางราวกับไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญใดๆ ทว่าท่าทางคุกคามของเขานั้นกลับทำเอาหญิงหม้ายจางลี่สั่นกลัวนัก

เหตุใดฝูจิ้นหงถึงได้ทำกับข้าเช่นนี้ เขาไม่รู้สึกผิดหรือละอายใจกับสิ่งที่ทำลงไปเลยหรือไร ฝูจิ้นหงเจ้ามันเป็นบุรุษสารเลว…

หยาดน้ำใสๆ ไหลพรากลงมาอาบใบหน้างาม ไม่ว่าจางลี่จะดิ้นรนขัดขืนเช่นไรก็ไร้ประโยชน์ นางถูกคนผู้นั้นฉีกกระชากอาภรณ์จนขาดกระจาย ชายหนุ่มที่มีท่าทางเย็นชากลับกลายร่างเป็นเสือร้ายกินคน!

ลิ้นเรียวดุจมัจฉาตวัดเลียไปทั่วผิวเนียนขาวดุจหยกกล้า แม้ว่าร่างงามจะพยายามดิ้นรนขัดขืน ทว่าบุรุษไร้หัวใจผู้นั้นก็ยังคงไม่หยุดกระทำการจาบจ้วง ในทุกท่วงท่าจังหวะโลมเลีย ช่างชวนให้ร่างของนางสั่นระริกดั่งถูกเหล็กร้อนนาบกาย

‘ไม่เลวเลยนี่ ไม่เสียแรงที่สหายของเจ้าเยินยอว่าเจ้างดงามหมดจดไปทั่วทั้งตัว ข้าอยากจะรู้นักว่ารสชาติของเจ้าจะหวานหอมเช่นที่ฝูจิ้นหงสาธยายไว้หรือไม่’ นิ้วมือสากค่อยๆ ไล้ไต่ตั้งแต่ปลายนิ้วเท้าจนไปถึงโคนขาอ่อน แม้ว่านวลเนื้อนางจะสะบัดกายดิ้นรนขัดขืน แต่ก็หาได้ปกปิดดงดอกไม้งามที่อยู่เบื้องหน้าไว้ได้ นิ้วมือหยาบลูบไล้สำผัสไรขนอ่อน ในขณะที่ลิ้นสากระอุตวัดเลียมุมปากคล้ายกระหายหิวเป็นที่สุด

‘อื้อๆๆๆ…’ จางลี่พยายามจะดิ้นรนขัดขืน แต่ก็ไร้แรงต่อกร เพราะขาและแขนของนางถูกมัดไว้จนหมดแล้ว

‘มีคนเคยบอกกับข้าว่า หากลองชิมบุปผาเคล้าสุรา รสชาติจะยิ่งหอมรัญจวนใจยิ่งนัก ดี! ข้าจะขอลองกับเจ้าเป็นคนแรกก็แล้วกัน!’ ชายชุดดำรีบลุกไปหยิบไหสุราบนโต๊ะติดมือกลับมาทันที

‘อื้อ…’ ร่างอรชรที่เต็มไปด้วยความอวบอัดขาวผ่องถึงกับดิ้นสู้ เมื่อน้ำใสๆ ของสุราดอกท้อถูกราดลงไปทั่วเรือนกาย กระแสเย็นวาบอาบไล้ทั่วผิวขาวเนียนดุจหยกบริสุทธิ์อาบไล้แสงจันทร์ ยอดปทุมถันเริ่มเต่งตึงสู้รับกับความหอมหวานของสุราเลิศรส

‘แผล็บๆ แผล็บๆ’ ลิ้นสากไหลลื่นดุจมัจฉาแหวกว่ายในวารี ชายหนุ่มค่อยๆ ไต่ปลายลิ้นชิมเลียผิวกายนวลนางด้วยอาการเมามายไร้กังวล กลิ่นกายเนื้อนางช่างหอมหวาน ผนวกกับรสสุราผลาญกายพาให้คนเมามายได้ทุกเมื่อ

‘จางลี่ เจ้าช่างหอมหวานน่ากัดกินเสียจริงๆ’ ฟันคมขบกัดไปที่เนินปทุมเต่งตึง เล่นเอาร่างงามสะดุ้งโหยงตกใจสั่นกลัวสะท้าน

‘อื้อๆ อื้อๆ อา…’ ความทรมานที่ถูกชายนิรนามเบื้องหน้าขบกัด ชวนให้จางลี่ทั้งเจ็บทั้งรัญจวนปนทรมานยิ่งนัก ตอนนี้นางอยากจะเอามีดแทงฝูจิ้นหงให้ตายทั้งเป็นเสียเหลือเกิน เหตุใดตัวนางต้องมาถูกผู้อื่นเคี่ยวกรำทรมานเช่นนี้ด้วย

หญิงหม้ายจางจ้องมองชายตรงหน้าด้วยความแค้นเคือง เขาเอาแต่โลมเลียขบกัดดูดดึงยอดถันของนางจนบวมแดงทั้งสองข้าง มือที่แสนโสมมนั้นทั้งบีบทั้งคั้นและตบตี สร้างรอยแดงและความเจ็บปวดให้นางเหลือทน

‘เอาล่ะ ข้าจะไม่เอาเปรียบเจ้า ข้าจะคลายจุดให้เจ้าก็แล้วกัน’