“อีนิน ทำไมนายท่านเรียกใช้มึง”
“จ๊ะ ?”
“อย่ามาทำไขสือนะ มึงไปอ่อยอีท่าไหนทำไมถึงลงมาจากห้องนายท่าน”
ญานินตัวแข็งทื่อ หลังจากที่ทำเรื่องลามกและช่วยนายท่านแต่งเนื้อแต่งตัวแล้วเธอก็ลงมาช่วยงานด้านล่าง แต่ไม่คิดว่าธิดาจะเห็น
“ที่มันพูดหมายความว่าไง” แก้วใจถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยจะดีเพราะกลัวญานินจะไปถูกตาต้องใจนายท่านแห่งอีแวนสันเข้า และถ้าเกิดเป็นอย่างนั้นจริง ๆ คนที่ต้องร้องไห้เสียน้ำตาก็คงไม่พ้นเด็กไร้เดียงสาอย่างเจ้าตัว
“คือ...นายท่านใช้ให้หนูไปปลุกเฉย ๆ จ้ะ”
“แค่นั้นเหรอ”
“จ้ะ” ญานินตอบทั้งที่ยังก้มหน้า
“ได้ยินแล้วก็เลิกหาเรื่องน้องมันสักที” บัวที่ยืนอยู่ไม่ไกลเอ่ยขึ้นแทน “หรือถ้ามึงมีปัญหานักทำไมไม่ไปถามเอากับนายท่านล่ะ”
“จิ๊” ธิดามองญานินตาขวางก่อนจะจิ๊จ๊ะในลำคอแล้วเดินหนีไป
“ต่อไปเอ็งไม่ต้องขึ้นไปห้องนายท่านแล้ว” เมื่อทุกอย่างกลับมาอยู่ในสถานการณ์ปกติแก้วใจก็หันมาพูดกับญานิน
