Karen
"Kaya pala?" Kaya pala sa tuwing babanggitin ko ang salitang anak ay nag-iiba ang ekspresyon ng kanyang mukha. 'Yon pala hindi ito naniniwala sa sinasabi ko. Ayaw kong umiyak ng todo dito kaya nagpasya akong maghilamos na lamang at inayos ang sarili. Kailangan kong magpakatatag at lakasan ang aking loob. Hindi ko alam ang lugar na ito kaya hindi ako maaring tumakas.
Maya-maya'y nadinig ko ang boses nito sa labas ng pinto't tawagin ako.
"Sweetie, nandiyan ka ba sa loob?" Inayos ko muna ang boses at ang aking mukha saka sumagot sa kanya na parang wala akong natuklasan.
"Oo, nagbanyo lang ako, lalabas na," sagot ko.
"Alright, I'll wait for you here." Huminga ako ng malalim at ini-relax pa ang sarili.
"Kaya mo 'yan Karen, para sa anak mo, kakayanin mo." Pagpapalakas ko pa sa saril
