“นายท่านจะอาบน้ำเลยไหมจ๊ะ” เมื่อเข้ามาในห้องบรรยากาศรอบตัวก็ยิ่งมาคุ ญานินเอ่ยถามอีกคนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่มาร์คัสเพียงนั่งลงที่โซฟากลางห้องราวกับไม่ได้ยิน
“นะ...หนูขอโทษนะจ๊ะ”
“ขอโทษอะไร” มาร์คัสเงยหน้ามองคนที่ยืนกุมมือด้วยท่าทางสุภาพอยู่ตรงหน้า
ที่เขาเงียบก็เพราะกลัวตัวเองจะเผลอใส่อารมณ์กับหญิงสาวอีก ทั้งที่มาร์คัสควบคุมตัวเองได้ดีมาตลอดแต่เมื่อเป็นเรื่องของญานินเขากลับควบคุมตัวเองไม่ได้สักนิด
“เพราะหนูทำให้นายท่านอาย” คนตัวเล็กกว่าก้มหน้าแทบชิดอก เธอคิดว่าที่นายท่านอารมณ์ไม่ดีเป็นเพราะเธอทำเรื่องขัดหูขัดตาเขา
“มานั่งนี่”
“จ้ะ” ถ้าเป็นครั้งอื่นหญิงสาวอาจจะบ่ายเบี่ยงหรือขัดเขินแต่เพราะครั้งนี้อีกคนกำลังอารมณ์ไม่ดีเธอจึงทำตามอย่างว่าง่าย ด้วยการเข้าไปหย่อนตัวนั่งบนตักแกร่งอย่างเรียบร้อย
“ถ้าไม่ผิดก็อย่าพูดขอโทษ”
“แต่นายท่านโกรธ”
“ฉันหรือ ?”
“จ้ะ”
“ทำไมคิดแบบนั้น”
“ก็นายท่านพู
