ดีไซเนอร์ที่รักของเฮียป่า (รุ่นลูกจากเรื่อง ลุงคนนี้เป็นมาเฟีย)

ผับโซแอล บริเวณข้างผับโซแอล ผัวะ! พลั่ก!! เสียงซัดหมัดใส่ใบหน้าชายวัยกลางคนจนล้มไปนอนกับพื้นดินที่ขรุขระ กระทั่งมือขาวยกขึ้นเพื่อส่งสัญญาณว่าให้พอ "ทีนี้มึงนึกออกแล้วใช่ไหมว่าจะหาเงินมาคืนกูได้ยังไง" มือใหญ่ของบอดี้การ์ดกระชากคอเสื้อเชิ้ตขึ้นเรียกสติคนที่โดนซ้อม เพื่อให้ฟังประโยคที่นายตัวเองพูด "ครับ ครับคุณน้ำป่า ผมจะเอามาคืนให้เร็วที่สุดครับ" พรเทพนักเล่นพนันประจำบ่อน รีบตอบแบบระล่ำระลักด้วยความรีบร้อนเกรงว่าถ้าตอบช้าจะถูกต่อยอีกหากไม่รีบตอบออกไป "ไม่! ต้องพรุ่งนี้" น้ำป่ายืนพ่นควันสีขาวหลังพูดออกไป "..." พรเทพได้แต่มองไปที่แผ่นหลังกว้างที่ใส่สูทราคาแพง "คุณผลัดผมมาสองเดือนแล้วนะ ผมว่าผมใจดีกับคุณที่สุดแล้ว" น้ำป่าหันหลังกลับมาแล้วพูดอย่างใจเย็น "ครับคุณน้ำป่า พรุ่งนี้...พรุ่งนี้ผมจะเอามาให้คุณน้ำป่าที่ผับนะครับ" พรเทพถูกปล่อยจากการรั้งที่คอเสื้อหลังให้คำตอบ "ดี!! น่าจะยอมตั้งนานปล่อยให้ตัวเองเจ็บทำไมก็ไม่รู้" น้ำเสียงที่ฟังแล้วราวกับคนคนนั้นเป็นคนที่เห็นอกเห็นใจผู้อื่น "เอาเงินให้คุณลุงไปหาหมอด้วยล่ะ" น้ำป่าหยิบธนบัตรสีเทาสองใบยื่นให้กับอเลสซิโอ มือขวาคนสนิท "ครับนาย" อเลสซิโอ เช้าวันต่อมา โรงงานผลิตเสื้อผ้าแบรนด์ RSA หญิงสาวผมสีดำขลับตัดสั้นทันสมัย ใบหน้าไร้เครื่องสำอาง ที่ดูแล้วเป็นผู้หญิงที่หน้าตาธรรมดาคนหนึ่งแต่แก้มป่องๆของเธอ ทำให้ใครหลายๆคนชอบมาหยุมแก้มเธอบ่อยๆ เสียงเครื่องทอผ้าดังต่อเนื่องแบบคงที่ น่านฟ้ายืนดูการขัดประสานระหว่างด้ายเส้นพุ่งและด้ายเส้นยืนจนแน่นเป็นเนื้อผ้าในแบบที่เธอต้องการ ก่อนจะเดินไปหยุดดูเอกสารในส่วนของห้องสำนักงาน "เป็นไงวันนี้" อองเดร์ร่างกายสูงใหญ่ ท่วงท่าสุขุมนุ่มนวลเดินเข้ามาหยุดยืนที่ด้านหลังเก้าอี้ตัวที่น่านฟ้านั่ง "คุณอองเดร์! สวัสดีค่ะมาไทยตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" น่านฟ้ารีบลุกขึ้นยืนพร้อมกับยกมือไหว้อย่างนอบน้อม "เพิ่งมาถึง แล้วก็ตรงมานี่เลยครับ" อองเดร์พูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มทำให้ประโยคที่ออกมาจากปากฟังแล้วถึงกับยิ้มตามไปด้วย "เออ..คุณรสา..พอดีไม่อยู่ค่ะ" "คุณก็รู้ ว่าผมมาหาใคร...น่านฟ้า" เขาพูดเว้นระยะ เพื่อให้คนตรงหน้าได้รู้ความในใจ ครืด ครืด ครืด เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือ ทำให้น่านฟ้าต้องก้มหน้าเพื่อเป็นขออนุญาตรับสายก่อนจะเดินไปคุยที่หน้าห้อง "พ่อโทรมามีอะไรหรือเปล่าคะ" น่านฟ้าถามออกไปทันทีที่รับสายเพราะปกติพ่อของเธอแทบจะไม่โทรมาหาหากว่าไม่ใช่เรื่องด่วน "พ่อโทรมาบอกว่า พ่อจะไปฝรั่งเศสไปหาตากับยายของลูก" "ทำไมคะ" "แค่นี้นะ ไม่ต้องห่วงพ่อถ้าหากติดต่อพ่อไม่ได้" "พ..." ทำไมนะ เธอรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ ตรู๊ด ตรู๊ดดดด....... พรเทพรีบตัดสายทิ้งพร้อมกับปิดเครื่องแล้วหักซิมการ์ดทิ้งทันที พรเทพโทรหาน่านฟ้าหลังจากที่เขาแอบเอาบัตรเอทีเอ็มที่มีรหัสบัตรแปะเอาไว้อยู่เอาออกมาจากกล่องเก็บเอกสารที่น่านฟ้ามักจะใส่ของที่สำคัญเอาไว้ในนี้ และพรเทพก็รู้จักลูกสาวของตัวเองดีพอ "พ่อขอโทษนะลูก เอาไว้พ่อจะหามาคืน" พรเทพพูดระหว่างที่ยืนทยอยกดเงินหน้าตู้เอทีเอ็ม ติ้ง! ติ้ง! ติ้ง! เสียงแจ้งเตือนของข้อความจากธนาคารดังติดๆกัน จนทำให้น่านฟ้าต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง หลังจากที่วางสายจากพ่อได้ไม่ถึงหนึ่งนาที 01/01/40 11.20 บชxxx เงินออก xxx บ. 01/01/40 11.23 บชxxx เงินออก xxx บ. 01/01/40 11.26 บชxxx เงินออก xxx บ. "พ่อ!" สิ่งแรกที่น่านฟ้านึกถึงก็คือพ่อของเธอ เมื่อหลายปีก่อนพ่อเธอก็เคยทำแบบนี้ ในตอนนั้นพ่อเธอกดออกไปไม่กี่หมื่นและได้สัญญากับเธอว่าจะเลิกเล่นพนัน แต่ว่าเหล้าพ่อเธอบอกว่าคงเลิกไม่ได้ อันนี้เธอก็เข้าใจ แต่ทำไมวันนี้...มันเกิดขึ้นอีกแล้ว "เดี๋ยว!! คุณจะไปไหน" อองเดร์ยื่นมือไปรั้งที่แขนขาวพร้อมกับรีบถามออกไป "ขอโทษค่ะ ที่ไม่ได้อยู่ต้อนรับพอดีที่บ้านมีเรื่องด่วนค่ะ" เธอพูดเร็วจนอองเดร์แทบจะฟังไม่ทัน "เออ..." อองเดร์ไม่ทันได้พูด น่านฟ้าเธอก็คว้ากระเป๋าสะพายแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องสำนักงาน สายตาคมได้แต่มองตามแผ่นหลังบางที่ค่อยๆหายออกไปจากห้อง ภายในรถแท็กซี่น่านฟ้าได้แต่นั่งมองยอดเงินที่มันกำลังถูกถอนออกอย่างต่อเนื่อง เธอเลือกที่จะไม่โทรระงับบัญชีกับธนาคาร เพราะเธอไม่รู้ว่าพ่อมีเรื่องจำเป็นแค่ไหนกัน แต่ทำไมไม่บอกเธอดีๆล่ะ "จอดข้างหน้านี้ค่ะ" "ครับ" น่านฟ้ารีบยื่นแบงก์สีแดงให้กับแท็กซี่ไปหนึ่งใบ แล้วรีบลงจากรถแท็กซี่เดินตรงไปที่หน้าร้านสะดวกซื้อ "ไม่มี ไปไหนนะ" น่านฟ้ายืนอ่านข้อความที่ถูกส่งเข้ามาจากธนาคาร ตอนนี้มันหยุดพร้อมๆกับยอดเงินที่เหลือให้เธอหนึ่งหมื่นบาท เธอไม่มีเวลามายืนร้องไห้ตอนนี้ สองเท้าเล็กรีบก้าวเดินไปยังบ้านของเธอที่อยู่ในซอยข้างๆกับร้านสะดวกซื้อเข้าไปไม่ลึกมากนักก็ถึงบ้านหลังเล็กๆของเธอกับพ่อ ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าเล็กๆวิ่งเข้าไปในบ้านท้้งรองเท้า ประตูบ้านที่ไม่ได้ล็อกมันบอกเธอได้เป็นอย่างดี มือเล็กรีบผลักประตูห้องนอนของพ่อ สิ่งที่เห็นคือความว่างเปล่าตู้เสื้อผ้าถูกเปิดทิ้งไว้ข้าวของกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น พ่อทิ้งเธอไปแล้ว...น่านฟ้าพยายามติดต่อพ่อ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าพ่อของเธอจะเปิดเครื่อง... "ผับ..ใช่พ่อต้องอยู่ที่ผับนั้นๆแน่ๆ" น่านฟ้าพูดพลางก้าวขาเรียวออกจากห้องพ่อแล้วเดินไปที่ห้องเธอเพื่อสำรวจห้องเธออีกที สิ่งที่เห็นก็คือกล่องเอกสารของเธอถูกรื้อค้นจนมันเละเทะไปหมด น่านฟ้าตัดสินใจยังไม่เก็บเอกสารต่างๆ เธอเลือกที่จะไปผับ ผับที่มีโซนสำหรับนักพนันโดยตรง เธอรู้ เพราะเธอเคยไปที่นั่นครั้งหนึ่งเธอไปตามหาพ่อ เพราะพ่อเธอไม่กลับบ้านเกือบหนึ่งอาทิตย์ ผับโซแอล น้ำป่านั่งดูโฉนดบ้านกับโฉนดที่ดินที่เพิ่งถูกโอนเป็นกรรมสิทธิ์ของเขาด้วยใบหน้าที่พึ่งพอใจ เมื่ออ่านทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเขาจึงเก็บไว้ที่ลิ้นชักที่เต็มไปด้วยโฉนดต่างๆ ที่พวกนักเล่นพนันเอามาขายให้กับเขาเพื่อเอาตัวรอดแต่เพียงผู้เดียว น้ำป่าเชื่อเหลือเกินว่าสุดท้ายแล้วใครๆก็ต้องเอาตัวเองให้รอด ปล่อยให้ลูก เมีย หรือผัวต้องเผชิญกับความยากลำบาก ด้วยเหตุผลนี้ เขาจึงไม่เคยเชื่อใจผู้หญิงคนไหน บางคนที่เคยพร่ำบอกรักเขาแต่สุดท้ายพอเห็นเงิน เธอก็พร้อมจะทิ้งเขาได้ทุกเมื่อ ก๊อก ก๊อก "เข้ามา" "นายครับ ลูกสาวของพรเทพมาตามหาพ่อของเธออย่างที่นายบอกจริงๆครับ" ยากุมือซ้ายคนสนิทรายงานกับน้ำป่าพร้อมกับเปิดกล้องวงจรปิดให้ดู "...ปล่อยให้เธออาละวาดให้พอ แล้วค่อยพาไปที่หน้าผับเฝ้าไว้.." น้ำป่าพูดในขณะที่มองภาพหน้าจอ ด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอาการใดๆ "ครับนาย" ยากุ โซนด้านล่างของผับ "พ่อ! พ่ออยู่ไหนคะ...พ่อออกมาเถอะค่ะ มาคุยกันก่อน" น้ำเสียงที่บอกถึงความร้อนใจ สายตาเรียวก็พลางมองไปรอบๆที่มีนักเล่นอยู่เต็มไปหมด แต่ทว่ากลับไม่มีคนที่เธอตามหา "พ่อ...." เมื่อน่านฟ้าแน่ใจแล้วว่าพ่อของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ เข่าทั้งสองก็ค่อยๆอ่อนแรงลงกระแทกกับพื้นทันที ปึก! "ทำไม...ทำไมพ่อทำกับหนูแบบนี้" "พวกมึงพาเธอออกไปนั่งที่ด้านหน้าผับ" "ครับพี่ยากุ" ร่างบางถูกพยุงขึ้นขนาบซ้ายขวาทั้งสองฝั่ง แล้วพาเดินไปที่ด้านนอกตัวผับตามที่ยากุได้สั่งเอาไว้ "นั่ง! แล้วอย่าเข้าไปด้านในก่อความวุ่นวายอีก" บอดี้การ์ดสองคนก้มศีรษะลงเล็กน้อยให้กับยากุ ก่อนกลับเข้าไปดูแลในส่วนของกาสิโนต่อ