ด้วยรักมหาศาลจากท่านประธาน

ฉันจะไม่หวั่นไหว

เพชรพลอยหัวเราะแกนๆ พลางตีที่นอนให้เขาพาลูกลงนอนตรงกลาง จากนั้นเธอก็เปิดโคมไฟและเดินไปปิดสวิตช์ไฟเพดาน หันมาเห็นลูกสาวยังฝืนลืมตา ส่วนเขานอนเท้าแขนจูบหัวลูกไม่หยุด

“วันหนึ่งคุณหอมน้องมุกกี่ครั้ง” เขาถาม เพราะเขาเพิ่งจะสังเกตตัวเองว่าอดไม่ได้เลยที่จะหอมลูกทุกครั้งที่มีโอกาส

“นับไม่ถ้วน เป็นพันแหละ” เธอเดินมานอนอีกฝั่งของลูก

น้องไข่มุกจับแขนพ่อแล้วยิ้ม ได้ยินชื่อตัวเองก็รู้ว่าหัวข้อสนทนาต้องเป็นเรื่องของแก เด็กน้อยวางมืออีกข้างบนแขนแม่ รู้สึกมีความสุขขึ้นกว่าทุกวันที่มีเพียงแม่นอนเล่านิทานให้ฟัง แกฝืนทำตาใสแจ๋วอยากมีส่วนในบทสนทนาบ้างจึงหาเรื่องมาคุย

“ป้อก๋า มุ...มุ มีฉ้อย” ลุกพรวดขึ้นนั่งท่ากบ จับสร้อยนาคที่มีพระห้อย ก้มมองจนคางติดคอ

“เหรอครับ ไหนพ่อดูหน่อย” เขาหยิบสร้อยเส้นเล็กบางขึ้นมา “สีสวยจังเลย”

“แม่ก๋าชื้อให้ มีหยวงป้อองค์เย็กๆ ด้วย” แกหมายถึงพระที่ห้อยอยู่กับสร้อย

“ครับ หลวงพ่อจะคุ้มครองให้น้องมุกปลอดภัยใช่ไหมครับ” เอเดรียนหอมลูกอีกแล้ว

“ใช่ๆๆๆ แม่ก๋าก็มีฉ้อย แต่ไม่มีหยวงป้อ ของแม่เป็นคอนเพิน แม่ใฉ่ทุกวัน มุก็ใฉ่ทุกวัน” หันไปหาแม่ ค้นคอเสื้อเหมือนรื้อหาของ “แม๋ก๋า หนายฉ้อย ฉ้อยคอนเพินอยู่หนาย”

เอเดรียนยิ้ม เอื้อมมือไปลูบหัวเพชรพลอยอย่างอ่อนโยน วันนี้เห็นเธอใส่เขาก็ดีใจแล้ว แต่พอรู้ว่าเธอใส่ทุกวัน ความรู้สึกข้างในเขายิ่งฟูฟ่อง อิ่มเอมใจ เธอหันมามองเขาแว่บเดียวเพราะลูกกำลังยื้อยุดเสื้อกล้ามที่เธอสวม

“น้องมุก อย่า” เพชรพลอยดึงเสื้อไว้สุดฤทธิ์ “ถอดเก็บไปแล้ว ไม่มีแล้ว มีแต่อย่างอื่น”

"มีอาไย ขอมุดูหน่อย หนาย" บอกว่าขอดูแต่มือเล็กล้วงเข้ามาในเสื้อแล้ว

“พ่อช่วยหาไหมครับ”

“ไม่ต้อง คุณอยู่นิ่งๆ น่ะดีที่สุดแล้ว” เพชรพลอยเสียงแหวขึ้นทันที

“ช่วย ป้อก๋าช่วยหา” ลูกสาวพยักหน้าหงึกๆ แถมดึงแขนพ่อเข้ามา และดันแขนแม่ออกไป “แม่เอามือหยบ”

“คุณนั่นแหละอยู่นิ่งๆ ผมต้องช่วยลูกหาว่าคุณซ่อนอะไรไว้”

“ไม่เอานะ คุณทะเล อย่ามาแอ๊บว่าไม่รู้” เพชรพลอยดึงผ้าห่มมาคลุม ลูกสาวยิ่งสนุก มุดโปงเข้าไป ส่วนแม่ร้องกรี๊ดๆ

“พ่อเจอส้มโอ”

“ฮึ ฉ้มโอเหยอ” น้องไข่มุกขมวดคิ้ว แกยังไม่รู้จักส้มโอ “ฉ้มโอคืออาไย หนายๆ”

“ครับ สองลูก” เอเดรียนจับมือเล็กมาวางบนส้มโอของเขา

เสียงกรี๊ดหวานๆ กับเสียงกรีดร้องเล็กๆ ดังไม่หยุด แม้เอเดรียนจะไม่ได้มุดตาม แต่มือเขากำลังบีบๆ คลำๆ หนุบหนับ

“มือใหญ่น่ะเอาออกไปเดี๋ยวนี้เลย” เพชรพลอยดึงมือใหญ่ออก แต่เขาเกร็งแขนไว้ปักหลักเหนียวแน่น

“ม่าย ป้อก๋า ไม่ ไม่ใช่ฉ้มโอ อันนี้ของมุ นมแม่ของมุ ไม่ใช่ฉ้มโอของป้อ”

เกิดการยื้อแย่งกันภายในผ้าห่ม น้องไข่มุกทั้งโวยวายทั้งร้องไห้ ส่วนคนเป็นพ่อยิ้มตาเยิ้ม

“แง้ มุไม่ให้”

เผียะ เผียะ

เจ้าตัวเล็กเริ่มร้องไห้พร้อมกับตีมือพ่อไม่หยุด เอเดรียนจึงต้องดึงมือออก มือเล็กๆ ยืดตามออกมา คราวนี้ไม่ได้ดึงมือเขา แต่ควานหาผ้าห่มกับตุ๊กตา พอเจอก็ดึงเข้าไปในโปง เพชรพลอยขยับนอนตะแคงพลิกตัวลูกไปอยู่ข้างที่แกถนัด แผ่นหลังของเธอจึงแนบไปกับตัวเขาโดยปริยาย เธอเอาผ้าห่มออก ลูบหัวลูกเบาๆ สลับกับหอมหน้าผากที่เริ่มชื้นเหงื่อจากการเล่นในผ้าห่ม

เอเดรียนชะโงกดูอย่างงุนงงว่าลูกเป็นอะไร เพราะจู่ๆ ก็เงียบไป แล้วเขาก็ได้เห็นสาเหตุ เจ้าตัวเล็กนอนเอาหน้าซุกอยู่ที่อกของเพชรพลอย

“ลูกยังกินนมอยู่อีกเหรอ”

“ฉันเพิ่งรู้ว่าแกหวงของขนาดนี้ ส่วนนี่เป็นท่าไม้ตายเวลาฉันเอาแกเข้านอนตอนกลางคืน แกก็เลยติด ชอบมาซุกนิดๆ หน่อยๆ ความจริงช่วงหลังๆ มานี้แค่เล่านิทานก็หลับแล้ว แต่คุณมายุ่งกับนมฉันไง แกเลยหวง” เพชรพลอยพยายามใช้ไหล่บังสายตาเขา

เอเดรียนแนบตัวเข้าไปเบียดแผ่นหลังเธอมากขึ้น เอื้อมแขนข้ามตัวแม่ไปลูบหัวทุยที่ปกคลุมด้วยผมหยักศกยุ่งเหยิง น้องไข่มุกนอนหลับอ้าปากหวอไปอย่างรวดเร็วเพราะฝืนมานานแล้ว ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะกดจมูกโด่งคมบนแก้มนวลของหญิงสาว เขารับรู้ได้ถึงอาการเกร็งตัวของร่างบาง เสียงกลืนน้ำลายและเสียงหัวใจของเธอแทบจะดังกว่าเสียงฟ้าคำรามที่ด้านนอก

“ตัวคุณหอม หอมมากๆ เป็นกลิ่นเสน่หาที่ผมไม่เคยลืม”

มือหนาลูบไล้บนขาเรียวก่อนเลื่อนขึ้นมาบนขาอ่อน เล้าโลมควบคู่กับจมูกปากที่ซุกไซ้ไม่หยุด เพชรพลอยตะครุบมือเขาที่กำลังคลำหาอะไรบางอย่างอยู่แถวก้นและกางเกงของเธอ เสียงหัวเราะของเขาดังขึ้นเบาๆ

“โกหกไม่เนียน แล้วผมก็หยุดแค่จูบไม่ได้ ผมตื่นไปทั้งตัวแล้ว” เสียงเขากระซิบ

เธอถูกจับได้ อายไหมล่ะ แต่จะมีผู้ชายสักกี่คนกันที่จับผู้หญิงมาพิสูจน์ความจริงแบบนี้

“คุณนี่มันจริงๆ เลยนะ” เพชรพลอยต่อว่าเขา แต่เสียงกลับเบาโหวง

“ยังไงคุณก็ไม่รอด หึๆ”

เพชรพลอยเริ่มเกลียดเสียงหัวเราะแบบนี้แล้ว เธอไม่ไหว…มันรุกเร้าไปข้างใน มันทำให้เธอรู้สึกตกเป็นรอง

‘อย่าหวั่นไหว อย่าใจง่าย ขอเวลาอีกสองชั่วโมงให้ผ่านเที่ยงคืนก่อนก็ยังดี’ เพชรพลอยเตือนตัวเอง กัดริมฝีปากแน่น เผลอไผลปล่อยมือเขาให้เป็นอิสระอีกครั้ง