“เหยียนชิงใจเย็น เกิดอะไรขึ้น...เล่ามาให้พวกข้าฟังก่อน” จิงเสี่ยวเจี้ยนเอ่ยขึ้น หลังจากแฝดผู้น้องของเขาพาเหรินเหยียนชิงลงมานั่งฝั่งตรงข้ามกับเขาแล้ว
“คือ...ข้า มารดาของข้า...” เหรินเหยียนชิงตั้งสติพร้อมกับยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาของตนเองออกแบบลวก ๆ จากนั้นเขาก็เริ่มเล่าเรื่องมารดาของเขาให้สหายทั้งสองฟังแบบคร่าว ๆ รวมไปถึงเรื่องที่ท่านแม่ใหญ่ของจินเฟยหลงคือสหายสนิทของมารดาเขา และเรื่องที่ครอบครัวของจินเฟยหลงช่วยเป็นสะพานเชื่อมการติดต่อระหว่างท่านตากับมารดาของเขาแบบลับ ๆ มาโดยตลอดด้วย
“ตอนนี้เจ้าก็เลยคิดว่า เฟยหลงน่าจะพอช่วยเหลือฮูหยินรองเยว่ เออ...มารดาของเจ้าได้ใช่หรือไม่?”
“ใช่” เหรินเหยียนชิงตอบกลับคำพูดของจิงเสี่ยวจาง
“อืม...ข้าก็คิดเช่นเดียวกับเหยียนชิง แต่ถึงอย่างไรฮูหยินรองเยว่กับบุตรทั้งสองของนางก็คงจะหลีกเลี่ยงผลพวงจากเรื่องที่สองพ่อลูกตระกูลเยว่ทำได้ยาก ซึ่งเท่าที่พวกเรารู้ในตอนนี
