Princess Of Mafia เจ้าหญิงของมาเฟีย

Princess Of Mafia....2 ทนอยู่อย่างไร้ตัวตน

หลายวันต่อมา

ฉันยังใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังใหญ่ เป็นเรือนหอที่คุณแม่ตั้งใจมอบให้เป็นของขวัญในวันแต่งงาน มีทุกอย่างพร้อมสรรพ ทั้งแม่บ้าน คนขับรถ สิ่งอำนวยความสะดวก แต่ไม่มีคือความสุข หลังจากคืนเข้าหอก็ไม่ได้เจอหน้าคุณพอร์ชอีกเลย ก็ดีแล้ว ในเมื่อเขาเกลียดฉันไม่อยากเห็นหน้าก็ต่างคนต่างอยู่แบบนี้นี่แหละ ฉันมีโอกาสได้เรียนต่อมหาวิทยาลัย ซึ่งวันนี้ก็เปิดเรียนวันแรก ตอนนี้ฉันยืนส่องกระจกดูความเรียบร้อยของตัวเองอยู่นานสักพักใหญ่แล้ว ตื่นเต้นชะมัดไม่นึกเลยว่าจะมีโอกาสได้เรียนต่อ ถ้าไม่ได้คุณแม่อนาคตของฉันไม่รู้จะเป็นยังไง

"เชิญครับคุณนิล"

"ขอบคุณค่ะ ลุงหมาน ไม่ต้องเปิดประตูให้นิลก็ได้ค่ะ นิลเปิดเองได้"

"ไม่ได้หรอกครับ คุณผู้หญิงสั่งมาให้ดูแลคุณนิลให้ดีที่สุด เชิญครับ" จากเด็กบ้านนอกธรรมดา กลายมาเป็นคุณนิลที่มีคนคอยรับใช้ไม่ต้องทำอะไรเอง ต้องค่อยๆ ปรับตัวเองไปเรื่อยๆ บุญคุณของคุณแม่ท่วมหัวชาตินี้ยังไม่รู้เลยว่าจะตอบแทนท่านยังไงดี เอาเป็นว่าฉันจะอยู่ดูแลท่านให้ดีที่สุดเหมือนกับที่ท่านเอ็นดูฉันเหมือนลูกแท้ๆ คนหนึ่ง

"งั้นก็ได้ค่ะ ก่อนเข้ามหา'ลัยลุงหมานช่วยแวะร้านเบเกอรี่ร้านโปรดของคุณแม่ให้ด้วยนะคะ " ว่าจะซื้อเค้กมะพร้าวที่ท่านชอบฝากลุงสมานไปให้ที่บ้านสักหน่อย เย็นนี้ก็กะว่าจะเข้าไปทำอาหารให้ทานด้วยเหมือนกัน ท่านอยู่คนเดียวคงเหงาเหมือนกับฉัน

"ได้ครับ"

.....

วันแรกไม่ค่อยมีอะไรมาก เด็กปีหนึ่งก็จะมีรุ่นพี่มาแนะนำเรื่องกิจกรรมรับน้อง ฉันเรียนบริหารตามความต้องการของคุณแม่เพราะท่านอยากให้ช่วยคุณพอร์ชทำงาน ฉันไม่ขัดอยู่แล้วขอแค่ให้ได้เรียน อะไรก็ได้ทั้งนั้น

"น้องคนนั้นน่ะ ชื่ออะไร" อยู่ๆ ก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งตะโกนเสียงดังและกมองมาทางที่ฉัน

"หนูหรือคะ "

"ก็เออน่ะสิ " หยาบคายหว่ะ เป็นผู้ชายซะเปล่าพูดจาหมาไม่รับประทานเอาซะเลย

"ชื่อปลานิลค่ะ"

"ลุกมานี่ดิ๊ " ทุกคนหันหน้ามองเป็นตาเดียว ฉันทำตามคำสั่งเพราะไม่อยากมีปัญหา ใครๆก็บอกว่าไอ้พวกรุ่นพี่ที่ทำหน้าที่รับน้อง บ้ากันทั้งนั้น

"มะ มีอะไรคะ"

"เลิกกิจกรรมนี้แล้วรอพบพี่ด้วย " คือแค่เนี๊ยเอง ทำไมต้องทำให้ทุกคนแตกตื่นด้วย

"ได้ค่ะ" ฉันกลับไปนั่งที่เดิม จากนั้นรุ่นพี่ก็อธิบายกิจกรรมที่พวกเราจะต้องเข้าร่วม พวกเราต้องเข้ากิจกรรมรับน้องทุกเย็นบางครั้งอาจจะกลับบ้านดึก ซึ่งทางมหาลัยจะออกหนังสือให้กับผู้ปกครองทุกคนได้เซ็นรับทราบ เฮ้อ เบื่อกิจกรรมนี้ หลังจากชี้แจงเรียบร้อย รุ่นพี่ก็ปล่อยให้พวกเรากลับบ้าน แต่ฉันยังกลับไม่ได้เพราะต้องรอพบรุ่นพี่คนนั้นก่อน แอบมองป้ายชื่อของเขาเขียนว่า พี่ฟีน

"รอนานมั้ย"

"ไม่ค่ะ พี่มีอะไรจะคุยกับนิลหรือคะ" ทุกคนเริ่มทยอยกลับกันหมดแล้ว เหลือแค่รุ่นพี่ไม่กี่คนเท่านั้น ฉันอยากรีบคุยให้เสร็จจะได้กลับบ้านสักที

"เปล่าหรอก แค่จะเรียกว่าดูหน้าเฉยๆ " อะไรนะ งงกับคำตอบที่ได้กลับมามาก ที่ฉันต้องเสียเวลายืนรอก็เพราะเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ แถมยังทำหน้านิ่งไม่รู้สึกอะไรกับคำตอบที่หลุดออกมาจากปากของตัวเองอีก ที่บอกว่ารอไม่นานก็โกหกไปงั้นแหละ ยืนรอเกือบชั่วโมง เพื่ออะไร อยากดูหน้าเฉยๆ เนี่ยนะ

"อะไรนะคะ"

"ไปได้แล้ว แค่นี้แหละ" ปกติฉันไม่ใช่คนขี้โมโห แต่กับไอ้รุ่นพี่คนนี้บอกเลยว่าโคตรโมโห ต้องพยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ข้างในใจ คิดว่าเป็นรุ่นพี่แล้วจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ เหอะ ทุเรศที่สุด ฉันเดินออกมาขึ้นรถหน้ามหาวิทยาลัย ป่านนี้ลุงหมานคงรอนานแล้วเพราะไอ้รุ่นพี่ผีบ้านั่นคนเดียวทำฉันเสียเวลา

"ลุงหมานนิลขอโทษนะคะที่ให้รอนาน"

"ไม่เป็นไรครับ แล้วนี่คุณนิลยังจะไปบ้านคุณหญิงอยู่รึเปล่าครับ"

"ไปค่ะ "

"ได้ครับ" ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะไปทำอาหารให้คุณแม่ทาน ยังไงก็จะไป แต่นี่มันก็เย็นมากแล้ว แต่ก็ช่างเถอะ ไปสักนิดก็ยังดี

............................

"อ้าวนิล จะมาทำไมไม่บอกแม่ล่ะลูก พอร์ชไหนบอกว่าน้องไม่ว่างไงลูก " อยู่กันครบองค์ประชุมทั้งคุณแม่ คุณพอร์ช และผู้หญิงคนนั้น คนที่อยู่ในใจของคุณพอร์ชมาตลอด

"อ๋อ คือเพลงเพิ่งว่างน่ะค่ะคุณแม่ ก็เลยอยากตามมาด้วย"

"เหรอลูก มาลูกมา มาทานข้าวด้วยกัน " ฉันเดินไปที่เก้าอี้ตัวว่างตรงข้ามกับคุณพอร์ชและผู้หญิงคนนั้นตามคำเชิญของคุณแม่ รีบกลับตอนนี้ก็คงจะเสียมารยาท สายตาที่คุณพอร์ชมองมาที่ฉันบอกได้เลยว่า เขาไม่พอใจฉัน ฉันไม่ได้สนใจเพราะไม่ได้ทำผิด

"นิ่ม ตักข้าวสิ" ป้าแม่บ้านทำหน้าที่ตักข้าว จากนั้นพวกเราก็นั่งทานข้าวกันอย่างเงียบๆ คุณแม่มีสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉันทราบดีว่าคุณแม่คงลำบากใจไม่น้อยสำหรับเรื่องนี้ ส่วนคุณพอร์ชก็ดูมีความสุขดีเพราะนั่งตักนู่นตักนี่ให้ผู้หญิงของเขาอยู่ตลอดเวลา ส่วนฉันได้แค่มองและนั่งก้มหน้าฝืนกินข้าวของตัวเองให้หมดเร็วๆ เพราะไม่อยากอยู่ในสถานการณ์อึดอัดแบบนี้อีกต่อไป

"คุณแม่คะลุงสมานได้เอาขนมมาให้รึเปล่าคะ" ฉันทำลายความเงียบโดยการถามคุณแม่เรื่องขนมที่ฝากลุงสมานมาให้เมื่อช่วงเช้า

"เอามาให้จ๊ะ อร่อยมากเลย รู้ใจแม่ที่สุดเลยหนูนิลเนี่ย"

"คุณแม่ครับ ฟ้าก็ซื้อขนมมาฝากคุณแม่ด้วยนะครับ "

"ขอบใจนะลูก แต่เอาไว้ก่อนนะ เมื่อเช้าแม่ทานขนมที่หนูนิลซื้อให้ไปซะเยอะเลย" ดูก็รู้ว่าเขาไม่พอใจ สายตาที่จ้องมาปานจะกินเลือดกินเนื้อฉัน

........

"คุณแม่คะนิลอิ่มแล้ว นิลขอตัวกลับก่อนนะคะ"

"ไม่รอกลับพร้อมพี่เขาล่ะลูก"

"ผมต้องไปส่งฟ้าก่อนครับคุณแม่ " ทำไมถึงได้จุกแบบนี้นะ ฉันเข้าใจคุณแม่ เข้าใจคุณพอร์ช เข้าใจทุกๆ คน มาทีหลังไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไร ไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งได้รับความสงสารและเห็นใจ ฉะนั้นต้องอยู่ให้ได้ถึงแม้ว่าจะเจ็บมากแค่ไหนก็ตาม

"ไปด้วยกันก็ได้นี่คะ ฟ้าไม่ถือ"

"ไม่เป็นไรค่ะ นิลมากับลุงสมาน เชิญตามสบายนะคะ "

"คุณแม่คะนิลขอตัวก่อนนะคะ" แอบเห็นสายตาของผู้หญิงคนนั้นก็รู้ว่าไม่พอใจ ฉันไม่เคยคิดแย่งของใครอยู่แล้ว อยากทำอะไรก็เชิญ ขอแค่อย่ามาวุ่นวายกับฉันก็พอ

"ลุงสมานกลับบ้านกันดีกว่าค่ะ"

"เดี๋ยว!! "

.....................................................