Kapanmayan yaralar vardır. Acıyı sırtlandıkça kanayan, kanadıkça daha çok acıyan...
İşte öyle yaralarımın izi kalmıştı yüreğimde. Canım bedenime sığmaz olmuş, aldığım soluk yakmıştı ciğerlerimi. Nefes almaktan nefret ettiğim ilk anlarda henüz çocuktum ve kuş olmayı isterdim hep. Gerçi kuş olsam da kanadım kırık olurdu, biliyordum. Uçsam düşerdim, kalsam biterdim. Ama ne olursa olsun kuş olmak isterdim. Şimdi olduğu gibi…
Ağırlaşan göz kapaklarım ve boğazımdaki yumru ile olduğum yerde çakılı kaldım.
Sıkı sıkıya tutunduğum geçmişimin, parmaklarımın arasından düşerek kapıyı araladığını, arkasından en sevdiğim arkadaşımın bana el uzattığını gördüm. Bilirsiniz, çoğu zaman anlam; seslerde değil gözlerdedir.
Bana gözlerindeki manayı kurşun gibi saplayan her yeri dövmeli bu adam, tek kelimey
