“เออ...คุณชายเหรินขอรับ คุณชายจะกลับจวนเลยหรือจะแวะเข้าไปรับซื้อสมุนไพรจากชาวบ้านเพิ่มอีกหรือขอรับ?” เพ่ยฉีหันไปถามเหรินเหยียนชิง หลังจากที่เขาพยายามยัดสมุนไพรที่รับซื้อมาจากพวกชาวบ้านเสร็จ เพราะถ้าหากอีกฝ่ายจะแวะเข้าไปรับซื้อสมุนไพรเพิ่ม...เขาก็คงจะต้องให้คนของเขาไปเช่ารถม้าจากพวกชาวบ้านมาเตรียมไว้รอ
เหรินเหยียนชิงมองสมุนไพรที่เต็มรถม้าทั้งสองคันของพวกตน แล้วมองไปยังถุงสัมภาระที่พาดอยู่บนหลังม้าของเขาและของทุกคน ที่ในตอนนี้ต่างก็เต็มไปด้วยสมุนไพรจากน้ำใจของพวกชาวบ้านที่จัดใส่ห่อแยกต่างหากมาให้พวกเขาโดยไม่คิดเงิน เพื่อเป็นการตอบแทนที่พวกเขาเข้ามารับซื้อสมุนไพรจากพวกชาวบ้านด้วยตัวเอง
ยามนี้เหรินเหยียนชิงจึงรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกเลยทีเดียว เมื่อเขานึกไปถึงซาลาเปาไส้หมูกับเสบียงอาหารที่เขาซื้อเตรียมเอาไว้กินในระหว่างการเดินทาง เพราะในตอนนี้พวกมันคงจะเต็มไปด้วยกลิ่นสมุนไพรพวกนั้นแ
