past love ทวงรักเมียบำเรอ

บทที่4ผู้ชายในความทรงจำ1

เป็นเพราะการบาดเจ็บที่หัวเข่าจน ทำให้เจ้าเอยไม่ได้ทำงานอะไรเลยสักอย่าง เงินค่าจ้างก็ไม่ได้แม้แต่สตางค์แดงเดียว ถือว่าวันนั้นเป็นวันซวยของเจ้าเอยแบบสุดๆ เงินก็ยังหาไม่ได้ค่าเช่าห้อง ก็จี้ตูดมาติดๆ แล้วยังมาโดนเจ้าที่กลั่นแกล้งเอาอีก..

แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อวันนี้โชคมันยังไม่เข้าข้างเธอ ..

เมื่อไม่ได้ทำงานเจ้าเอยจึงมานั่งดูการแข่งขันร่วมกับกองเชียร์คนอื่นๆอยู่ข้างสนาม และรอเพื่อนสาวของเธอเลิกงาน

นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าเอยได้เข้ามาในสนามแข่งขันแห่งนี้ มันน่าตื่นเต้นเหมือนกันแฮะ มีคนเข้ามาดูการแข่งขันเยอะแยะมากมาย..

เจ้าเอยนั่งอยู่ตรงนั้น มองดูทุกอย่างแบบตื่นตาตื่นใจ เหมือนคนได้ออกมาเปิดโลกของตัวเอง จากเด็กเรียนที่วันๆเอาแต่คลุกอยู่ในห้องสมุด

หลังเลิกเรียนก็ไปทำงานเสิรฟในร้านอาหารจีน ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้เธอจะได้มานั่งอยู่ในสนามแข่งรถอันมีชื่อเสียงในเมืองแคลิฟอร์เนียแห่งนี้

เธอมองไปตรงสนามแข่งรถแห่งนี้เห็นเหล่าสาวงามพริตตี้รุ่นพี่ของเธอ ทุกสาวงามต่างก็กำลังทำหน้าที่ของตัวเองยู่ตรงนั้น บางคนเดินก็ถือป้ายสปอนเซ่อร์ที่สนับสนุนการแข่งขันในครั้งนี้

บางคนเดินประกบนักแข่งเพื่อเพิ่มสีสันของงาน... แต่ละนางต่างกำลังประชันความสวยวาดลวดลายการพรีเซ้นงานกันอย่างเต็มที่ เพราะว่าอาชีพของพวกเธอ นอกจากจะต้องสวยสะดุดตาแล้ว ยังจะต้องมีการแสดงออกที่เซ็กซี่สะดุดใจ ของท่านผู้ชมในสนามแข่งด้วย.

.

ในขณะที่เจ้าเอยกำลังมองการทำงานของเหล่าพริตตี้อย่างสนอกสนใจอยู่นั้น

เสียงกรี้ดกร้าดของเหล่ากองเชียร์สาวๆภายในสนามแข่งก็ดั่งสนั่นขึ้นมา ราวกับว่าซุปตาร์สนามแข่งของพวกเขาได้เดินลงไปที่สนามแล้ว..

เจ้าเอยมองตามเสียงกระหึ่มที่ดังอยู่นั้น..แล้วลมหายใจของเธอก็แทบจะสะดุดเมื่อเห็นนักแข่งฝรั่งผมทองรูปหล่อคนหนึ่งกำลังเดินลงไปที่สนาม

เขาสวมแว่นตาสายตา ซึ่งมันดูไม่ค่อยเข้ากับชุดนักแข่งสุดเท่ห์ที่เขากำลังสวมใส่เท่าไหร่นัก แต่รูปลักษณะภายนอกที่ดูเป็นคนมีความมั่นใจสูง

และใบหน้าที่เชิดหยิ่งและหล่อเหลาสะดุดตานั้น สามารถเรียกเสียงกรี้ดกร้าดจากสาวๆได้อย่างมากมาย

และแล้วเจ้าเอยก็จำผู้ชายคนนั้นได้..

นั่นมัน ริชาร์ด เดนเบิร์กนี่ เจ้าเอยรู้จักผู้ชายคนนี้ เพราะเขาเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับเธอ

เจ้าเอยนั้นเรียนคะบรรณารักษ์ศาสตร์แต่ผู้ชายคนนั้นรู้สึกว่าจะเรียนปริญญาเอกเกี่ยวกับฟิสิกส์เคมี อะไรสักอย่างนี่แหละ เจ้าเอยก็ไม่ค่อยแน่ใจ เพราะว่าไม่ได้รู้จักผู้ชายคนนั้นเป็นการส่วนตัว

เคยได้ยินแต่ชื่อเสียงของเขา และได้ยินว่าเขานั้น ทั้งเก่งทั้งรวยน่าดู ..

แต่เจ้าเอย ก็ไม่เคยได้เข้าไปคุย หรือทำความรู้จักกับเขาหรอก ถึงแม้จะรู้ว่าริชาร์ด เดนเบิร์กนั้น มาจากเมืองไทยเหมือนกันก็ตาม

เจ้าเอยเคยได้ยินมาว่า คุณแม่ของ ริชาร์ดเป็นคนไทยเหมือนกันกับเธอ ส่วนคุณพ่อของเขาเป็นชาวอเมริกัน..

หญิงสาวเผลอจ้องมองชายหนุ่มผมสีทอง รูปร่างสูงโปร่ง แต่งตัวด้วยชุดนักแข่งแล้วดูเท่ห์ชมัด เธอเคยมองเห็นเขาไกลๆเวลาที่เขาขับรถผ่าน เพราะว่าริชาร์ดนั้น เขามีรถส่วนตัวขับ

ไม่ได้เดินย่ำหิมะ ไปเรียนหนังสือ เหมือนเธอหรอก

แล้วอีกอย่างถึงแม้ว่า ริชาร์ด เดนเบิร์กจะเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับเธอ รู้สึกว่าจะเรียนปริญญาเอกนะ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเขาเรียนอยู่ปีไหน เพราะว่าทั้งเจ้าเอยและริชาร์ดนั้นดูเหมือนจะอยู่กันคนละโลก คนละสังคมกันเลยทีเดียว เพราะว่าริชาร์ดเป็นพวกลูกเศรษฐี เขาก็จะคบอยู่แต่กับคนระดับเดียวกันเท่านั้น

ส่วนเจ้าเอยนั้นเธอเป็นเด็กนักเรียนที่สอบชิงทุนเข้ามาได้ เธอก็จะคบแต่กับเด็กเรียนทุนเหมือนกันกับเธอ เพราะจริงๆแล้วมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่ มีการแบ่งเกรดนักศึกษาเหมือนกัน เพราะฉนั้น ถ้าเด็กนักเรียนทุนอย่างเธอจะเข้าไปอยู่ในสังคมของพวกลูกเศรษฐี มันก็จะทำให้เกิดปมด้อยขึ้นมาเปล่าๆ

เจ้าเอยนั่งมองดูริชาร์ดเดินลงสนามแข่งร่วมกับกองเชียร์คนอื่นๆที่ส่งเสียงกึกก้องอยู่ริมขอบสนามนั้น เธอมองเห็นริชาร์ดเดนเบิร์ก เดินลงสนามแข่งขันพร้อมกันกับเคที่ พริตตี้นิสัยเสียที่แกล้งเธอ เคที่ สวยสง่าอยู่กลางสนามเธอยืนประกบกับริชาร์ดอยู่ไม่ห่าง แล้วเสียงเชียร์ยิ่งดังกระหื่มขึ้นมาอีกเมื่อมีนักแข่งสุดหล่ออีกคนเดินลงไปที่สนามแข่งเหมือนกัน...

นักแข่งคนนั้นมีผมสีดำ ดูเหมือนเขาจะเป็นคนเอเชียเหมือนกันกับเธอ แล้วนั่นพริตตี้สาวสวยที่เดินประกบผู้ชายคนนั้นก็คือเทเรซ่า เพื่อนสาวคนสวยของเธอนั่นเอง..

การแข่งขันที่น่าตื่นเต้นได้เริ่มต้นขึ้น พร้อมกับเสียงกองเชียร์ที่ดังกระหื่มอยู่ข้างสนาม เจ้าเอยมองเห็นรถแรมโบกินี่สีดำสุดเท่ห์ของริชาร์ดออกตัวอย่างรวดเร็ว

เบียดรถของนักแข่งคนอื่นๆจนแทบจะไฟลุก เทคนิคการขับรถของเขาดีมาก คนอะไรจะเก่งไปเสียทุกอย่างจริงๆ เจ้าเอยมองดูการแข่งขันอย่างตื่นเต้น ทั้งๆที่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของเธอที่ได้เหยียบเข้ามาภายในสนามแข่งแห่งนี้ เหมือนการได้เปิดโลกใหม่ของเธอจริงๆ

รถสองคันของริชาร์ดกับนักแข่งเอเชียคนนั้นกำลังขับเบียดกันไปมาอยู่ภายในสนาม เรียกเสียงเชียร์ดังกระหึ่มเป็นระยะๆ

และแล้วในนาทีสุดท้ายของการแข่งขันรถแลมโบกินี่สีดำของริชาร์ด ก็ขับเบียดรถแรมโบกินี่สีแดงของนักแข่งคนนั้นตัดเข้าเส้นชัยอย่างเฉียดฉิว

เรียกได้ว่าห่างกันแค่ช่วงตัวเลยทีเดียว เรียกเสียงปรบมือกึกก้องของท่านผู้ชมจนทั่วทั้งสนามแข่งแห่งนี้ได้อย่างล้นหลาม..

หลังจากดูการแข่งขันจบเจ้าเอยก็เดินกะเผลกๆมาที่ห้องสต๊าฟเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้าน

ขณะที่เธอกำลังจะเดินผ่านห้องแต่งตัวของพวกนักแข่งอยู่นั้น ริชาร์ดก็เปิดประตูออกมาจากห้องของเขาพอดี

กึก สองสายตามองสบกันนิ่ง เจ้าเอยรู้สึกเหมือนกับว่าสิ่งรอบๆตัวของเธอมันกำลังจะหยุดหมุน

ตั้งแต่มาอยู่ที่อเมริกา เธอเห็นฝรั่งมาก็ไม่น้อย แต่ไม่เคยเห็นใครที่จะหล่อเหลา แถมดูสมาร์ทเมื่ออยู่ในชุดนักแข่งเหมือนกับริชาร์ด เดนเบิร์ก คนนี้เลย

ที่มหาวิทยาลัยเธอเคยเห็นเขาแค่ตอนขับรถผ่านหน้าไปแค่นั้น แต่ไม่นึกเลยว่าเมื่อพอเจอตัวเป็นๆในระยะกระชั้นชิดอย่างนี้ ริชาร์ดจะทำให้หัวใจของเธอแทบจะหยุดเต้น..

ส่วนริชาร์ดนั้นมองดูเจ้าเอยอย่างพิจารณา เขารู้สึกคุ้นๆหน้าตาของผู้หญิงคนนี้อย่างบอกไม่ถูก ริชาร์ดมองพิจารณาเธออยู่นาน ใช่ เขาจำได้แล้ว เขาเคยเห็นผู้หญิงคนนี้

เคยเดินผ่านรถเขาบ่อยๆที่มหาวิทยาลัย รู้สึกว่าเธอจะเรียนที่เดียวกันกับเขา..

"เธอเป็นคนไทยใช่มั้ย"

ริชาร์ดเอ่ยถามเธออกไป แต่ในตอนนี้เจ้าเอยเกิดอาการหูอื้อตาลายไปหมดแล้ว เธอไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เพราะว่ามัวแต่ตะลึงในความหล่อของเขา..

"ผมถามว่าคุณเป็นคนไทยหรือเปล่า"

เมื่อเห็นว่าเจ้าเอยยังคงเงียบ ริชาร์ดก็เอ่ยถามเธออีกครั้ง แต่เสียงเข้มยิ่งกว่าเดิมนิดหน่อย

"ค่ะ ใช่ค่ะ"

เจ้าเอยรับคำสั้นๆเพียงแค่นั้น เพราะไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาแถมตอนนี้เธอเองก็รู้สึกประหม่าไปหมด

"เธอพูดได้แค่นี้"

ริชาร์ดมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างสงสัย ดูเหมือนว่าเธอคนนี้จะประหยัดคำพูดกับเขาเสียจริง มีด้วยหรือ ผู้หญิงที่ไม่ค่อยอยากจะคุยกับเขา

"เอ่อคือขอตัวก่อนนะคะ"

เจ้าเอยเกิดใจเต้นแรงขึ้นมาดื้อๆ เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาไกล้ๆ ทำให้เธอต้องรีบขยับถอยหนี

อย่าเข้ามา แค่นี้ก็ประหม่าจะตายอยู่แล้ว เจ้าเอยคิดในใจ พลางรีบขยับเท้าก้าวหนีไป เพราะว่าตัวเองกำลังรู้สึกใจสั่นขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"เดี๋ยวก่อนสิ ถ้าจำไม่ผิด คุณเรียนอยู่ที่เดียวกันกับผมใช่ไหม"

ริชาร์ดยังคงเดินตามตื้อเพื่อที่จะคุยกับเจ้าเอย นี่เป็นครั้งแรกเลยที่คนอย่างเขาอยากจะทำความรู้จักกับผู้หญิงก่อน เพราะส่วนมากแล้ว มีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่เข้ามาเสนอตัวให้เขาไม่เว้นแต่ละวัน

"ค่ะ ใช่ค่ะ เดี๋ยวขอตัวก่อนนะคะ"

เจ้าเอยบอกกับเขาเพียงเท่านั้น ก่อนจะพาตัวเองเหนีออกจากสถานะการณ์นั้นอย่างรวดเร็ว..เพราะรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจะเป็นลม..

การเดินหนีอย่างที่ไม่เคยมีใครทำมาก่อนอย่างนี้ทำให้ริชาร์ด

มองตามเจ้าเอยอย่างสนใจ มันก็ดูท้าทายดี เขาชักอยากจะรู้จักผู้หญิงคนนี้เสียแล้วสิ....ริชาร์ดคิดในใจ

......