EP3 แรงดึงดูด
1400 Words
“หึ ผิดสิ ผิดที่เรายังไม่ได้สนุกกันไงล่ะ เอาไปซะเกลี้ยงบัญชี คิดเหรอว่าผมจะเอาคุณมานั่งจิบเหล้าเล่นๆ โง่หรือเปล่า?”
“อุ๊ย! โธ่ๆ อย่าทำตัวเป็นเด็กสิคะสุดหล่อ ไม่มีคำไหนเลยนะ ที่ฉันต่อรองหรือเรียกร้อง อีกอย่างเงินพวกนั้นของคุณก็ทำให้เด็กๆหลายคนได้เรียนต่อ แถมยังซื้อข้าวซื้อน้ำให้หมาให้แมวกินได้ตั้งหลายเดือน หรืออาจจะเป็นปีเลยนะคะ”
“ตัวแสบ! คิดจะลองดีเหรอ!!” เสียงเค้นพูดในลำคอ กระชากแขนดึงร่างเล็กเข้าหาแผงอก แขนใหญ่พยายามโอบฉุดเอาร่างบางของหญิงสาวออกไปนอกร้าน เพราะความแออัดประกอบกับเสียงเพลงและแสงไฟมืดสลัว ทำให้ไม่มีคนสนใจกับเหตุการณ์ระหว่างคนทั้งคู่
หมับ!!
บ่าหนาถูกมือใหญ่ของใครบางคนบีบแน่น ทำให้เขาต้องหันกลับไปมองเจ้าของมือนั้นด้วยความสงสัย
“ใครวะ? รู้ไหมว่ากูเป็นใคร?”
ท่าทางอวดเก่งเบ่งอำนาจ ไม่ได้ทำให้ชายปริศนาแสดงอาการกังวลเลยสักนิด ใบหน้าเรียบเฉยนัยน์ตาดุ ก่อนที่เขาจะละสายตาเหลือบไปมองร่างเล็กที่กำลังพยายามดึงตัวเองออกจากชายแปลกหน้า
“ปล่อย!” น้ำเสียงเย็นเรียบ ใบหน้าคมกับรอยยิ้มมุมปาก สายตาที่กำลังมองอีกฝ่าย ชายชุดดำหลายคนเดินเข้ามาประกบร่างทำให้เขายอมปล่อยร่างเล็กออกจากอ้อมแขน
“พวกมึงเตรียมตัวรอไว้เลย กูไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่”
“หึ” ใบหน้าคมกระตุกยิ้ม เค้นขำในลำคอ ก่อนที่คนก่อเหตุถูกการ์ดลากออกไปนอกร้าน
“ขอบคุณนะคะ” เสียงหวานพร้อมยิ้มละมุน ทำให้หนุ่มปริศนาร่างโตมองตาไม่กระพริบ เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่หัวใจของเขาเต้นแรง
“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี”
“แค่พูดตามมารยาทค่ะ แต่คร่าวหลังไม่ต้องนะคะ ฉันช่วยเหลือตัวเองได้”
“หน้าตาน่ารักแต่ปากหมา อื้ม ก็น่าสนใจดีนะ อยากรู้จังว่าตอนคราง เสียงจะเหมือนหมาหรือเหมือนคน?” ใบหน้าคมก้มกระซิบข้างใบหู ก่อนจะยืดตัวกลับขึ้นมายืนเต็มความสูง ยิ้มให้กับคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า
“งั้นก็ต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ เพราะคุณคงไม่มีวันได้ยินเสียงนั้นแน่นอน”
ท่าทางอวดเก่งไม่ยอมคน ท้าทายความเป็นชายของเขาอย่างที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเคยทำ นั่นยิ่งดึงดูดให้ชายปริศนาสนใจและอยากรู้จักเธอมากขึ้นอีก
ระหว่างที่คนทั้งสองกำลังต่อปากต่อคำ เพื่อนของเธอที่กลับจากไปเข้าห้องน้ำก็รีบตรงเข้ามาดึงแขนลากพาออกไปจากร้านทันที
“ปล่อย! ปล่อยก่อนมุก เป็นอะไรของแก ฉันกำลังจะได้เหยื่ออีกคนไม่เห็นหรือไง? ดูจากการแต่งตัวเขาน่าจะรวยใช่ย่อย หรืออาจจะรวยกว่าคนที่ผ่านๆมาก็ได้นะ”
“เหยื่อกะผีนะสิ แกไม่รู้จักหรือว่าจำหน้าเขาไม่ได้ย้ะ?” ดวงตาเบิกกว้างพูดด้วยท่าทางตื่นตระหนก ในขณะที่อีกคนขมวดคิ้วย่น มองด้วยความสงสัย
“ก็ไอ้ผู้ชายที่แกกำลังคุยด้วยเมื่อกี้ เขาก็คือคนที่แกรอมาเป็นเดือนๆไง นี้อย่าบอกนะว่าผีบังตาจนลืมหน้าเขาทั้งที่เพิ่งเห็นหน้าไปไม่ถึงห้านาที” ดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าจริงจังมือสองข้างเท้าเอวมองหน้าเพื่อนรักที่กำลังยืนอึ้ง ทำหน้างงกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน
“เวหาเหรอ?”
“ก็ใช่นะสิ ตอนที่หันไปมองแกก็เห็นเขาแล้วไม่ใช่หรือไง? ทำไมจะจำไม่ได้วะ?”
“เหรอ? พอดีตอนนั้นฉันไม่ทันมองหน้าน่ะ เห็นแค่หลังก็หันกลับมาแล้ว เลยจำไม่ได้” เล็กตัวเล็กทำปากจู๋ มองตาอ้อน
“แป้งฝุ่น! โอ้ยชีวิต ฉันอยากจะบ้าตาย แล้วจะทำยังไงต่อล่ะทีนี่?”
“จะทำอะไร? ก็เดินหน้าตามแผนต่อสิ เรื่องอะไรจะปล่อยโอกาสนี้ไปง่ายๆ ฉันจะทำให้เขาสิ้นเนื้อประดาตัว หรือบางทีอาจจะทำให้เขารักหัวปักหัวปำจากนั้นก็ทิ้งเขาไป” สายตาเจ้าเล่ห์ แสยะยิ้ม
“แป้งฝุ่น แกคิดจะทำบ้าอะไร แกก็เห็นว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาๆทั่วไปที่จะหลอกง่ายๆ ถ้าถูกเขาจับได้ขึ้นมา หรือว่าไม่เป็นไปตามที่คิด แกแน่ใจเหรอ? ว่าเขาจะยอมปล่อยพวกเราไป”
“แล้วไง ฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะยอมให้เขาเอาเปรียบง่ายๆซะที่ไหน แล้วก็ไม่โง่ที่จะให้เขาจับได้ง่ายๆหรอก ที่สำคัญเกมส์นี้มีแค่ฉันคนเดียวไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น”
กรามเล็กบีบแน่น ดวงตากลมหวานเต็มไปด้วยความเคืองขุ่นเคลียดแค้นไม่เหมือนเด็กสาวที่อยู่ในคลับก่อนหน้า
..อีกด้านหลังจากเหตุการณ์ทุกอย่างสงบ
ภายในห้องใหญ่กลุ่มชายฉกรรจ์หลายคนกำลังนั่งพูดคุยหัวเราะเสียงดัง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะดัง ประตูบานหนาเปิดกว้างพร้อมกับร่างของชายชุดดำก้าวเข้ามาเพื่อรายงานให้ผู้เป็นนายรับทราบ
“รายงานครับนาย ตอนนี้เธอกับเพื่อนกลับไปแล้วครับ”
สิ้นเสียงทุกคนที่นั่งอยู่ต่างหันไปจับจ้องมองเพื่อน ที่กำลังยกแก้วขึ้นดื่ม
“อย่าบอกนะว่ามึงสนใจเธอ?”
“ก็ไม่แปลกหรอก เพราะเด็กนั่นก็เด็ดจริงๆ ขาว สวย ตัวเล็กนิดเดียวแต่นมโคตรใหญ่ น่าเอาฉิบ!”
“ไอ้กริช หุบปากหมาๆ ของมึงซะ”
“อ้าว~ สงสัยจะจริงว่ะ เป็นเสือมาตั้งนาน จะมาสิ้นลายก็วันนี้แหละมึงไอ้เวหา ฮ่า ๆ”
“เดี๋ยวมึงก็ได้แดกตีนกูแทนเหล้าหรอก” น้ำเสียงเรียบพูดดัก ทั้งที่มุมปากยิ้มดูพอใจ
ติ๊ง!
เสียงข้อความจากมือถือของต้นกล้า ที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเลขหกหลักโชว์ขึ้นหน้าจอ ทำให้ทุกคนมองมาที่เจ้าของมือถือก่อนจะหันไปมองเจ้าของบัญชีต้นทาง
“กูโอนคืนให้แล้ว บวกค่าจ้างเพิ่มให้ด้วย”
“เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา แต่กูสงสัยว่าทำไมมึงต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากขนาดนั้นวะ ถ้ามึงชอบทำไมไม่เข้าไปจีบเธอตรงๆ จะลำบากกูทำเชี้ยทำไม?” สีหน้าหงุดหงิด พูดด้วยด้วยอารมณ์ขุนเคืองที่ยังฝั่งอยู่ในใจ
“หึ! งอนเป็นเด็กๆไปได้”
..ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน ผมมาเพื่อตรวจดูความความเรียบร้อยของคลับตามปกติ แต่ระหว่างที่กำลังยืนมองอยู่ข้างบน สายตาผมดันไปสะดุดเข้ากับผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่ง เธอโดดเด่นน่ารัก มีเสน่ห์ รอยยิ้มสดใสกว่าผู้หญิงทั่วไปที่ผมเคยเจอ แต่นั่นยังไม่ได้ทำให้ผมสนใจ เท่ากับเหตุผลที่เธอมาที่นี่ทุกวัน และท่าทางแปลกๆ พฤติกรรมที่ชอบมองมาที่ห้องของผมบ่อยเกินไปชวนให้น่าสงสัย นั้นแปลว่าเธออาจไม่ได้มาที่คลับแค่เที่ยวสนุกๆเท่านั้น
ผู้ชายหลายคนแวะเวียนเข้ามาทักทายชนแก้วอยู่ไม่ขาด เท่าที่ผมสังเกตเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็นับจำนวนแทบไม่ไหว หรือบางครั้งเธอก็หายออกไปกับผู้ชายพวกนั้น ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิมในช่วงเวลาแค่ไม่กี่นาที ใบหน้ากรุ้มกริ่ม อมยิ้มมีความสุข ไม่ต้องแปลกใจเลยถ้าผมจะคิดว่าเธอก็ไม่ได้ต่างจากผู้หญิงทั่วไปที่ผมเคยเจอ
“ต้น กูมีเรื่องให้มึงช่วย”
“ว่ามาสิ”
“มึงเห็นผู้หญิงคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นไหม? เข้าไปทักทายทำความรู้จักเธอหน่อย ต่อจากนั้นมึงจะลากพาไปทำอะไรที่ไหน? ก็แล้วแต่มึง”
“ใครวะ?”
“ไม่รู้! แต่ที่รู้คือหล่อนคงไม่ได้มาที่นี่แค่เที่ยวเฉยๆ กูเลยอยากพิสูจน์ว่าจริงๆแล้วเธอแค่อีตัวที่มาหาลูกค้าในร้านกู หรือว่าเป็นสายของคู่แข่งที่ส่งมาสอดส่องเพื่อล่วงความลับ”
“แหม ใช้งานก็ต้องมีค่าจ้างนะเว้ย เปลืองน้ำกูอีกแล้วนะมึง”
“หึ ๆ ปล่อยทิ้งบ้างเก็บไว้นานๆเดี๋ยวมันจะหมดอายุ”
“ไอ้ปากหมา”
ฮ่า~~
- Writer
