ด้วยรักมหาศาลจากท่านประธาน

ฟ้องป้อก๋าซะเลย

“ป้อก๋า ฮึกๆๆ” พอเข้ามาได้น้องไข่มุกก็ทำท่าโผเข้าหาเอเดรียน เด็กน้อยเหนี่ยวคอพ่อ ย้ายตัวไปเองเสร็จสรรพ

“ฉันไม่มีอารมณ์จะต่อปากต่อคำกับคุณทั้งวันหรอกนะ วันนี้หมดพลังงานไปเยอะแล้ว อ้อ ฉันแอกซิเดนท์นิดหน่อย” เพชรพลอยเดินนำเขาเข้าบ้าน รับถุงที่เขายื่นให้ หยิบตุ๊กตากับผ้าห่มขึ้นมาก็เห็นว่าข้างใต้เป็นเสื้อผ้าข้าวของของเขา เธอเหลือบตาเขียวปัดมองเขาผู้ซึ่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“ผมกลับไม่ได้แล้ว มืดค่ำดึกดื่นมันอันตราย ซ้อนแกร็บมาผมก็ระทึกใจจะแย่ กลัวถูกพาไปข่มขืน”

เธอค้อนให้กับคำตอบของเขาพลางส่งตุ๊กตาเน่ากับผ้าห่มให้ลูก

“อ๊าว ทำหน้าทำตาแบบนี้แสดงว่าไม่เชื่อเหรอ จริงๆ นะครับ คุณไม่เห็นนี่ หน้าแกร็บหื่นกามมาก”

“หน้าแบบนั้นน่ะหน้าคุณ เลิกโม้เถอะ”

“คุณบอกว่าแอกซิเดนท์ เป็นอะไรมากหรือเปล่า” เขาเอื้อมมือมาวางบนหัวเธอ คราวนี้เขาจริงจัง

ภาพกล่องคอนดอมมากมายเมื่อกี้ไหลเข้ามาในหัวอีกครั้ง ‘เท่าที่เห็นมีแบบผิวไม่เรียบมีริ้วพิเศษ แบบมีปุ่ม กลิ่นสตรอว์เบอร์รี่ น่าใช้ไปหมด’

“ปวดท้องเมนส์ ไม่มีอะไรหรอก” ต้องใจเด็ดแค่ไหนถึงตัดใจพูดออกไปได้

“ออกตัวแรงแบบนี้ ต้องคิดอะไรกับผมแน่ๆ” เขาเลื่อนมือจากหัวลงมาหยิกแก้มเธอ “ผมเลือกมาแต่แบบที่คุณชอบ” เขาพูดเหมือนมานั่งอยู่ในใจเธอ อ่านออกไปซะหมด

เจ้าตัวเล็กบนบ่าเห็นพ่อจับๆ ลูบๆ แม่มากเข้าก็ไม่พอใจ กระเด้งตัวแรงๆ อยู่บนอกพ่อ แล้วโน้มตัวไปปัดมือหนาออกจากแก้มเพชรพลอย หน้าเล็กๆ ยู่ยี่ทำตาเขียวมองแม่ อยากให้พ่อสนใจแกคนเดียว เด็กน้อยยังงอนแม่ไม่หายที่ล็อกประตูห้องน้ำ

“ป้อก๋า แม่แก้งมุ แม่ปิกตูห้องน้าม มุเหงา” น้องไข่มุกจับหน้าพ่อให้มองแค่ตนเอง แล้วบอกเล่าความเสียใจให้พ่อปลอบ อย่าเพิ่งไปคุยกับแม่

“แม่เขาไม่ได้แกล้งหรอกครับ น้องมุกไม่โกรธแม่นะ พ่อกับแม่รักหนูที่สุด ไม่มีใครคิดจะแกล้งลูกเลย” เอเดรียนพูดให้ลูกสาวเข้าใจแม่

“เหยอ”

“ครับ”

“แม่ก๋า ดีกัน มุไม่โกดแย้ว” นิ้วก้อยน้อยๆ ยื่นไปให้แม่ เพชรพลอยเองก็ยื่นนิ้วไปเกี่ยวกับลูกและเข้าไปหอมแก้มนุ่มๆ ของแก ก่อนจะก้มลงเก็บผ้าห่มกับน้องเน่าที่ตกลงมาบนพื้นขึ้นไปให้แกใหม่

เธอได้ยินเขาหัวเราะหึๆ สีหน้าก็พาให้คิดดีไม่ได้เลย เขายักคิ้วให้เธอตบท้ายสองครั้งก่อนจะอุ้มลูกที่ซบอยู่บนบ่าเดินปลอบขวัญไปเรื่อยๆ มองสำรวจบ้านหลังนี้ไปพลางๆ

เมื่อพ่อลูกสร้างโลกส่วนตัวให้ตัวเองกันอยู่สองคน เพชรพลอยจึงเดินเข้าไปในครัว เพื่อเก็บกวาดทำความสะอาดหลังจากอบขนมเตาสุดท้ายเสร็จไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน เสียงฟ้ายังคงดังเป็นระยะ ระหว่างที่มือหยิบจับนั่นนี่ เธอก็รู้สึกเหมือนมีอะไรติดค้างอยู่ในใจ แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก

“หอมกลิ่นนมเนยไปทั้งบ้านเพราะแบบนี้นี่เอง คุณต้องทำแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ” เขาอุ้มลูกเดินตามเข้ามาในครัว ทำจมูกฟุดฟิดดมอากาศ

“ค่ะ ชินแล้วละ คิดว่ามันสนุก มันก็จะสนุก ยิ่งได้คำชมยิ่งมีกำลังใจ ฉันเพิ่งทำเสร็จก่อนคุณมาไม่นาน ล็อตนี้ออร์แกไนซ์ที่จัดอีเวนต์สั่งไว้ จะมาเอาพรุ่งนี้แต่เช้า เดี๋ยวฉันไปจัดที่นอนให้คุณก่อน มีห้องว่าง...”

“แปลกที่แปลกทางแบบนี้ผมกลัวผี”

เพชรพลอยส่ายหัว “คุณนั่นแหละน่ากลัวกว่าผีซะอีก”

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เธอก็เดินนำเข้ามาในห้องนอนขนาดใหญ่ไม่มาก ทาวน์โฮมหลังนี้เธอเช่าอยู่ก่อนคลอดลูกไม่นาน ก่อนหน้านี้เธออยู่ห้องเช่าเล็กๆ เรียนทำขนมและทำฝากขายตามร้านกาแฟ ตอนหลังต้องขยับขยายก็ใช้เงินเก็บที่มีอยู่เช่าทาวน์โฮม กำไรที่ได้ก็นำมาซื้อเตาอบขนาดใหญ่ขึ้น รวมถึงอุปกรณ์เบเกอรี่อื่นๆ ร้านกาแฟริมแม่น้ำเธอก็เช่าต่อจากเจ้าของเดิม ขายดีแต่ค่าที่ก็แพง แต่ด้วยความที่ทิวทัศน์เป็นเลิศจึงมีบริษัทรับจัดอีเวนต์ชอบมาเช่าร้านของเธอจัดงาน รวมทั้งพวกผู้จัดละครด้วย

เอเดรียนกวาดตามองทั่วห้อง มีตู้เสื้อผ้าบิวท์อินง่ายๆ โต๊ะเครื่องแป้ง ของเล่นของลูกอยู่ในตะกร้าหลายตะกร้า

“ไม่มีเตียงนะ กลัวลูกตก” เธอเดินไปหยิบหมอนจากในตู้ออกมาเพิ่มอีกใบ จับหมอนใบเล็กวางตรงกลางบนที่นอนหนาขนาดใหญ่ วางหมอนใบใหญ่ขนาบข้างทั้งสองด้าน

“ตกแต่งภายในเก๋ดีนะ ห้องนอนน่ารัก ผมชอบ เรียบง่าย สะอาด เป็นระเบียบ”

“เจ้าของบ้านที่ให้เช่าเป็นพวกนักดนตรี เขาใช้ที่นี่เป็นที่ซ้อมดนตรีแล้วก็ห้องอัด ต่อมาเจ๊ง ก็เลยปล่อยบ้านให้เช่า” เธอเล่า “ห้องอัดอยู่ข้างบน ที่จะให้คุณขึ้นไปนอนนั่นแหละ ฉันซื้อเตียงเข้าไปไว้ ตกแต่งแล้ว ตอนแรกว่าจะนอนบนนั้น แต่ฉันต้องวิ่งไปวิ่งมาในครัว ก็เลยนอนกันข้างล่างไปก่อน สะดวกดี”

“ผมว่าคุณทำงานหนักเกินตัวนะ”

“เหนื่อยกายยังไงก็ไหวค่ะ แต่ถ้ามีเรื่องเหนื่อยใจมาเมื่อไรก็...เฮ้อ...ก็ต้องสู้กันไป เคยท้อถึงที่สุด แต่พอรู้ว่ามีลูก ฉันก็คืนลูกท้อไปให้ลิงถือต่อ แล้วหันมาถือถ้วยทองแทน”

“ยังไง” เขาเอียงคอทำหน้างง “สำนวนหรืออะไรครับ”

“นี่ไง” เธอหยิบยาหม่องสองกระปุกมาให้เขาดู “ยาหม่อง กระปุกนี้มีรูปลิงถือลูกท้อ ส่วนนี่มีรูปถ้วยทอง”

“เข้าใจคิดนะคุณเนี่ย”