บทที่2 นามิ
1460 Words
ฉันนามิ ใช่ฉันเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น คุณแม่ของฉันเป็นคนไทยท่านเป็นนักโภชนาการ และเป็นเจ้าของร้านอาหารเพื่อสุขภาพ ชื่อว่าร้านผักหวาน คุณพ่อของฉันเป็นคนญี่ปุ่น และท่านก็เป็นเชฟชื่อดัง เปิดร้านอาหารญี่ปุ่น มีสาขาอยู่หลายประเทศ
ฉันเป็นลูกสาวคนเดียว และแน่นอนฉันเป็นที่รักของทุกคน คุณพ่อคุณแม่ตามใจฉันทุกอย่าง เลี้ยงฉันมาแบบสปอยล์สุดๆ ชีวิตฉันเลยค่อนข้างจะคุณหนู แต่ก็ไม่ได้เรื่องเยอะขนาดนั้น ไม่สิ ก็แค่นิดหน่อย เขาเรียกว่ารู้จักเลือกมากว่า
ใช่ ต้องพูดว่าฉันช่างเลือก คำนี้แหละถูกต้องที่สุด
ที่ฉันยังไม่มีแฟน ทั้งที่หนุ่มๆ มาตามจีบมากมาย และไม่เลือกที่จะคุยกับใครสักคน ก็เพราะฉันช่างเลือกนี่แหละ
และเหตุการณ์ที่เกือบโดนวางยาปลุกเซ็กซ์ในร้านพี่ออโต้ ครั้งนั้นก็ยังฝังใจอยู่เหมือนกัน ฉันเลยกลัว และไม่ไว้ใจใครง่ายๆ อีก
@ร้านผักหวาน
“คุณแม่ค่ะ”
“ว่าไงคะ ลูกสาวคนสวยของแม่” คุณนานาสวมกอดลูกสาวคนเดียวหอมแก้มนุ่มอย่างชื่นใจ
“หนูหิวจังเลยค่ะ”
“นั่งก่อนสิลูก อยากทานอะไรคะ”
“หนูทานสลัดก็ได้ค่ะ ช่วงนี้แก้มเยอะจังเลยค่ะคุณแม่ หน้ากลมไปหมดแล้ว” นามิพูดเสียงออดอ้อน
“แม่ก็ว่าสวยดีนะ ผอมไปก็ไม่น่ารักหรอก ว่าแต่หนูไปฟิตเนสบ้างรึเปล่า”
“อาทิตย์นี้เพิ่งจะได้ไปเล่นครั้งเดียวเองค่ะ เรียนเยอะเหนื่อยมากเลยค่ะ แล้วคุณแม่ทำอะไรเยอะแยะค่ะเนี่ย”
“อาหารเดลิเวอรี่จ๊ะ ออร์เดอร์เข้ามาเยอะเลย เหมือนลูกค้าจะบอกต่อกัน แล้วก็มีสั่งประจำมีคนมารับบ้าง ให้ส่งก็เยอะจ๊ะ”
“คุณนานารวยใหญ่แล้วนะ จะเปิดสาขาแข่งกับคุณพ่อรึเปล่าค่ะ แล้วมีอะไรให้หนูช่วยไหมคะ”
“ไม่ต้องจ๊ะผู้ช่วยแม่เยอะแล้ว ลูกทานสลัดไปเถอะ ไหนบอกว่าหิว”
“ค่ะ“ คนตัวเล็กยิ้มให้คุณแม่แล้วก็ทานสลัดของเธอไปเงียบๆ
“อันนี้ของคนออโต้นะ เดี๋ยวเดินไปส่งให้เขาที่ฟิตเนสนะจ้ะ” คุณนานา หันไปพูดกับพนักงานในร้าน
“เอ๊ะ! พี่ออโต้สั่งอาหารด้วยเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ เขาสั่งมานานแล้วนะ เป็นลูกค้าประจำของแม่เลยละ”
“ดีเลยค่ะ งั้นหนูเอาไปส่งให้เองค่ะ”
“ทำไมละจ๊ะ”
“หนูอยากเจอพี่เขาค่ะ”
“ลูกสาวคนนี้ ยังไงกันแน่ ทำไมอยู่ๆ ถึงอยากเจอพี่เขาละจ้ะ” คุณนานามองนามิยิ้มๆ
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณแม่อย่ามองหนูแบบนั้นสิคะ ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ”
“โอเคๆ จ้ะไม่มีก็ไม่มี งั้นทานของตัวเองให้หมด แล้วค่อยเอาไปส่งให้คุณออโต้เขา”
“ได้เลยค่ะ”
@ 911 FITNESS
“มาส่งอาหารให้คุณออโต้ค่ะ” นามิแจ้งพนักงานในฟิตเนสของเขา
“ฝากไว้ได้เลยครับ”
“ฉันต้องเจอคุณออโต้ด้วยค่ะ เพราะต้องอธิบายเรื่องโภชนาการให้เขาฟังด้วย แจ้งคุณออโต้ว่ามาจากร้าน ผักหวานก็ได้ค่ะ”
“ครับ” พนักงานเดินเข้าไปในออฟฟิศของเขา เพื่อไปแจ้งเขา
สักพักเขาเดินกลับออกมา
“เชิญคุณผู้หญิงด้านในได้เลยครับ”
นามิเดินเข้าไปในออฟฟิศเขา ออโต้ออกกำกายเสร็จแล้ว เขาอาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อย นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน
เขามองนามิที่เดินเข้ามาอย่างแปลกใจ ว่าทำไมถึงเป็นเธอ เพราะปกติจะเป็นพนักงานของที่ร้านของคุณแม่เธอมาส่งเป็นประจำ
“ทำไมเป็นเรา เราไม่ใช่พนักงานที่ร้านผักหวาน ไม่ใช่เหรอ” ออโต้เอ่ยถามตั้งใจกวนเธอเล่น
“นามิเป็นลูกสาว รับหน้าที่มาช่วยงานคุณแม่ ไม่ได้เหรอคะ”
“ได้มั้ง”
“เมนูนี้คุณแม่เพิ่มเข้ามาให้พี่นะคะ เป็นพายบลูเบอร์รีแป้งพายทำมาจากถั่วอัลมอนด์ทานแล้วคลายเครียด ลดรอยตีนกาได้ดีค่ะ”
“คุณแม่เราพูดมาแบบนี้”
“เปล่าค่ะ นามิแค่ตีความหมายคำว่าคลายเครียดให้พี่ออโต้เข้าใจนะคะ”
“วันหลังไม่ต้องตีความ เอาเท่าที่คุณแม่เธอว่ามาก็พอ” ยัยตัวแสบมาหลอกด่ากันชัดๆ รึว่าฉันมีตีนกาขึ้นแล้วจริงๆ งั้นเหรอ
“โอเค งั้นแค่นี้ นามิไปนะคะ”
“เอาทิปไหม ปกติพี่ให้ทิปเด็กส่งอาหารที่ร้านเราด้วยนะ”
“เอาสิคะ ว่าแต่พี่จะให้เท่าไหร่ เมื่อกี้หนู เอ๊ย! นามิขับลัมโบร์มาส่งนะคะ พี่จะให้เท่าไหร่ดีละคะ”
“แล้วใครใช้ให้ขับมาละ ใกล้แค่นี้ ไม่เดินมา”
“ชิ!ใครจะเดินแดดก็ร้อนตัวดำกันพอดี”
“งั้นจะเอาเท่าไหร่”
“อืม ห้าพันก็พอค่ะ”
“ห๊ะ!”
“ทำไมค่ะ ตกใจอะไรแค่นี้พี่จ่ายไม่ไหวเหรอ”
“เอาไป ขอทิปเยอะขนาดนี้วันหลังไปส่งที่บ้านนะ เสร็จแล้วเรียงเข้าตู้เย็นให้ด้วย” ออโต้หยิบแบงก์พันส่งให้นามิ
คนตัวเล็กรับมาถือไว้คลี่ยิ้มหวานให้เขา “ถ้าส่งที่บ้านแพงนะคะมีค่าเดินทาง ค่าเสียเวลาด้วย”
“งั้นมาส่งครั้งนี้ครั้งเดียวพอ ตามนั้น”
“ค่ะ ตามนั้น”
“อืมเกือบลืม นามิบอกคุณแม่ให้หน่อย ว่าพี่ขอสั่งอาหารธรรมดาที่ไม่ใช่อาหารเพื่อสุขภาพ อาทิตย์ละสองวัน เมนูให้คุณแม่เราจัดการให้พี่ตามสะดวกได้เลย พอดีคนทำอาหารของพี่เขาไม่อยู่ และยังหาคนใหม่มาแทนไม่ได้”
“งั้นให้หนู เอ๊ย! นามิไปทำให้ที่บ้านไหมคะ จะได้ทานแบบเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ สองวันเอาเป็นวันไหนบ้างคะ”
“เดี๋ยวๆ เราจะเป็นคนทำเองงั้นเหรอ”
“ค่ะ นามิทำอาหารเก่งนะคะ เรียนรู้มาจากคุณแม่กับคุณพ่อเยอะเลยค่ะ เราทำอาหารด้วยกันบ่อย ทั้งคุณพ่อแล้วก็คุณแม่ชมตลอดว่านามิทำอาหารอร่อยมาก”
“ไม่เอา”
“ทำไมละคะ พี่ควรจะลองก่อนที่จะปฏิเสธนะคะ”
“ไม่ลอง”
“ลองเถอะนะคะ นามิไปทำให้พี่ชิมก่อนก็ได้ ถ้าพี่ยังไม่มั่นใจ”
“ไม่ละ พี่เลือกกิน”
“นามิก็เลือกนะคะ ไม่ได้ทำอาหารให้ใครทานง่ายๆ หรอกนะคะ ถ้าพี่ไม่ตกลงก็แล้วแต่ ชิ! ไปนะคะ” คนตัวเล็กย่นจมูกใส่เขาและทำท่าจะหมุนตัวเดินกลับไปที่ประตู
“แค่ครั้งเดียว” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมา
“ตกลงค่ะ” คนตัวเล็กหยุดชะงักหันมา รีบตอบพร้อมกับคลี่ยิ้มหวานออกมาอย่างพอใจ
“ถ้าไม่อร่อย คือจบนะ”
“ค่ะ ตามนั้น” ใครจะไปรู้พี่อาจจะติดใจหนูก็ได้ พี่เลือก ชิ! หมั่นไส้ หนูก็เลือกค่ะ
เธอเดินกลับออกมา สวนทางกับกลุ่มสาวสวยที่เพิ่งเดินเข้ามา
“พวกแกฉันละลุ้นจะแย่ เข้ามาที่นี่ทีไร อยากจะไปบนบาน ขอให้เจอคุณออโต้ ไปคลับก็ไม่เจอ มานี่ก็ไม่เจอ เมื่อไหร่ดวงฉันกับเขาจะสมพงศ์กันสักทีนะ”
นามิ ได้ยินแบบนั้นถึงกับยกยิ้มมุมปาก Cracyอะไรกันขนาดนั้น คนที่พวกเธอบอกว่าหล่อ ไม่ได้น่ารักเหมือนหน้าหล่อๆ ของเขาหรอก ปากร้ายจะตาย
อยากจะรู้เหมือนกันว่าคนหล่อของพวกเธอ ถ้าอยู่ใกล้ฉันบ่อยๆ เขายังจะปากดีแบบนี้ไปได้นานสักแค่ไหน เดี๋ยวเถอะเดี๋ยวได้รู้ นามิยิ้มออกมาอย่างนึกสนุกที่จะเอาชนะเขา
นามิกลับมาที่ร้านคุณแม่
“คุณออโต้ว่าไงบ้างจ้ะลูก”
“ก็ไม่มีอะไรค่ะ ให้ทิปหนูมาด้วย”
“อืมเขาใจดีตลอดเลย พนักงานได้ทิปกันทุกคน แถมหล่อมากด้วยนะ”
“คุณนานากำลังจะเชียร์อยู่ใช่ไหมคะ”
“เปล่านะแม่พูดเฉยๆ”
“คู่แข่งเยอะนะคะคุณแม่ เขาฮอตมากเลยนะคะเป็นเจ้าของคลับใหญ่มาก น้องชายเขาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับแฟนเดลล่าคุณแม่จำได้ไหมคะที่หนูเคยเล่าให้ฟัง”
“จำได้สิ หนูไปคลับบ่อยงั้นเหรอ”
“ก็ไปบ้างถ้าเดลล่าไปค่ะ ไม่บ่อยหรอกค่ะคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง”
“เวลาไปที่นั่นหนูเจอคุณออโต้ด้วยเหรอลูก”
“ก็ได้เจอตลอดนะคะ เพราะพี่เขามาทักทายพี่ออสตินน้องชายเขา แล้วก็คุยกับพวกเราตามประสานะคะ ไม่มีอะไร เขาไม่ได้คุยกับหนูเป็นพิเศษอะไรหรอกค่ะ”
“แม่ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” คุณนานายิ้มเอ็นดูลูกสาว
- Writer
