ลิฟต์แก้วเคลื่อนตัวไปยังชั้นบนสุดของอาคารสูง ตรงหน้าเธอคือวิวแสงสีใจกลางเมืองนิวยอร์ก ดวงตาคู่สวยเป็นประกายก่อนจะเหลือบมองคนที่ยืนอยู่ข้างกัน มาร์คัสเลิกคิ้วข้างหนึ่งใส่เป็นนัยว่ามองหน้ามีอะไร ซึ่งญานินก็ทำเพียงส่ายหน้าจนเส้นผมสะบัดก่อนจะมองภาพตรงหน้าอย่างตื่นตาตื่นใจต่อ
ไม่รู้ว่าวันนี้เธอมีความคิดที่ว่า ถ้าไม่มีมาร์คัสเธอจะได้สัมผัสสิ่งเหล่านี้ไหม กี่รอบแล้ว กระทั่งลิฟต์แก้วมาหยุดที่ชั้นชั้นหนึ่ง
“อะ”
ญานินรีบก้าวขาตามร่างสูงที่เดินนำหน้าไปก่อน แต่เพราะความเร่งรีบบวกกับอาการขัดกลางกายจากกิจกรรมที่เกิดขึ้นบนเครื่องบินทำให้แข้งขาเกิดอ่อนแรง ถ้าไม่ได้ดีแลนที่เดินตามหลังประคองร่างเอาไว้ เธอคงล้มไปกองกับพื้นแล้ว
“ขอบคุณนะจ๊ะ แฮะ ๆ” ญานินหน้ามองคนที่ช่วยเหลือก่อนจะส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้ ส่วนดีแลนก็ทำเพียงส่งยิ้มกลับมา
“ซุ่มซ่าม”
“...” ดวงหน้าหวานก้มงุดเมื่อถูกผู้เป็นเจ้านายดุ เธอเดินตามแผ่น
