แต่สิ่งที่เธอจินตนาการก็ไม่ได้เกิดขึ้น...
ร่างเล็กในชุดเดรสสีขาวนอนขดตัวในท่าทางน่าทะนุถนอมราวกับกระต่ายตัวน้อย ๆ บนโซฟาสีแดงเข้ม เพราะการประชุมยืดเยื้อของพวกหัวโบราณในองค์กรทำให้มาร์คัสต้องเสียเวลาไปหลายชั่วโมง
ร่างสูงใหญ่คุกเข่าลงตรงหน้าคนหลับ ก้านนิ้วยาวเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าออกให้อย่างอ่อนโยน ก่อนที่เปลือกตาสีมุกจะขยุกขยิกเมื่อรับรู้ถึงการมีอยู่ของอีกคน
“นายท่าน กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ” ญานินถามเสียงงัวเงีย มือเล็กขยี้เปลือกตาตามความเคยชินก่อนจะถูกมือหนาจับเอาไว้
“หอม” ร่างเล็กยันกายนั่งตัวตรงก่อนจะเขยิบให้อีกคนนั่งลงข้าง ๆ ซึ่งมาร์คัสก็นั่งลงที่ว่างตรงนั้นพร้อมกับโน้มโครงหน้าคมสันลงมาพิงลาดไหล่เล็กแล้วสูดดมกลิ่นที่คิดถึง
มาร์คัสไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนักว่าทำไมถึงต้องการสัมผัสและอยู่ใกล้ชิดหญิงสาวตลอดเวลา
“หนูยังไม่ได้อาบน้ำเลย” เพราะรอทานอาหารเย็นพร้อมกับนายท่านแล้วดันผล็อยหลับไปญานินจึง
