จะว่าไป เขาเห็นตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเธอแล้วละ ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนใคร
สายตาคมปนเศร้าจ้องมองริมฝีปากชมพูที่กำลังขยับไปมาเคี้ยวเม็ดข้าวกับเนื้อหมูสับจนหมดถ้วยไม่เหลือแม้กระทั่งน้ำซุปร้อนๆ สิ่งที่เขาเห็นมันทำให้เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่เขาชอบ ไม่ต้องกินแค่คำสองคำแล้วบอกว่าอิ่มทั้งๆที่ยังหิว ไม่ต้องตักข้าวคำเล็กๆทั้งที่มันอร่อยจนอยากจะกินคำโตๆ กล้าที่จะสั่งอาหารที่เป็นเส้นๆกินโดยที่ไม่ต้องอายเขา ใส่เสื้อผ้าที่ตัวเองชอบโดยไม่ต้องสนใจว่าเขาจะมองว่ามันแปลก
เมื่อน้ำป่าคิดมาถึงเรื่องการแต่งตัวมันทำให้เขานึกถึงวันที่นัดเซ็นสัญญากัน เธอแต่งตัวได้แปลกมากๆ ถึงแม้เขาจะไม่เคยถามเรื่องเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ว่าทำไมมันดูไม่ทันสมัยแต่เขาก็เข้าใจเกี่ยวกับเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่คงจะเป็นสไตล์ของคนที่มีอาชีพเป็นดีไซเนอร์ออกมแบบเสื้อผ้าก็เป็นได้
"อิ่มแล้วค่ะ แล้วยา...อ้าากลืนแล้วค่ะ"
