“ตื่นแล้วก็มากินข้าว”
“จ้ะ” เพราะถูกเคี่ยวกรำตลอดทั้งคืน อีกทั้งไม่มีคนปลุกทำให้ญานินตื่นสายอย่างที่ไม่ควรเป็น
“ทำไมไม่ปลุกหนูล่ะจ๊ะ”
“เห็นหลับสบายจนน้ำลายยืด”
มือเล็กยกปาดมุมปากอย่างร้อนรนแต่เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอก็รู้ว่าตัวเองถูกแกล้งเสียแล้ว
“หนูไม่ได้น้ำลายยืดสักหน่อย”
“นั่นสิ เป็นน้ำอย่างอื่นที่ยืดแทน”
“นายท่าน !”
“กล้าขึ้นเสียงใส่ฉันแล้วเหรอ”
“ก็นายท่านแกล้งหนู”
“มากินข้าวได้แล้ว อย่าให้ผู้ใหญ่รอนาน”
มาร์คัสเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย ญานินตวัดสายตามองคนขี้แกล้งราวกับแมวโกรธแต่มันไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามร่างสูง
อาหารตรงหน้าเธอคืออเมริกันเบรกฟาสต์ ทั้งขนมปัง ไส้กรอก ไข่ดาว และแยมหลายรส แต่ตรงหน้ามาร์คัสกลับมีเพียงขนมปังปิ้งกับกาแฟดำหนึ่งแก้ว
“นายท่านทานแค่นั้นเหรอจ๊ะ” เธอเหลือบมองอาหารของเขาก่อนจะถามเสียงเบา
“อืม”
“แล้วมีแรงทำงานเหรอจ๊ะ” ดว
