Chapter I: Return Home
1247 Words
Sa buong durasyon ng biyahe ay nakatanaw lang sa bintana si Stacey. Kasalukuyan siyang pauwi sa Pilipinas kasama ang kapatid na si Caitlin upang ayusin ang mga ari-ariang naiwan ni Eden.
Muling pumatak ang luha sa kanyang mga mata ng maalala ang tiyahin. Ilang beses ba itong humiling na pasyalan niya ito nitong mga nakaraang buwan? Pero tulad ng laging sagot niya. She's very busy.
Lingid sa kaalaman nilang mag-anak, ay matagal na palang may epithelial ovarian cancer ang nakatatandang kapatid ng ina na si Eden. Sa nakalipas na mga taon ay bumisita ito sa kanila sa Canada pero hindi ito kinakitaan ng kahit anong senyales na may dinaramdam ito. She's always cheerful. Like she always do.
She constantly sends direct messages to her. Some random messages na madalas ay hindi niya nasasagot dahil sa labis na pagka-busy sa trabaho. At nito ngang huli ay humiling muli si Eden na umuwi siya ng Pilipinas. Napapayag naman siya nito nang malamang naospital ang matanda sa huling atake na ikinabigla nilang lahat, pero humingi pa siya ng palugit upang makapag-paalam sa boss niya.
Pero hindi na siya nahintay nito. Namatay ang pinakamamahal na tiyahin na ni hindi man lang siya nakarating sa burol. Tanging ang inang si Erika at ang stepfather ang nakauwi.
She was devastated and heartbroken during the wake. Kasalukuyang may malaking hawak na project ang kompanya nila but she have to stay focused. Deep in her heart she was mourning pero hindi niya pwedeng ipahalata ang damdamin. Mahirap, pero kinaya niya.Hindi niya maaaring ipagsawalang-bahala ang pinaghirapan ng maraming taon. Kahit ang kapalit ay hindi niya na-ihahatid sa huling hantungan ang malapit sa puso niyang si Eden.
She sighed at tumitig sa screen ng in-flight entertainment. Kasalukuyang nagpi-play ang isang pamilyar na kanta ni Jim Brickman. Pagka-intro palang ay tinanggal niya ang headset sa ulo. Her mind suddenly filled with tons of thoughts. Truth is, she had one big reason kung bakit iniwasan niya ang umuwi sa lupang sinilangan sa nakalipas na mga taon. Masyadong masakit para sa kanya ang huling pag-uwi noon sa Pilipinas.
Sana'y naintindihan ni Eden ang dahilan niya. It was just too painful for her. Philippines reminds her of one particular person. Na kahit sa paglipas ng maraming taon ay hindi ito nabura sa puso at isip lalo at kaibigan niyang matalik ang kapatid nitong si Angela.
Mula sa ilalim ng damit ay hinugot niya ang suot na kwintas at hinawakan ang pendant niyon. Pinaglaruan sa mga kamay ang singsing na simbolo ng isang nasirang pangako.
"Andrew" bulong niya. Kahit minsan ay hindi pa niya nagagawang hubarin ang kwintas sa leeg mula ng suotin yun. Tulad nang nagbigay ng singsing sa kanya, hindi ito nawala sa puso niya kahit isang sandali. Kahit na nga puro sakit ang idinulot nito.
" I wonder why you always wear that necklace. '' Turan ni Caitlin na hindi niya napansing nakatingin sa hawak ni Stacey. "C'est tellement vieux et demonde." dagdag nito sa matatas na French.
She smiled at the comments. "I'm just used to it. At lagi kong nakakalimutan hubarin" It was an alibi to give herself an excuse to wear it. Pinaglaruan sa palad ang accessory bago muling ibalik sa loob ng damit.
"Know what, you should replace it. I've been wanting to tell you this for a long time. But that doesn't suit you. " komento ng kapatid na sa edad na thirteen ay dalaga ng tignan. Sa buong durasyon ng biyahe ay nakatanaw lang sa bintana si Stacey. Pauwi siya ng Pilipinas kasama ang kapatid na si Caitlin upang ayusin ang mga ari-ariang naiwan ng kanyang yumaong tiyahin.
Muling pumatak ang luha sa kanyang mga mata nang maalala ang tiyahin. Ilang beses ba itong humiling na pasyalan niya ito nitong mga nakaraang buwan? Pero tulad ng laging sagot niya. She's very busy.
Lingid sa kaalamn nilang mag-anak, ay matagal na palang may epithelial ovarian cancer ang nakatatandang kapatid ng ina na si Eden. Sa nakalipas na mga taon ay bumibisita ito sa kanila sa Canada pero hindi ito kinakitaan ng kahit anong senyales na may dinaramdam ito. She's always cheerful. Like she always do.
She constantly sends direct messages to her. Some random messages na madalas ay hindi niya nasasagot dahil sa labis na pagka-busy sa trabaho. At nito ngang huli ay humiling muli si Eden na umuwi siya ng Pilipinas. Napapayag naman siya nito nang malamang naospital ang matanda sa huling atake na ikinabigla nilang lahat, pero humingi pa siya ng palugit upang makapag-paalam sa boss niya.
Pero hindi na siya nahintay nito. Namatay ang pinakamamahal na tiyahin na ni hindi man lang siya nakadating sa burol. Tanging ang inang si Erika at ang stepfather ang nakauwi.
She was devastated and heartbroken. Kasalukuyang may malaking hawak na project ang kompanya nila but she have to stay focused. Deep in her heart she was mourning pero hindi niya pwedeng ipahalata ang damdamin. Mahirap, pero kinaya niya.Hindi niya maaring ipagsawalang-bahala ang pinaghirapan niya ng maraming taon. Kahit ang kapalit ay hindi niya maihahatid sa huling hantungan ang malapit sa puso niyang si Eden.
She sighed at tumitig sa screen ng in-flight entertainment. Kasalukuyang nagpi-play ang isang pamilyar na kanta ni Jim Brickman. Pagka-intro palang niyun ay tinanggal niya ang headset sa ulo. Her mind is filled with tons of thoughts. Truth is, she had one big reason kung bakit iniwasan niya ang umuwi sa lupang sinilangan sa nakalipas na mga taon. Masyadong masakit para sa kanya ang huling pag-uwi niya noon sa Pilipinas.
Sana'y naintindihan ni Eden ang dahilan niya. It was just too painful for her. Philippines reminds her of one particular person. Na kahit sa paglipas ng maraming taon ay hindi ito nabura sa puso at isip lalo at kaibigan niyang matalik ang kapatid nitong si Angela.
Mula sa ilalim ng damit ay hinugot niya ang suot na kwintas at hinawakan ang pendant niyon. Pinaglaruan sa mga kamay ang singsing na simbolo ng isang nasirang pangako.
"Andrew, bulong niya. She never took the necklace from her neck . Tulad nang nagbigay ng singsing sa kanya, hindi ito nawala sa puso niya kahit isang sandali. Kahit na nga puro sakit ang idinulot nito sa puso niya.
" I wonder why you always wear that necklace. " turan ni Caitlin na hindi niya napansing nakatingin sa hawak niya. "C'est tellement vieux et demonde." dagdag nito sa matatas na French.
She smiled at her comments. "I'm just used to it. At lagi kong nakakalimutan hubarin" It was an alibi to give herself an excuse to wear it. Pinaglaruan sa palad bago muling ibalik sa loob ng damit.
"Know what you should replace it. I've been wanting to tell you this for a long time. But that doesn't suit you. " komento ng kapatid na sa edad na thirteen ay dalaga ng tignan.
Stacey sighed at tuluyang nabura ang ngiti sa labi. That doesn't suit you. Tulad ng taong nagbigay sa kanya ng singsing. He too, doesn't suit her. Or rather, she doesn't suit in his life.. Ibinaling niya ang tingin sa labas ng bintana and try to remember the reason why she decided to exile her own birthplace...
Stacey sighed at tuluyang nabura ang ngiti sa labi. That doesn't suit you... Tulad ng taong nagbigay sa kanya ng singsing. He too, doesn't suit her .Or rather, she doesn't suit in his life. Ibinaling niya ang tingin sa labas ng bintana and try to remember the reason why she decided to exile her own birthplace...
- Writer
