BAD HEARTLESS 4 เจอกันอีกครั้ง

1268 Words

ปัจจุบัน @คาเฟ่ Coffee Garden กริ๊ง เสียงลูกค้าเปิดประตูเข้ามาภายในร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัยคิงตัน “สวัสดีค่ะ” ลินดาอยู่ในชุดนักศึกษาสวมผ้ากันเปื้อนของร้านกาแฟเอ่ยทักทายบุคคลที่เข้ามาใหม่ “รับอะไรดีคะ” ร่างบางยื่นเมนูให้ก่อนจะยิ้มเอ่ยถามลูกค้าด้วยน้ำเสียงสุภาพ “คาปูชิโน่ร้อนหนึ่งแก้ว” ลูกค้าคนแรกเอ่ยบอกก่อนจะเดินไปที่โต๊ะ “ฉันเอาอเมริกาโนกับน้ำสตอเบอรี่ปั่นอย่างละแก้ว” ลูกค้าอีกคนก็พูดสั่งเมนูน้ำก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะเช่นกัน “ได้ค่ะ” พูดจบ ลินดาก็ทำตามเมนูที่ลูกค้าสั่งจนหมดก่อนจะยกไปเสริฟ แล้วร่างบางก็กลับมาทำเมนูที่ลูกค้าคนอื่นสั่งมาต่อ พร้อมกับเก็บของ ล้างแก้วไปเรื่อยจนเวลาผ่านไปสักพัก “อ้าว ลินดายังไม่ไปเรียนอีกเหรอ” เสียงส้มเจ้าของร้านเอ่ยถามขึ้นทำให้ร่างบางมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองแล้วก็ต้องตกใจขึ้นมาทันที 11:55 น. “ตายแล้ว ลินลืมดูเวลาไปเลยค่ะพี่ส้ม” ลินดาเก็บของแล้วถอดผ้ากันเปื้อนด้วยความเร่งรีบ เธอมัวแต่ทำงานจนลืมดูเวลาเพราะวันนี้ลูกค้าค่อนข้างเยอะทำให้เธอไม่มีเวลาไปสนใจอะไรเลย “รีบไปเลย” ส้มก็เอ่ยบอกด้วยความปลงๆ กับนิสัยของลินดาที่ชอบทำงานจนลืมดูเวลาอยู่บ่อยๆ ทำให้เธอต้องคอยเตือนอยู่ตลอด “ค่ะพี่ส้ม งั้นลินไปก่อนนะคะ” ลินดายกมือไหว้เจ้าของร้านและหยิบกระเป๋ามาสะพายเดินออกจากร้านเพื่อจะรีบไปมหาลัยทันที กริ๊ง พรึ่บ เมื่อเปิดประตูร้านเดินออกมายังไม่ทันจะเดินไปไหนไกล ฉันก็ถูกมือของใครบางคนกระชากไปบริเวณข้างร้านทันที “โอ้ย ปล่อยนะ” ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ และเมื่อเขาหยุดกระชากฉันก็รีบเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าคนที่ลากฉันมาจะเอาเรื่องเขาทันทีแต่ก็ต้องชะงักไป “เจไนท์” ฉันเรียกชื่อเขาก่อนจะถอดหายใจออกมาหนักๆ เขาก็ยักคิ้วกลับมาให้ฉันอย่างกวนๆ “ฉันเจ็บนะ จะกระชากฉันมาทำไม” ฉันพูดออกไปด้วยความหงุดหงิด “ถ้าไม่ทำอย่างนี้เธอจะมากับฉันเหรอ” เจไนท์ก็ตอบกลับมาอย่างเอาแต่ใจไม่ได้คิดว่าตัวเองผิดอะไร “นายเลิกทำตัวแบบนี้สักทีได้ไหม” “แล้วเธอจะหลบหน้าฉันทำไม ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ไม่ได้คุยกันสิ” “เฮ่อ นายจะอะไรกับฉันนักหนา” ฉันถอดหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับการพูดคุยกับคนอย่างเจไนท์เขาเป็นลูกคนรวยที่เอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ฟังอะไรใครทั้งนั้น “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันถูกใจเธอ” เจไนท์เอ่ยออกมาก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น “…” “ฉันก็ต้องมาหาคนที่ฉันสนใจสิ” เขากระซิบบอกที่ข้างหูของฉันและปลายจมูกของเขาก็อยู่ตรงแก้มของฉันพอดี พรึ่บ! ฉันรีบผลักเขาให้ออกห่างจากตัวเองทันทีก่อนที่จะมีคนมาเห็นมันจะดูเป็นภาพที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ โชคดีที่ตรงที่เรายืนคุยกันอยู่มันเป็นข้างร้านที่มีต้นไม้บังไว้ทำให้ไม่ค่อยมีคนสนใจเท่าไหร่ “แต่ฉันไม่ได้สนใจนายไง นายช่วยเลิกยุ่งกับฉันได้ไหม” ฉันถามเขาออกไปน้ำเสียงเหนื่อยกับเขาเต็มทน เจไนท์เป็นเพื่อนในคณะฉันเนี่ยแหละ แต่เขาเป็นคนที่ฉันไม่อยากอยู่ใกล้มากที่สุด เพราะเขาน่ะนิสัยโคตรแย่ มั่วผู้หญิงไปเรื่อย หลอกฟัน ไม่สนใจว่าใครจะรู้สึกยังไง มีผู้หญิงมาร้องไห้เพราะโดนเขาทิ้งไปตั้งเท่าไหร่ เคยมีผู้หญิงของเขาเคยมาหาเรื่องฉันอยู่บ่อยครั้งหาว่าฉันไปอ่อยเจไนท์บ้าง ว่าฉันเป็นคู่นอนเจไนท์บ้างละ จนฉันไม่อยากยุ่งกับเขาเลย แต่เขาดันชอบมายุ่งกับฉันนี่สิ ด้วยเหตุผลที่บอกว่าเขาชอบฉัน ฉันไม่เข้าใจว่าเขายุ่งอะไรฉันนักหนา ฉันก็ปฏิเสธชัดเจนแล้วนะ ทำให้ฉันต้องคอยหลบคอยหนีเขาตลอด มันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่งที่ฉันเข้ามาเรียนในมหาลัยนี้แล้ว “หึ ฝันอยู่เหรอลินดา” เขาแสยะยิ้มตอบกลับมาด้วยใบหน้าเจ้าเลห์ “…” ฉันก็เงียบเมินหน้าหนีไปทางอื่น “เธอก็รู้ว่าถ้าฉันอยากได้อะไรฉันก็ต้องเอามาให้ได้” “แล้วทำไมต้องเป็นฉัน” ฉันถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ “เพราะเธอสวยตรงสเป็คฉันไง” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวน และมือหนาก็ยกขึ้นมาเกี่ยผมฉันเล่นก่อนจะพูดต่อ “ถ้าเป็นเธอ ฉันให้ได้ทุกอย่างเลยนะ” “ให้ได้ทุกอย่าง” ฉันทวนคำนั้นออกมา “ใช่ ฉันจะทำให้เธอพิเศษกว่าทุกคน” พูดจบ เขาก็ทำท่าจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้กับใบหน้าของฉัน ฉันที่เห็นแบบนั้นก็กำลังจะผลักเขาออกแต่… ครืดด ครืดด~ เสียงโทรศัพท์ของใครบางคนก็ดังขึ้นก่อน ซึ่งไม่ใช่ของฉันและน่าจะไม่ใช่ของเจไนท์ด้วย ทำให้เขาผละใบหน้าออกไปแล้วมองไปตามเสียงนั้นก่อนจะพบว่ามีใครบางคนยืนอยู่หลังต้นไม้นั้น “ฮัลโหล” เขาคุยกับโทรศัพท์กับปลายสาย “กำลังไป” พูดจบเขาก็โยนบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้เท้าขยี้ให้ดับและเดินออกมาจากตรงนั้นซึ่งมันก็ผ่านเราสองคนพอดี “อ้าว พี่กราฟฟิคมาสูบบุหรี่เหรอ” เจไนท์ก็เอ่ยทักทายขึ้นตามปกติไม่ได้ตกใจอะไร ผิดกับฉันที่ดบิกตากว้างด้วยความตกใจและรู้สึกแปลกๆ เพราะไม่ได้เจอเขามานานมาก พี่กราฟฟิคคนที่ฉันเคยสารภาพและเขาปฏิเสธยังไงล่ะ ถ้าเขาอยู่ตรงนี้แสดงว่าต้องได้ยินและเห็นทุกอย่างน่ะสิ “อืม” เขาตอบกลับเจไนท์ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะหันมามองหน้าฉันนิ่งอยู่แป๊บนึงและเดินออกไปที่รถของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกลฉันก็มองตามเขาจนรถเขาขับออกไป บรื๊นนน~ “นี่ไม่ต้องไปสนใจพี่กราฟฟิคหรอกน่า” เจไนท์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่มองตามพี่กราฟฟิคไป “ตกลงว่าไงสนใจไหม” เจไนท์เข้ามาพูดใกล้ฉันอีกครั้ง “อะไร” ฉันถามกลับไปห้วนๆ “ถ้าเธอยอมคบกับฉัน ฉันจะให้เธอทุกอย่าง” เขาพูดขึ้นอีกครั้ง ฉันจึงเอามือขึ้นมาโอบคอเขาไว้ทั้งสองข้าง เจไนท์ที่เห็นแบบนั้นก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมาทันที “ให้ได้ทุกอย่างแน่นะ” ฉันกระซิบถามเขากลับไป “แน่สิ” เขาพยักหน้าตอบเอามือขึ้นมาโอบเอวฉันไว้ ฉันก็แสยะยิ้มให้ มือบางโอบคอเขาแน่นขึ้นก่อนที่จะ ปั๊ก! ฉันยกเข่าขึ้นกระแทกเข้าที่กลางลำตัวของเขาจังๆ เขาก็เอามือกุมลูกชายตัวเองไว้ ก่อนจะผลักตัวเขาออกและวิ่งหนีออกมา “โอ้ยย ลินดา” ฉันได้ยินเสียงเจไนท์โวยวายตามหลังมาแต่ก็ไม่ได้สนใจรีบวิ่งไปมหาลัยทันที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more