“ใช่! มึงยังไม่รู้ใจตัวเองด้วยซ้ำ คิดแต่จะเอาชนะ ปฏิเสธความรู้สึกตัวเองแถมยังทำร้ายความรู้สึกของเธอ สุดท้ายคนที่ต้องกลับมานั่งเจ็บปวดคอยโกหกตัวเองว่ามีความสุขก็คือมึง”
สิ้นคำของกริชกับต้นกล้าที่พูดเตือนสติ น้ำใสจากดวงตาคมเข้ม ก็ร่วงหยดลงบนพื้นด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจกับสิ่งที่ตนเคยทำ มันเป็นความจริงที่เขาพยายามโกหกตัวเองมาตลอด เพียงเพราะความอยากเอาชนะเกมส์ที่เธอเริ่มในวันนั้น ความใกล้ชิดค่อยๆก่อตัว เกิดเป็นความรักขึ้นภายในใจ ฝั่งรากจนไม่อาจถอนมันออกไปได้ ยิ่งถล่ำลึกหลงรักมากขึ้นเรื่อย ๆ จนไม่อาจปล่อยมือจากเธอ
“ถ้ามึงไม่ยอมสละศักดิ์ศรี ตั้งแง่กับคนที่มึงรัก พวกกูจะไม่ยอมบอกว่าแป้งอยู่ที่ไหน” ศิลายื่นคำขาด บอกกับเวหาที่กำลังนั่งก้มหน้าร้องไห้โดยไม่อายสายตาคนที่นั่งมองอยู่รอบๆ
“ตอนนี้กูไม่สนอะไรแล้ว กูรักแป้งฝุ่น ขอแค่ได้เมียกูคืน จะให้ทำอะไรกูก็ยอม” เสียงพูดปนเสียงในลำคอ นั่งก้มหน้า
“
