สายลมพัดหวีดหวิวเสียงดังบ้าคลั่งดั่งคลื่นพายุร้าย เอี๊ยมสีแดงสดรวมทั้งกางเกงชั้นในถูกฉุดกระชากฉีกทึ้งจนขาดว่อน ร่างอรชรงดงามเปลือยเปล่าสะท้อนกับแสงจันทร์ เผยความงามขาวเนียนผุดผ่องยิ่งกว่านวลเนื้อนางใดๆ ที่เคยพบพาน
ฝูจิ้นหงถึงกับร่างแข็งทื่อยามเมื่อจ้องมองร่างงดงามที่นอนหอบสั่นคล้ายไม่ยินยอม แม้ว่าโฉมงามจะเอามือปกปิดปทุมถันดอกใหญ่ทั้งสองข้างด้วยความไม่ยินยอมพร้อมใจ แต่ถึงกระนั้นเนินเนื้อนุ่มทั้งสองข้างก็ใหญ่ล้นมือของนางออกมาอยู่ดี
“แม่นางจื่อรั่ว ข้าสัญญาว่าจะทำกับเจ้าเบาๆ มือ” เมื่อได้สติ ฝูจิ้นหงก็จัดการคร่อมร่างบอบบางดั่งหื่นกระหาย ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ เบียดแก้มเนียนดั่งโหยหา
“ไม่…” จูจื่อรั่วพยายามขืนกายอย่างไม่ยินยอม แม้ว่าคราแรกนางจะตัดสินใจเป็นของเขาแล้ว ทว่าเอาเข้าจริงนางกลับรังเกียจสัมผัสของคนผู้นี้จนแทบอยากจะกลั้นใจตาย
“ไม่อะไร…หืม?” ลิ้นสากตวัดเลียแก้มนวลเนียน นิ้วมือเรียวพยาย
