น่านฟ้ามองถุงพลาสติกที่มีโลโก้บอกว่าเป็นอาหารญี่ปุ่น ทำให้น่านฟ้าเงยหน้ามองคนตรงหน้าพลางยื่นมือไปรับถุงมาถือไว้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ยิ้มที่เริ่มกว้างขึ้นเรื่อยๆ กว้างจนเห็นฟันเรียงกันเป็นเม็ดข้าวโพดทำให้น้ำป่าถึงกับระบายยิ้มออกมาอย่างที่ไม่รู้ตัว
"ขอบคุณนะคะเฮียป่า" น่านฟ้ารู้สึกถึงอะไรบางอย่าง...เมื่อเธอทันเห็นรอยยิ้มนั้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและเอาใจใส่...หรือเธอตาฟาดไป
"เฮียติดต่อน่านไม่ได้ แบตหมดเหรอ" น้ำป่าถามพลางทำคิ้วขมวด
"ค่ะแบตหมด น่านลืมเอาที่ชาร์จแบตมา...ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้เฮียป่าต้องมาถึงที่นี่" ถึงแม้น่านฟ้าจะรู้สึกดีอยู่หน่อยๆที่เฮียป่าเอาของกินมาให้ถึงที่ทำทำงาน แต่ภายในใจลึกๆกลับคิดว่า อาจจะเป็นแค่ความสงสารไม่ได้มีความหมายอะไรที่มันเกินเลยไปกว่านี้
"แล้วทำไมยังไม่เลิกงานล่ะ จะกลับเลยไหม เฮียจะรอ" น้ำป่าถามกลับด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง สายตายังคงจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าก
