2.3 หวงรักมาเฟียเถื่อน
835 Words
“ตามกูมาแล้วไม่ต้องเสือกส่งเสียงออกมา”
แล้วเขาก็หันไปกระชากแขนเล็กๆ ของหญิงสาวอย่างแรงเข้าให้อีก จนร่างเล็กนั้นปลิวตามเขาไปอย่างที่เขาต้องการ
โดยที่เธอไม่ได้ขัดขืนอะไร ก็แค่เขากระชากเธอก็ไม่มีแรงสู้แล้ว
“ไม่ๆ”
แต่ทว่าเธอกลับมาร้องโวยวายเอาเมื่อตอนที่ตัวเองกำลังถูกบังคับให้ต้องเซ็นใบลาออกของทางมหาลัย เธอถึงกับไม่ยอมจับปากกาที่ทางอาจารย์ของมหาลัยหยิบส่งมาให้
ด้วยการเรียนในมหาลัยนี้มันเป็นความหวังของเธอ เธอที่จะต้องเรียนให้จบเพื่อให้แม่ภูมิใจในตัวเธอสักครั้ง และอาจแบ่งความรักในหัวใจมาให้เธอสักนิดก็ยังดี
เธอจะไม่มีวันยอมลาออกเป็นอันขาด แม้จะกลัวคนตรงหน้าจนตัวสั่นหน้าซีดไปหมดแล้วก็ตาม
“เซ็นสิวะ”
เสียงหนาตะคอกออกไปดังลั่น จนคนทั้งตึกงานทะเบียนสะดุ้งไปตามๆ กัน เพราะรู้ดีว่าคนตรงหน้าคือใครด้วยก่อนหน้านี้ลูกน้องของเขาเข้ามาประกาศตัวเอาไว้แล้ว
เข็มขาวกับนิ่งเงียบไม่ตอบสนองต่อเสียงของเขาที่ทำเอาเธอสะดุ้งตกใจจนหัวใจแทบจะหลุดออกมานอกอกอยู่แล้ว
เธอพยายามเข้มแข็งให้มากที่สุดและต่อสู้กับเขาทั้งที่ไม่มีทางสู้ได้เลย เพื่อรักษาสถานะนักศึกษาเอาไว้
“กูบอกให้เซ็น”
มาเฟียหนุ่มคว้ามือหญิงสาวที่กล้าดีมายั่วโมโหเขาขึ้นมา แล้วสอดปากกาเข้าไปในมือบางๆ นั้น ก่อนจะจับมือเธอเขียนชื่อสั้นๆ ของเธอออกไป
แล้วเขาก็โยนทั้งมือเธอและก็ปากกาทิ้งไปด้วยความโกรธที่ต้องมาเสียเวลากับเรื่องไม่ใช่เรื่องแบบนี้
“เสร็จขั้นตอนหรือยัง”
ก่อนจะตวัดสายตาคมไปจ้องมองผู้หญิงอีกคนที่มีหน้าที่รับเรื่องลาออกนี้
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
อาจารย์ของทางมหาลัยที่ได้รับเลือกมาให้เป็นผู้เสี่ยงตายมายืนอยู่ต่อหน้ามาเฟีย รีบเก็บใบลาออกของนักศึกษาที่มันไม่ได้มีความสมบูรณ์เลยสักนิดขึ้นมา
“กลับ”
ฟีนิกส์หันไปสั่งลูกน้องของเขา ก่อนที่เขาจะก้าวเดินนำหน้าทุกคนออกไป
พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อรู้สึกสาแก่ใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไปกับคนที่มีส่วนทำให้แม่ของเขาต้องฆ่าตัวตาย
นี่มันเป็นเพียงส่วนน้อยที่เขาจะแก้แค้นให้แม่ของเขา แต่ก็นับว่าเริ่มต้นด้วยดีเพราะอีกฝ่ายก็ดูจะดิ้นเร่าๆ เหมือนโดนสาดน้ำร้อนเข้าใส่กับสิ่งที่เขาบังคับให้ทำนั้น
“หนูขอยกเลิกใบลาออกนั้นได้ไหมคะ”
เข็มขาวเอ่ยขอร้องอ้อนวอนอาจารย์สาวท่านหนึ่งที่เป็นคนรับเรื่องลาออกของเธอด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลรินออกมา
“คือว่า”
อาจารย์ท่านนั้นทำได้เพียงส่งเสียงอึดอัดใจออกมา ไม่กล้าตัดสินใจทำอะไรทั้งนั้นเพราะก็กลัวตายมากพอตัว
“หนูขอร้องล่ะค่ะ”
เสียงของหญิงสาวอ้อนวอนอีกฝ่ายสุดกำลังกับน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มขาวจนเปียกปอนไปหมด
เธอลาออกจากมหาลัยนี้ไม่ได้จริงๆ นี่เป็นเพียงความหวังเดียวของเธอที่จะทำให้ได้รับความรักสักนิดจากคนเป็นแม่ที่เธอไม่เคยได้รับ
“มานี่”
ร่างหนาเดินกลับเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงน่ารำคาญนั้นเข้าเต็มสองหู มือหนาเข้าจับแขนเล็กๆ นั้นแล้วกระชากอย่างแรงจนตัวเธอปลิวตามเขาออกไปที่ด้านนอกนั้น
“หนูเจ็บนะ”
คนตัวเล็กร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับน้ำตาแห่งความเสียใจที่มันไม่เคยจางหายไปเลยบนใบหน้า
“เออ เดี๋ยวมึงจะได้เจ็บกว่านี้อีก”
สายตาคมตวัดกลับมาจ้องมองเธอ พอได้เห็นน้ำตาของเธอเขาก็ยิ้มออกมาด้วยความสะใจ
แล้วก็จับร่างเล็กนั้นโยนขึ้นรถของเขาไป จบเรื่องที่ทำให้เขาต้องเสียเวลาเดินทางมาถึงที่นี่
หญิงสาวพอกลับขึ้นรถมาได้ก็เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาด้วยความเสียใจที่อยู่ดีๆ ก็ต้องมาลาออกจากมหาลัยที่ตั้งใจสอบเข้ามาเรียน
เธอไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ และกลัวจนหัวหดจนไม่กล้าถามออกไปเลยว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับเธอ
“กลับไปที่บ้านพ่อกู กูมีเรื่องสนุกต้องทำ”
ยิ่งได้เห็นน้ำตาของคนตัวเล็กพ่อมาเฟียหนุ่มก็ยิ่งรู้สึกดี จนเขานึกอยากทำอะไรที่มันสนุกกว่านี้ เรียกน้ำตาของอีกฝ่ายได้มากกว่านี้ขึ้นมาเลยทีเดียว
“ครับนาย”
- Writer
