ด้วยรักมหาศาลจากท่านประธาน

ห้องเก็บเสียง

“ถ้าคุณไม่ง่วง เรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่า” เพชรพลอยดึงสติกลับมาได้ก็ขยับลูกนอนเข้าที่ แล้วพลิกตัวในอ้อมแขนของเขามามองใบหน้าหล่อคม

“เวลางานชอบมาสาย แต่พอนอกเวลาชอบคุยเรื่องงาน” เขาจับคางเธอเชิดขึ้น “ผมหมายถึงพวกลูกน้องของผม คุณไม่ต้องร้อนตัว”

“ถ้าไม่ได้หมายถึงฉัน คุณคงไม่พูดหรอก”

เอเดรียนโอบร่างเล็กเหวี่ยงมานอนทับบนตัวเขาอย่างง่ายดาย และชายหนุ่มก็มือไวพอที่จะสอดเข้าไปในกางเกงเธอ สัมผัสกับก้อนเนื้ออวบแน่น จากนั้นก็เลื่อนมือลงไปอีกหน่อย

“คุณต้องการผม” สองนิ้วแกร่งลูบไล้ความฉ่ำเยิ้มที่รอคอยเขา

เพชรพลอยรู้สึกว่าหัวใจภายในหน้าอกที่แนบอยู่บนหน้าอกของเขากำลังเต้นโครมคราม เขาดันสะโพกขึ้นเล็กน้อยเป็นอันรู้กัน ทั้งสองต่างกลืนน้ำลายลงคอ เพชรพลอยหลงอยู่ในดวงตาของเขา เคลิ้มกับปลายนิ้วแกร่ง ริมฝีปากเธอถูกดึงดูดให้ก้มลงไปแนบริมฝีปากกระจับ

เปรี้ยง!

“ฉันลืมเก็บผ้า”

“โอ้ว”

เธอลุกพรวดขึ้นนั่งทับกลางกายเขา โชคดีที่ถ้าเจ้าตัวเล็กได้หลับแล้วแกจะหลับสนิท ยิ่งถ้าบนอกมีตุ๊กตาเน่าให้กอด รับรองว่านอนยาว เสียงฟ้าฝนก็ทำอะไรแกไม่ได้

เอเดรียนลุกนั่งตาม แทนที่เสียงฟ้าจะทำให้เธอตกใจกลัวจนกอดเขาแน่น ที่ไหนได้ตอนนี้กลับลุกขึ้นยืนจังก้าทำท่าจะวิ่งออกนอกห้อง

เอเดรียนกอดขาเธอไว้ เพชรพลอยสะบัดสองสามครั้งก็ไม่หลุดจึงหันมาและก้มจับแก้มเขา ก่อนจะลูบหัวอย่างปลอบใจ “กลัวฟ้าเหรอคะ ไม่เป็นไรนะคะ กอดลูกไว้สิ แกเข้มแข็งมาก น้องมุกจะทำให้คุณหายกลัว”

เธอสะบัดอีกครั้ง และวิ่งออกจากห้องตรงดิ่งไปหลังบ้าน ตอนที่ฟ้าร้องไกลๆ ก็ว่าออกจากห้องน้ำแล้วจะมาเก็บผ้า แต่เจ้าตัวเล็กร้องไม่หยุด แล้วก็ชุลมุนวุ่นวายเมื่อแกร็บพาเขามาส่งพร้อมกับของ อีกทั้งตอนที่เก็บกวาดห้องครัวเธอก็ยังรู้สึกว่าลืมอะไรไปสักอย่าง แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก

“ทำไมจะต้องมานึกขึ้นได้ตอนฝนตกด้วยว้า” เพชรพลอยเก็บผ้าไปบ่นไป ฝนก็เริ่มลงเม็ดหนาขึ้น

“ผมช่วย” เอเดรียนตามออกมา แต่ด้วยความที่ไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้ก็เลยทำให้เงอะงะเกะกะ จากเร็วก็เลยกลายเป็นช้า

“คุณเอานี่ไปไว้ข้างในก่อน ที่เหลือฉันเก็บเอง” เธอส่งตะกร้าใส่ผ้าที่เก็บแล้วให้เขา แล้วหันไปเก็บที่เหลือพาดแขนไว้

พอเธอเดินกลับเข้าไปข้างในก็ยังเห็นเขาอุ้มตะกร้าผ้าไว้อย่างไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน เธอจึงหยิบเสื่อสำหรับรองเวลาพับผ้าออกมาปู โยนเสื้อผ้าในอ้อมแขนลงไป เขาจึงวางตะกร้าผ้าไว้ใกล้ๆ ระหว่างที่เธอแยกผ้าชื้นฝนออกจากผ้าแห้งเขาก็เดินหายไปครู่หนึ่ง

“เดี๋ยวเป็นหวัด” เขาพูดอย่างใส่ใจพร้อมกับเอาผ้าขนหนูกลิ่นหอมที่ไปหยิบมาจากถุงของเขามาเช็ดผมให้เธอ

เพชรพลอยหันไปยิ้มให้เขา กำลังคิดคำขอบคุณที่จะทำให้เขาประทับใจ แต่ก็มานึกขึ้นได้...

“ตายแล้ว หน้าต่างข้างบนไม่ได้ปิด”

เธอผละจากเขา วิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องนอนที่ขึ้นมาปัดกวาดเช็ดถูเมื่อตอนเย็นและเปิดหน้าต่างรับลมไว้ เธอรับรู้ว่าเขาตามมาเมื่อได้ยินเสียงลูกบิดหมุนเปิดเข้ามา เสียงกริ๊กเมื่อประตูปิดลง และเสียงกึกของลูกบิดที่โดนล็อก...

เกมแล้ว...

“ห้องเก็บเสียง” เขากวาดตามองไปรอบห้อง

“ใช่ค่ะ เคยเป็นห้องอัดเสียง”

เอเดรียนเดินลูบวัสดุที่ใช้บุผนังอย่างพิจารณา ก่อนจะหยุดที่ภาพถ่ายขนาดใหญ่ซึ่งเขามองเห็นตั้งแต่ตอนเข้ามาในห้องนี้แล้ว เป็นภาพทารกแรกเกิดผิวขาวอมชมพูย่นๆ ผมสีน้ำตาลอ่อนเต็มหัว ปากแดงแจ๋ กำลังหลับตาพริ้มนอนคว่ำเอียงหน้าอยู่บนหน้าอกแม่ซึ่งนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล คนเป็นแม่ยิ้มพร้อมชูสองนิ้วให้กล้อง บนจมูกยังมีสายต่อออกซิเจนเส้นเล็กๆ คาอยู่

“เป็นไงคุณ ครั้งหนึ่งในชีวิตนะที่จะมีภาพโมเมนต์นี้ เลยขอให้พยาบาลถ่ายให้ ฉันคลอดธรรมชาติน้า เก่งไหม” เธอเห็นเขาจ้องอยู่นาน จึงเดินมายืนข้างๆ พลางนึกถึงวันที่ตัวเองคลอดน้องไข่มุก

“คุณเก่งอยู่แล้ว เจ็บมากไหม”

“ไม่หรอก ขอบคุณนะคะสำหรับรางวัลใหญ่ชิ้นนี้ ล็อตเตอรีที่ฉันขึ้นรางวัลกับคุณอยู่ในกรอบด้านหลังรูป ฉันตั้งชื่อให้แกว่าไข่มุก ทั้งชื่อจริงและชื่อเล่น เพราะแกเป็นอัญมณีจากท้องทะเล เป็นของขวัญจากคุณ เป็นของล้ำค่าในชีวิตฉัน”

“ขอบคุณนะที่ให้ผมได้มีส่วนร่วม คุณทรมานมากไหมที่ตั้งท้องอย่างโดดเดี่ยว” เขาปากคอสั่นกับคำถามนี้ ตั้งแต่พบเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง เขาก็คิดถึงแต่สิ่งร้ายๆ ที่เธอต้องเผชิญตามลำพัง

“น้องมุกเป็นเด็กดีตั้งแต่อยู่ในท้อง แกส่งสัญญาณเตือนไม่ให้ฉันโหมงานหนักด้วยการทำให้ฉันเป็นลมที่สำเพ็ง หลังจากนั้นแกก็ว่านอนสอนง่าย ไม่ทำให้ฉันแพ้ท้องนาน มีอย่างเดียวที่แกเรียกร้องไม่หยุด”

“อะไรครับ”

“ช่วงสามสี่เดือนแรก ฉันหมดเงินค่าปลาหิมะนึ่งซีอิ๊วไปเยอะมาก มื้อละพัน ฉันกินแบบดูดก้างปลาเลียจานเลย ถ้าไม่ได้กินจะโหยทั้งวัน อะไรก็ทดแทนไม่ได้ ตอนนั้นก็เครียดหน่อยๆ ทำงานก็ไม่ได้ แถมกินแพง” พูดจบเธอก็หัวเราะให้กับอดีต “เรื่องเดียวที่ทำให้ฉันร้องไห้คือการเจ็บท้องคลอดตามลำพังอยู่สิบสองชั่วโมง คุณเห็นตรงหางคิ้วของแกในรูปนั่นไหม มีรอยสีแดงๆ นั่นน่ะรอยคีมที่หมอดึงแกออกมา ขลุกขลักนิดหน่อย เพราะฉันเจ็บท้องก่อนกำหนดสองอาทิตย์ แกยังหันหน้ามาไม่ถูกทิศทางก็อยากจะออกมาดูโลกแล้ว ตอนคลอดหมอก็เลยต้องช่วยดึงออกมาด้วย”