Mafyanın Kölesi+18

Bu kitap, +18 'EROTİZM' içeriklidir. küfür, argo, şiddet, madde kullanımı, S&M gibi olumsuz detaylara yer verilmiştir. Okurlarımın herhangi bir rahatsızlık yaşamaması adına, bu detayları göz önünde bulundurarak kitaba başlamalarını rica ediyorum. Hassas okurlarım için uygun olmayacağının altını çiziyorum. teşekkür ederim... “Erkekler; sevmedikleri kadına acımaz, sevdikleri kadın için ise kendine acımazmış…” Doğru bir tespit, yanlış bir yaklaşım… **** “Bana dokunacak mısın?” bu soru gırtlağıma yapışmıştı ama sormak zorundaydım, bakışlarımı bir an olsun ondan almadım. Başını yavaşça kaldırıp gözlerime baktı: “Her bir zerrene,” dedi, sesi kalındı. İçime işleyecek kadar kalın. Yutkunmaktan kendimi alamadım. “Neden?” Başa dönmek gibi bir niyetim yoktu, tek derdim niyetinin ne olduğunu tam olarak anlamaktı. “Oynamayı severim,” dedi. Ânder, omuzlarını kaldırıp indirdi ve tehlikeli gülümsemesi, günahkâr ağzında kararlı bir duruşla tekrar yer edindi: “Eğlenceli bir adamımdır ve eğlenmesini iyi bilen bir adam,” diye ekledi, başını hafif, çok hafif bir şekilde yana eğmiş, kaşlarını yukarı itmişti. “Adaletsiz ve iğrenç bir oyun,” diyerek karşıladım onu, sağ gözümün kenarı kontrolsüzce seğirdi: “Benim için eğlenceli değil.” “Olacak, Puta,” Ânder, bir bacağını diğerinin üstünden geçirip, bana kibirli bir bakış gönderdi: “Hatta söz veriyorum itaat ettiğin sürece sen, benden daha fazla eğleneceksin.” Amacını, daha doğrusu neyi hedeflediğini biliyordum -artık biliyordum- ve bu, haddinden fazla onur kırıcıydı. Beni eğitmek istiyordu, tıpkı bir köpeği eğitir gibi, ‘sahibine sadık bir köpek…’ “Benden ne istiyorsun?” diyerek patladım, sesim bir anda yükseldi: “Benden tam olarak ne istiyorsun?” “Hiçbir şey,” Ânder, rahat tavrını korudu ve sigarasını dudaklarına götürüp dumanı içine çekerken, beni kibirle süzdü: “Kim olduğunu unutman dışında.” Ses tonu da en az görüntüsü kadar rahat ve sıra dışı duyuluyordu. “Bir insana kimliğini unutturamazsın,” dedim dişlerimi sıkarak. Günlerdir üstüme yapışan esaret, fazlasıyla ağır geliyordu ve artık kurtulmak istiyordum: “Onu öldürmede-“ “O zaman öldürürüm Puta,” Ânder, lafı ağzıma tıktığında, gözlerim sulanmış aynı zamanda büyümüştü: “Adım Büşra!” bir kere daha ve ne yazık ki bu kez bir tık çaresiz bir tonla haykırdım. Ânder, yavaşça ayaklandı. Parmaklarının arasındaki sigarayı dudaklarına çıkarıp uzun birkaç nefes aldı ve sinirli çıkışıma aldırış etmeden sehpada duran kül tablasına bıraktı. Gömleğinin düğmelerini, en üstten başlayarak yavaş yavaş açtı, korku dolu bakışlarımın biraz uzağında onu bedeninden çıkardı. Oturduğum yerde, kalçalarımın üstünde geri geri sürünerek kaçmaya çalıştım, kaçacak yerim olmadığını –henüz- bildiğim halde, onun karşımda her geçen an devleşen, beni korkutan bedenini izledim. Vücudunun neredeyse tamamını kaplayan korkutucu dövmelerini ortaya çıkardı ve onlarla –aslında bedeniyle- gurur duyuyormuş gibi yüzüme baktı. Dudağını şevkle kıvırdı: “Seni, becereceğim ve sen, aldığın zevkten dolayı ölüp, sonra yeniden dirileceksin. Bunu yeterince tekrarladığımda, kim olduğunu unutacaksın.” Mırıltı gibi duyulan keskin sesi, kulaklarıma dolduğunda gözlerimi kapatmıştım. Duyularım tıkandı, sulanan gözlerim kirpiklerimi ıslatmaya başladı: “Öldürmeni tercih ederim,” diye fısıldadım: “Bunu hak etmiyorum.” “Neyi hak ettiğine karar veren kişi benim Puta, seni kolayca öldürürsem eğlenemem değil mi?”