Tough Hunks Series 13 : Guiller The Avenger

Chapter 7

Makalipas ang ilang oras, isang baritonong boses ang gumising kay Ina. Her eyelids snapped open to find Tatum's aggravated face staring down at her.

"Kailangan na nating kumilos," mando nito.

Napakurap-kurap siya ng ilang beses, oriented herself, then relaxed when she registered the heat of her son's body, snuggled close to her side. Para hindi magising ang bata, dahan-dahan siyang bumangon at hinawi ang kumot na nakatakip sa katawan nila ng kanyang anak.

Hindi nga nagbibiro si Pierre sa sukat ng silid na iyon. It couldn't have been more than eight by ten feet, with a dusty floor and oppressive stone walls that lent the space a claustrophobic feel. May isang maliit naman roon na bintana na sakto lang upang makapasok ang liwanag ng buwan, ngunit pasalamat na lang siya na kahit papano ay nakatulog pa rin siya.

"Ngayon na?" aniya, saka kinusot-kusot niya ang mga mata.

Napatango si Tatum. Shadows obscured his face, but that little shard of moonlight made his eyes glitter like gems and emphasized the strong line of his jaw.

Parang lumakas naman ang t***k ng puso niya, at kinastigo niya ang sarili nang maramdaman ito. She couldn't remember the last time she'd responded to a man on such a primal, s****l level. The scent of him stirred her senses, and his long, lean body brought prickles of feminine awareness to her skin.

My goodness! Talagang malakas din ang karisma ng lalaking ito.

Maangas nga lang. Oh, yes, there was no doubt in her mind that he had ruthless streak a mile long running through that warrior body of his. Gusto na talaga niyang mabura sa mundong ito si Victor Ortez, kaya gagawin niya ang lahat kahit gagamit pa siya ng ibang tao para lang mangyari 'yon.

Iyon din ang dahilan kung bakit pinili niya si Tatum in the first place - sa determinasyon pa lang ng lalaki na mahanap si Ortez, walang duda na ito nga ang kailangan niya upang tuluyang mawala sa mundong ito ang hayop na iyon.

"Magpaalam ka na sa anak mo," matigas na wika ni Tatum.

Her heart promptly sank to the pit of her stomach, and then she looked at her son and a jolt of panic blasted through her. Oh, God. Para yatang hindi niya kayang iwan ang anak niya.

Nang magsimulang manginig ang mga kamay niya, humugot siya ng malalim na hininga at pilit na pinapakalma ang sarili. Hindi siya maaring magpapadala sa emosyon niya, kailangang gawin niya 'to. Hindi maaring dadalhin niya ang anak sa isang misyon kung saan ang layunin nila ay ang mapatay ang ama nito. Mukhang ligtas naman ang anak niya rito, dahil babantayan ito sa mga pinagkatiwalaang tauhan ni Tatum.

Kahit pa hindi niya kilala ang mga ito.

Dumoble na naman ang anxiety niya sa isiping iyon.

"Hindi ko alam kung makakaya ko ba 'to," bulalas niya.

At the shrill sound of her voice, Rafael stirred on the sleeping bag.

Agad naman niyang hininaan ang boses at tinapunan si Tatum ng miserableng tingin. "Hindi kita pinagkatiwalaan," paanas niya. "At hindi ko rin pinagkatiwalaan ang mga tauhan mo. Paano ko ba...Diyos ko, hindi ko kayang iwan ang anak ko sa mga estranghero."

Napatiim-bagang si Tatum. Matapos ang ilang sandali, hinablot nito ang braso niya. "Sumama ka sa'kin sa hall."

The rusty iron door creaked as he pushed it open and led her into the corridor, which was lit by a single candle in a candelabra hanging on the wall.

"Pareho naman tayong may trust issues," parungit sa kanya ni Tatum. "At hindi ako hihingi ng tawad nang dahil lang sa hindi kita pinagkatiwalaan, hindi rin ako mag e-expect ng apology mula sa'yo. Pero ang anak mo, inosente siya. Naintindihan mo ang ibig sabihin no'n, di ba?"

Napakunot siya ng noo.

"Ibig sabihin na hindi ako gagamit at ang mga tauhan ko ng mga inosenteng tao para lang sa kapakanan namin," matigas nitong pahayag. "This world is a messed-up place, sweetheart. Bad people, bad situations. Kailangan nating e-preserve ang mga natitirang inosenteng tao, kaya pagkatiwalaan mo ako kung sasabihin ko sa'yo na sina Dean at Pierre ang magpoprotekta sa isang inosenteng katulad ng anak mo."

She certainly hadn't expected that from Tatum, and some of the tightness in her throat eased. "Talaga?"

Napatango ito.

Sumilay ang ngiti sa mga labi niya. "So mapagkatiwalaan ba kita pagdating sa anak ko?"

"Pretty much." He tipped his head. "Just like I won't trust anything but your desire to see Ortez dead."

"So that much you believe."

"Yes." He donned a contemplative look. "Gusto mong mabura sa mundong ito ang lalaking iyon, pero wag kang umasa na kakagatin ko ang kwentong sinasabi mo sa'kin."

She worked hard to keep her face expressionless. Mukhang tama nga ito - dahil nagsinungaling lang naman siya tungkol kay Victor at kay Rafael. Pero hindi naman siya nagsisi na inilihim niya kay Tatum ang totoo. Dahil batid niya na sa una pa lang kung nalaman na nito ang totoo ay imposibleng tutulungan nga siya nito.

"Hindi mo pinaniniwalaan ang kwento ko, ngunit sasama ka pa rin sa'kin sa San Jose," pakli niya.

"Indeed I am."

She fixed him with a contemplative look of her own. "You'll take the risk that I'm playing you, all for a shot at Victor. Bakit nga ba, Tatum? Ano bang ginawa ni Victor sa'yo?"

Napatingin lang si Ina sa biglang pag-walk out ni Tatum. She wished she could figure him out. Rough, charming, indifferent, sensual - barely a day of knowing him and he'd shown her so many sides of himself she had no idea who he truly was.

Nang mawala na sa paningin niya si Tatum, binalikan niya ang natutulog niyang anak. Hot emotion flooded her chest as she watched him sleep. When she noticed the way his bottom lip stuck out a little, she smiled and blinked back tears, wishing she didn't have to leave him.

Kung iisipin niya kung paano siya naging ina ni Rafael ay mapangiti na lamang siya. Dise-otso pa lamang siya nang malaman niyang ipinagbubuntis niya ang anak ni Victor. Mahilig talaga siya sa mga bata, pero hindi niya inasahan sa pagkakataong iyon, lalo na nang malaman niyang isa pa lang rebelde si Victor.

Ngunit sa oras na maipanganak niya si Rafael at makita niya ang mala-anghel na mukha ng bata, she'd fallen head over heels in love with her son - and she'd vowed to protect him at all costs. Hindi naging madali ang tatlong taong pagtatago nila ng anak niya, pero hanga lang talaga siya sa katatagan ng anak niya kahit sa murang edad nito.

"Pupunta muna sa malayo si Mommy, baby ah. Mga ilang araw lang naman." bulong niya rito habang hinahaplos ang buhok ng bata.

Napagpasyahan niya na mas mabuting hindi ito magigising sa pag-alis niya. It'd only upset and confuse him.

Then again, ano kaya ang magiging reaksyon nito kung magising ito at wala siya?

Guilt seized her insides. It was a good thing she'd already introduced him to Pierre and Dean - dahil baka kung hindi niya nakilala ang mga ito bago pa ito nakatulog ulit, matatakot lang ito sa dalawang lalaki at walang humpay na iiyak.

"Pinapangako ko na, susubukan kong makakabalik agad," pagpatuloy niya kahit pumipiyok na ang boses niya. "Basta sisiguruhin ko na hindi na muling makakalapit pa sa'yo ang halimaw na iyon. Hindi niya na tayo ulit masasaktan, baby."

Blinking away the tears that welled up in her eyes, she planted a soft kiss on Rafael's forehead, breathing in his sweet, little-boy scent. It took all her willpower to force her legs to carry her out of the room.

Puno naman ng guilt ang puso niya habang naglalakad siya sa corridor patungo sa main chamber. Galit na boses naman ang sumalubong sa tenga niya nang makarating siya sa nakabukas lang na pintuan ng main chamber, at hindi niya maiwasan na hindi makikinig. The more insight she had about these men, the better prepared she'd be.

"I won't stay behind."

Agad niyang nakilala ang mabagsik na boses ni Dean.

"I'm giving you an order, Dean." Naiiritang pahayag ni Tatum. "Kailangan kita rito kasama si Pierre."

"Kailangan mo lang naman ako rito para magbantay."

"Wag mo nang ipilit pa. Hindi ka sasama, Sergeant. That's an order." Napahinto si Tatum. "Alam kong nandiyan ka lang, Ina. Pumasok ka na rito."

Namumula ang mga pisnging pumasok si Ina sa silid. "Wow. May superhearing ka ba or something?"

"Wala, pero masyado ka kasing maingay diyan sa labas." Humakbang papalapit sa kanya si Tatum, saka may kinuha itong mga nakatuping damit sa pinakamalapit na silya roon. "Palitan mo ang suot mong damit nito," mando nito, at ibinigay sa kanya 'yong damit at iba pang kagamitan.

Napatingin siya sa mga kagamitan na binigay sa kanya ni Tatum. Pantalon, T-shirt, medyas, underwear, bra, at hiking boots - mula sa kanyang gamit ang lahat ng iyon.

"Hinalughog mo ba ang mga bagahe ko?" demanda niya.

Unfazed by the outraged expression on her face, he shrugged and reached for the black backpack sitting on the floor. "Yeah. I also took the liberty of packing you a bag. Dadalhin lang kasi natin kung anong kaya nating dalhin."

Kahit naiinis man siya sa lalaki dahil pinapakialam nito ang kanyang mga kagamitan na lingid sa kaalaman niya, pero nakuha pa rin niyang tumalima rito at nagpalit na nga siya ng damit. Nang pumasok ulit siya sa silid na iyon matapos ang ilang minuto, nagtungo siya sa isang mesa roon at kumuha ng ballpen at papel. May inilista naman siyang iilang detalye sa papel bago niya ito ibinigay kay Pierre.

"Ano 'to?" tanong nito na nakakunot ang noo.

"Address at phone number 'yan ng mga magulang ko sa New Jersey." Napalunok siya. "Kung may mangyari man sa'kin...kung sakaling hindi na ako makabalik para sa anak ko...pakiusap dalhin mo si Rafael sa kanila."

Lumambot naman ang ekpresyon sa mukha ng lalaki. "Okay, sige."

"At kung magagawa mo, basahan mo siya ng kwento bago matulog - nasa bagahe ko lang 'yong mga libro. Tsaka huwag mo siya masyadong pakainin ng mga matatamis. Um, ano pa ba? Bago ko pala makalimutan, struggle talaga ang pagligo sa kanya dahil ayaw niyang maligo. Ang gusto lang niya matulog buong araw. Ayaw din niya ang sigawan siya, kaya mas mabuting kausapin mo siya ng mahinahon kung may pagkakamali man siya. Um, at tsaka--"

"May allergies ba siya o medical condition na kailangan kung malaman?" sabad ni Pierre.

Napapailing siya.

Napangisi ito. "Eh di 'yon lang ang gusto kong malaman. Nasa mabuting mga kamay ang anak mo."

With an impatient breath, Tatum strode across the room and picked up a nylon backpack, same style and color as the one he'd given her. Isinukbit na nito ang isang strap ng bag sa balikat nito, tas yumukod ito para kunin 'yong navy blue na duffel bag na nasa sahig.

"Ang Jeep ko ang sasakyan namin ni Ina," sabi ni Tatum sa mga tauhan nito. "Tapos iiwan ko ito sa airfield. Motorsiklo na lang ang gagamitin ninyo pag may kailangan kayo sa bayan, marunong naman kayo magmaneho no'n, di ba?"

Hindi pa rin maipinta ang mukha ni Dean sa galit, tango lang naman ito ng tango kay Tatum. "Ayos lang kami rito."

Napabaling naman si Tatum kay Ina. "Handa ka na?"

Napabuga siya ng hangin. "As I'll ever be."

-----

Naghintay muna ng sampung minuto si Dean na tuluyang makaalis ang kapitan bago umaksyon. Mabilis niyang hinubad ang kanyang suot na pantalon at T-shirt, at nagpalit siya ng cargo pants at muscle shirt. Sunod naman niyang isinuot ang combat boots, tas isinukbit niya ang baril sa kanyang beywang, at ipinasok sa bag ang mga kagamitan tulad ng rifle, pistols, extra clips at mga granada. Nagdala rin siya ng mga pagkain na magagamit niya sa paglalakbay niya sa gubat o di kaya sa matataas na bundok.

Sa buong oras na ginawa iyon ni Dean, nakatingin lang si Pierre sa may pinto. "Bakit hindi man lang ako nasurprisa na lahat ng sinasabi ni captain ay pinalampas mo lang sa tenga mo?"

Ngunit inignora lang ni Dean ang kasamahan. He swept his gaze over a table piled with enough weapons and gadgets to launch an assault on a small country, all courtesy of a black ops community that hadn't turned its backs on them even when their own government had.

"Sa tingin mo ba makakasunod ka sa kanila na hindi iyon malalaman ni captain?" Pierre sounded highly amused.

Isinara na niya ang kanyang bag at tinapunan ng iritadong tingin ang kasamahan. "Sinasabi mo ba na hindi ko kaya maging invisible?"

"No, I'm saying Tatum's got superhuman senses. Kung susundan mo siya, sigurado akong malalaman niya 'yon."

"That's a chance I'll have to take."

Ginulo ni Pierre ang sariling buhok, bigla tuloy itong nagmumukhang pagod. "Siguro mapagkatiwalaan naman ang babaeng iyon."

Dean snorted. "Wala talaga akong tiwala sa pagmumukha ng babaeng iyon."

"Baka alam talaga niya kung nasaan si Ortez."

"Hindi ka pa ba nadala noong in-ambush tayo, huh Pierre?" He zipped up his bag. "Either way, ang gusto ko lang na masigurong ligtas at buhay si captain."

He slung the strap of the duffel bag over his shoulder and approached Pierre, extending a hand. Hindi man sila palaging magkasundo ni Pierre, pero malaki pa rin ang respeto niya sa kasamahang lieutenant. Parang naging magkapatid na sila simula noong nasa ilalim sila ng command ni Captain Guiller Tatum, and that bond had been tested and become stronger after years of death and bloodshed.

Pati na rin 'yong anim pa nilang kasamahan na nasa ilalim na ng lupa ay maituturing nilang kapatid na rin. Pinoprotektahan lang kasi niya ang dalawang natitira niyang kaibigan, kapatid, at kasamahan. Mahalaga talaga ang mga ito sa buhay niya - kaya susuwayin niya sa pagkakataong iyon ang mando sa kanya ni Tatum.

"Tawagan mo lang ako pag kailangan mo ako," matigas niyang wika kay Pierre.

After a moment, tila wala na ngang magagawa pa si Pierre sa desisyon niya. Kaya nakipagkamay na lang ito sa kanya. "Wag ka lang gumawa ng makakapahamak sa'yo."

"Ikaw din." Napangiti siya rito. "Maiwan ka lang dito at bantayan mo ng maigi ang fort."

Balik namang napangiti sa kanya si Pierre. "Gagawin ko talaga 'yan." Bigla namang nag-iba ang ekspresyon sa mukha nito. "Mag-ingat ka, Dean. Kasi wala ako sa mood na dumalo ulit sa isa na namang libing."

"Wag kang mag-alala, Pierre. Wala ng mamamatay pa sa'tin."

Maliban na lang kay Ina Reyes kung may gagawin talaga siyang masama kay captain.

Pero hindi na niya ito isinatinig pa, itinago na lamang niya ito sa sarili.

*****