คุณมันยิ่งกว่าคำสาป
1057 Words
เขาเอื้อมแขนโอบกอดเธอ ถ่ายทอดความเสียใจที่ไม่ได้อยู่กับเธอในช่วงเวลาที่ยากลำบากผ่านจุมพิตที่แนบลงบนหน้าผากมน
“ลูกเรานี่เหนือการควบคุมตั้งแต่กระโจนออกจากตัวผม แล้วก็ออกจากตัวคุณจริงๆ”
“แต่พอคลอดออกมาแล้ว ฉันหยุดยิ้มไม่ได้เลยจริงๆ คุณดูในรูปสิคะ ฉันยิ้มสู้กล้องมาก ฉันดีใจจนน้ำตาไหลออกมาเป็นกระป๋องๆ เลย” “ผมขอโทษนะ ที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นกับคุณ”
“ไม่ใช่ความผิดของคุณเลยสักนิด อย่าคิดมากสิคะ” เธอเข้าใจเขาดี แล้วก็ไม่เคยโทษเขาเลยสักนิด
“คุณคงไม่รับแก้วแหวนเงินทองที่ผมจะให้คุณ ถ้าอย่างนั้นผมขอทำเพื่อลูกได้ไหม”
“ฉันบอกแล้วไงว่าเรื่องลูกฉันไม่ปิดกั้นคุณ คุณจะทำอะไรก็ได้ตามความเหมาะสม แต่ต้องไม่ทำให้ฉันเปลี่ยนตัวตนของฉัน”
“อย่างเช่นอะไรบ้าง”
“เรื่องงาน ฉันเห็นคอฟฟี่ช็อปที่โรงแรมคุณกำลังตกแต่ง ฉันรู้นะว่าคุณจะพับแผนอะไรก็ตามที่ตั้งใจจะทำ แล้วจับฉันมานั่งเฉยๆ และก็เปย์ให้เยอะๆ โดยที่ฉันไม่ต้องลงแรงทำอะไรเลย”
“เมี...” เขานึกขึ้นได้จึงเปลี่ยนคำพูด “แม่ของลูกผมก็ควรได้รับสิทธิ์นั้น”
“คนเราจะมีศักดิ์ศรีก็ต่อเมื่อทำงานหาเงินใช้เองได้ อีกอย่าง ร้านคอนช์เพิร์ลมีความหมายมากมายสำหรับฉัน คุณก็คงเข้าใจ กว่าฉันจะมีมันได้ไม่ใช่เรื่องง่าย มันทำให้ฉันภูมิใจในตัวเอง ถึงแม้ว่าเงินนั้นจะเป็นเงินของคุณก็เถอะ”
“ผมดีใจที่คุณไม่ทิ้งขว้างความทรงจำนั้น” เขาหันกลับมาหาเธอ ความลุ่มลึกในดวงตากำลังกลืนกินเธอเข้าไปในเสน่หาวันวาน
“เราลงไปนอนกับลูกดีกว่า เดี๋ยวแกตื่น” เพชรพลอยตะกายขึ้นมาจากหลุมเสน่ห์ของเขา
เอเดรียนจับแขนเธอไว้ ยิ้มลุ่มลึก “คุณบอกว่าลูกหลับลึก ตื่นอีกทีเช้า”
เธอกำลังพลาดท่าเพราะคำพูดของตัวเอง
“ฮ้าวววววว ฉันง่วงไง” เธออ้าปากกว้าง เปลี่ยนเป็นจับแขนเขาเสียเองแล้วดึงให้ออกจากห้อง
“ผมคิดถึงคุณแทบตาย มันเป็นความคิดถึงที่โคตรจะดื่มด่ำจนแทบบ้า” เขารวบตัวเธอไว้ บดกรามหากันขณะเค้นคำอย่างมันเขี้ยว “ผมรู้ว่าคุณก็คิดถึงผม คุณดื่มด่ำกับมันเหมือนผมไหมล่ะ”
“สำคัญตัวผิดอีกแล้ว” เพชรพลอยเอียงหน้าหลบจมูกโด่งที่กำลังก้มลงมา
“ร่างกายคุณจำผม เหมือนกับที่ร่างกายผมจำคุณ กลิ่นของคุณ รสชาติของคุณ เสียงร้องของคุณมันตามผมไปถึงแอลเอ” เอเดรียนตรึงท้ายทอยเธอให้รับจูบอันโหยหาของเขา แต่เธอพลิกหน้าหนี
“มันไม่ยุติธรรมกับผู้หญิงทั้งโลกที่ผมจะนอนด้วยแล้วเห็นแต่หน้าคุณ ได้ยินเสียงครางของตัวเองดังเป็นชื่อคุณอยู่ในหัว เป็ดน้อยๆๆๆ” เขาทำเสียงกระเส่าให้เธอฟัง “มังกรของผมหมอบราบหลับตาปี๋เหมือนเหม็นขี้หน้าผู้หญิงที่มาอ่อยผม”
“หยุด หยุดเดี๋ยวนี้ ทุเรศ”
“ไอ้พวกลูกน้องมันเห็นผมหงอย ก็หาดารานางแบบมาให้ไม่เว้นวัน แต่ผู้หญิงที่ผมต้องการมีแค่ลูกเป็ด ไม่ใช่ห่า...น เหล่านั้น”
“ปากจัด! แล้วฉันต้องรับผิดชอบอย่างนั้นเหรอ”
“แล้วคุณจะต้องให้ผมเซ็นเช็คไล่พวกเธอกลับตั้งแต่ยังไม่ได้ระบายความคิดถึงถึงคุณออกไปอีกสักกี่ที ให้ผมหลับตานึกถึงภาพตอนคุณกุมมังกรลูกรัก น้ำผมยังแตกง่ายกว่าอีก”
คอเสื้อเขาโดนเธอขยุ้ม “ในเมื่อฉันทำ ฉันก็จะรับผิดชอบ คุณจะได้หายเงี่ย...” เธอหยุดพูดเมื่อรู้สึกตัว
รอยยิ้มเป็นต่อผุดขึ้นบนมุมปากผู้ชายเจ้าเล่ห์ “หายอะไรครับ”
เธอยันมือข้างที่จับคอเสื้อเขาผลักเขาออกจากตัว แค้นใจตัวเองที่ตกหลุมพรางเขาง่ายๆ “หายอะไรก็ช่างเถอะ แต่คุณไม่มีสิทธิ์จินตนาการถึงฉันตอนที่กำลังจะห้ำหั่นกับคนอื่นบนเตียง”
“คุณไม่ทำให้ผมผิดหวังเลยจริงๆ เป็ดน้อย” แววตาคมพร่าพรายจับจ้องยามสองมือเล็กไขว้กันจับที่ชายเสื้อกล้ามชื้นฝนแล้วดึงมันขึ้นมาตามเรือนร่างบาง หน้าอกขาวทรงสวยดูอวบล้นขึ้นกว่าเมื่อก่อน ยอดอกสีชมพูเข้มชูช่อเชื้อเชิญจนเขาต้องกลืนน้ำลาย
“ไม่แฟร์เลย”
เขาเพิ่งรู้ตัวว่าเอาแต่มองก็ต่อเมื่อโดนเธอต่อว่า หน้าตาบูดบึ้ง “คุณมันน่าโฟกัสไปทุกจุดจนผมหยุดมองไม่ได้”
เขารีบถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นภายในหนึ่งนาทีและพบว่าตอนนี้เธอเองก็ไม่มีอะไรปกปิดเรือนร่างแล้ว
เขาเดินเข้ามาใกล้เธอ ก้มลงจุมพิตบนเนินอกเธอเบาๆ
“คุณมันยิ่งกว่าคำสาปที่ผมเจอมา”
เขากอดเธอเข้ามารับจุมพิตอีกครั้ง มือหนาโลมไล้กดสะโพกเธอมาแนบชิดเรือนกายจนแท่งเนื้อร้อนเบียดฝังอยู่กับหน้าท้องเนียนแบนราบส่งให้เลือดในกายของเพชรพลอยร้อนผ่าวพลุ่งพล่าน จุมพิตเนิบช้าค่อยๆ เพิ่มระดับกระทั่งกลายเป็นดุเดือด มือเล็กซอกซอนจากตีนผมที่ท้ายทอยเขาขึ้นไปแทบจะจิกทึ้งตามความกระสัน
เขาถอนจุมพิต จับเธอออกมามองดวงหน้างาม ก่อนจะก้มลงเคล้าคลึงโนมเนื้อพร้อมกับขบเม้มหนักหน่วง ยิ่งสัมผัสเธอ เขาก็ยิ่งทรมาน อยากจะกลืนกินเธอให้สาสมกับความคิดถึง จึงดันร่างบางหากอวบอิ่มเฉพาะจุดไปนั่งยังเตียงนอน จับขาเธอขึ้นขันเข่าพร้อมกับที่เขานั่งลงบนพื้นแทรกตัวไปตรงกลาง จากนั้นริมฝีปากร้อนก็พร่างพรมสัมผัสระอุอุ่นที่ต้นขาด้านใน
เพชรพลอยกัดปากเมื่อความเสียวแลบเลียตรงง่ามขา มือบางกดศีรษะเขาที่เลื่อนมากลางร่าง ครวญครางเมื่อลิ้นของเขากรีดลงบนรอยแยกของพูเนื้อนิ่ม เธอเสียวจนสะอื้นยามเม็ดทับทิมถูกตวัดระรัวอย่างไร้ความปรานี ขาสองข้างที่แบะอ้ากระตุกหนีบศีรษะเขาอย่างสุดกลั้น
- Writer
