หนู Red คนดีกับพี่ ๆ หมาป่า

Chapter 4: ขายเรือนร่าง

สองหนุ่มเห็นแววตาคล้ายลูกแมวมองอ้อนของสาวน้อยก็อดรู้สึกสงสารไม่ได้ คำพูดของเธอมันทำให้ธนบัตรรู้สึกผิดที่ตีค่าเธอต่ำต้อยเสียเหลือเกิน

“งั้น... ลองเปรียบตัวเองเป็นกาแฟสิ น้องเป็นกาแฟอะไร? พวกพี่ชอบดื่มกาแฟ เผื่อน้องจะเป็นกาแฟที่พวกพี่ชอบ” หนุ่มหล่อหน้าหวานถามเธอ น้ำเสียงไม่จริงจังนัก

“หือ? พี่ชิคว่ายังไงนะคะ? หนูไม่เข้าใจ” รุธิราถามแล้วขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“ก็อย่างเช่น พี่ชอบดื่มคาปูชิโน มันเหมือนพี่... ไม่จำเจ ผสมกับช็อกโกแลตก็ได้ ฮาเซลนัทก็ได้ คาราเมลก็ได้...”

“หรือเรียกอีกอย่างว่า ‘มั่วไม่เลือก’ ใช่ไหมไอ้ชิค?” ธนบัตรพูดต่อให้เพื่อนยิ้ม ๆ

“ไอ้เชี่ยธน! เสือกเรื่องกูอีกแล้ว ตัวมึงก็มั่วพอกัน ว่าแต่มึงเถอะ... มึงเหมือนกาแฟอะไรดีวะ?”

“กูเหมือนแก้วนี้ที่กูดื่มอยู่.... กาแฟไอริช กาแฟผสมวิสกี้ ได้ลองสักทีแล้วจะเมา ยิ่งดื่มยิ่งเมา” ธนบัตรพูดเสียงขรึมขณะที่จ้องตาสาวน้อยรุธิราอย่างมีนัย

รุธิราจ้องตาพี่แว่นสุดหล่อกลับแล้วทำหน้าครุ่นคิด

“ตอบพวกพี่มาได้หรือยังว่าน้องเหมือนกาแฟอะไร? ถ้าตอบถูกใจพวกพี่จะได้พิจารณาว่าจะให้ยืมเงินได้ไหม? ให้ยืมได้นานแค่ไหน? เอาอะไรค้ำประกันหรือตัวน้องจะแลกเงินได้ไหม?” ชนกชนเร่งเอาคำตอบจากปากเด็กสาว

รุธิรานิ่งนึกอยู่ครู่นึกก่อนจะฉีกยิ้มออกมาแล้วตอบพี่ ๆ ไปด้วยความมั่นใจ

“หนูรู้แล้วค่ะ! หนูแต่งตัวแบบนี้ พวกพี่เลยอาจไม่รู้ แต่หนูเหมือนลาเต้ค่ะ... หนูรสชาติมัน ๆ ไม่ขม และนมหนูเยอะมากค่ะ!”

คำตอบของรุธิราทำเอาสองหนุ่มที่กำลังยกกาแฟของตัวเองขึ้นมาจิบถึงกับสำลักเลยทีเดียว

“แค่ก! แค่ก! แค่ก! น้องว่าอะไรนะ?” ชนกชนวางแก้วกาแฟแล้วถามสาวน้อยทันที ในหัวจินตนาการภาพเธอตอนเปลือยเปล่าโชว์ร่างขาวเนียนอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว

“หนูว่าหนูเหมือนลาเต้ หนูมัน ไม่ขม และนมเยอะค่ะพี่ชิค แบบนี้พวกพี่พอจะซื้อหนูแล้วให้เงินหนูสักสองล้านได้ไหมคะ?” เด็กสาวถามแล้วเม้มริมฝีปากแน่น รอคอยคำตอบจากพวกเขาด้วยใจจดจ่อ

“คือ... หนูเร้ดครับ พี่ว่าหนูควรจะทบทวนอีกสักนิดไหมครับว่าข้อแลกเปลี่ยนที่เราจะตกลงทำกันมันจะมากไปสำหรับหนูหรือเปล่า?” ธนบัตรแสร้งถามด้วยความห่วงใย

ใครมันจะผลีผลามรับคำเลยวะ เหยื่อสงสัยหมดพอดี ต้องแกล้งทำเป็นดี ทำเป็นห่วงใยให้ตายใจถึงจะแนบเนียน

“ถ้าพวกพี่จะให้เงินหนูสักสองล้าน หนูทำได้ค่ะ ให้ใช้แรงงานอะไรหนูก็ทำทั้งนั้น ขัดถูรถคันใหญ่ของพวกพี่ ดูแลสวนที่บ้านสวนทั้งหมด หรือแม้แต่ทำอาหารให้พวกพี่เช้า กลางวัน เย็น หนูก็ทำได้ค่ะ หนูขายตัวเป็นทาสพวกพี่ได้เลย” สาวน้อยตอบชัดถ้อยชัดคำ คำตอบของเธอทำเอาสองหนุ่มหล่ออ้าปากน้อย ๆ แล้วถึงบางอ้อ

เด็กนี่มันจะใสไปไหนวะ? ไม่รู้จริง ๆ หรือไงว่า ‘ขายตัว’ ที่กำลังพูดกันนี่หมายถึงอะไร?

ชนกชนส่ายหัวน้อย ๆ แล้วเริ่มอธิบายให้น้องฟัง

“ถ้าจะซื่อขนาดนั้นเดี๋ยวพี่จะแจกแจงแบบตรงไปตรงมาเลยนะ... น้องต้องการเงินแต่ไม่มีหลักประกันหรือทรัพย์สินอะไรมาขายให้พวกพี่เลย ดังนั้นพวกพี่เลยเกริ่นเรื่องการขายตัว และมันเป็นการ ‘ขายตัว’ ที่แบบ... ที่ประมาณว่า... เออ... ที่พวกพี่ต้องได้ตัวน้องน่ะ เคยเรียนเพศศึกษาใช่ไหมเราน่ะ? ขายตัวแบบนั้นน่ะ แบบที่ผู้ชายสอดใส่เข้าไปในตัวผู้หญิง ไม่ได้ขายตัวแบบขายแรงงาน เข้าใจไหม?”

สิ้นคำอธิบายของหนุ่มหล่อหน้าหวานรุธิราก็มีอันต้องหน้าแดงอีกครั้ง แดงเพราะอายในสิ่งที่เขาพูดบวกกับที่เธอเข้าใจผิดด้วย

เธอไม่ได้ซื่อจนบื้อขนาดไม่รู้จักคำว่า ‘ขายตัว’ แต่...

“แต่... พวกพี่ไม่ดูเหมือนพวกที่ต้องเสียเงินซื้อบริการจากผู้หญิงเลยนี่คะ ใครจะไปรู้ว่าพวกพี่หมายถึง ‘ขายตัว’ แบบนั้น แล้ว... แล้ว... ถ้าหนูขายตัวแบบนั้น... พี่คนไหนจะซื้อหนูคะ?” รุธิราทำใจกล้าถามต่อ ในหัวตอนนี้เริ่มกลัวเล็กน้อย เรื่องเอาแรงแลกเงินเธอพอทำได้ แต่เรื่องเอาเซ็กซ์แลก... มันน่าจะยากเกินเบอร์ไปหน่อยสำหรับสาวน้อยไม่ค่อยประสาอย่างเธอ

สองหนุ่มหล่อยกยิ้มร้ายที่มุมปากขึ้นพร้อมกันและธนบัตรก็เป็นคนเอ่ยขึ้นมาก่อน

“พวกพี่จะหารกันคนละครึ่งเพื่อซื้อหนู เพราะหนี้ 20 ล้านที่คุณนิดาค้างอยู่ก็เป็นของพี่กับไอ้ชิคคนละครึ่ง”

สิ้นประโยครุธิราก็ส่ายหน้าพรืดทันที สาวน้อยหน้าซีดแล้วอ้าปากค้าง

“พี่หมายถึงหนูต้องขายตัวให้ทั้งพี่ชิคและพี่ธนเหรอคะ? ไม่เอาค่ะ หนู... หนู... ไม่เอา” รุธิราปฏิเสธทันทีอย่างไม่ต้องคิด

สองหนุ่มหล่อหันมาสบตากันก่อนจะส่งสัญญาณให้กันและกันแบบที่พวกเขารู้ด้วยการพยักหน้าน้อย ๆ

‘ถ้าลูกสาวของนายรวีไม่หลงกลพวกเราง่าย ๆ พวกเราต้องหาทางหลอกให้เด็กนั่นติดกับ... จดหมายที่คุณนิดาเคยเขียนทิ้งไว้ เราต้องใช้มันให้เกิดประโยชน์’

คำพูดของธนบัตรที่ตระเตรียมแผนการล่อลวงลูกสาวนายรวีมาเป็นอย่างดีก่อนหน้านี้ทำให้สองหนุ่มรู้กันว่าต้องทำอย่างไรต่อไป

“ไม่ต้องกลัวนะน้อง มันอาจฟังดูเป็นไปไม่ได้ และอาจดูเหมือนพวกพี่เป็นพวกโรคจิตที่พูดอะไรแบบนี้ขึ้นมา แต่เราต้องรีบตกลงกันให้เคลียร์ว่าจะเอาอะไร ยังไง ถ้าน้องต้องการเงินด่วน น้องต้องคิดเรื่องนี้ให้ดี และที่สำคัญพวกพี่ไม่ได้เลวร้าย แค่รักสนุก และถ้าพวกเราถูกใจน้อง พวกเราเลี้ยงทั้งน้องและย่าน้องระยะยาวได้ ไม่มีปัญหา เพราะเงินสองล้านมันแค่เงินประมาณการที่ต้องใช้จ่าย หากคุณนิดาอาการทรุดก็อาจต้องใช้เงินมากกว่านั้น" ชนกชนพูดตะล่อมเธอในขณะที่ธนบัตรก้มหน้าก้มตาหาอะไรบางอย่างในซองเอกสารอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่หนุ่มแว่นจะหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาวางตรงหน้าของรุธิรา

”พวกพี่ไม่ใช่คนไม่ดี แค่เรื่องบนเตียงมันช่วยให้พวกพี่คลายเครียดจากงานที่ทำอยู่ได้ และพวกพี่ก็ชอบแบบสามคน แต่เรื่องข่มขืน ทำร้ายร่างกายผู้หญิง พวกพี่ไม่เคยทำ ไม่อย่างนั้นคุณนิดาจะทิ้งจดหมายฉบับนี้ไว้ให้พวกพี่เหรอ” ธนบัตรบอกสาวน้อยแล้วพยักพเยิดให้เธออ่านข้อความในกระดาษที่เขียนด้วยลายมือคุณย่าของเธอ

‘ย่าฝากดูแลหนูเร้ดด้วยค่ะ

ถึงไม่เคยเจอกันแต่ย่าเชื่อว่าหนูเร้ดทำให้คนรักและเอ็นดูได้ไม่ยาก ถ้าย่าเป็นอะไรไปก่อน ดูแลน้องแทนย่าด้วยค่ะ อย่าให้ใครที่มันใจสกปรกมาทำให้หนูเร้ดของย่าต้องเจ็บช้ำเลยค่ะ ย่าขอร้องใครไม่ได้จริง ๆ ย่ากับหนูเร้ดไม่เหลือใครแล้ว มีกันแค่สองย่าหลาน เห็นใจย่าและสงสารน้องด้วยนะคะ

นิดา’

จดหมายสั้น ๆ เขียนด้วยลายมือของคุณนิดาทำให้ใจของรุธิราสงบขึ้น เมื่ออ่านจดหมายซ้ำไปมาหลายรอบสาวน้อยก็ยิ่งรู้สึกว่าคุณย่าของเธอไว้ใจพวกเขามากขนาดจะฝากชีวิตเธอไว้กับพวกเขาจริง ๆ

“จดหมายมันไม่สั้นไปเหรอคะ?” สาวน้อยสงสัยขึ้นมาก่อน

“ก็คุณนิดาไม่ค่อยสบายเป็นทุนอยู่แล้ว จะให้เขียนยาวเป็นวิทยานิพนธ์เลยหรือยังไง?” ชนกชนตอบแกมประชด

“แต่ในจดหมายไม่ได้ระบุว่าให้ดูแลแบบไหน คุณย่าไม่รู้หรือเปล่าว่าพวกพี่กะจะดูแลหนูด้วยการให้เงินแลกเซ็กซ์?” รุธิรายังไม่คลายความสงสัย

“รู้หรือไม่รู้พี่ไม่แน่ใจ พี่รู้แต่ว่าคุณย่าของหนูวางใจให้พวกพี่ดูแลหนูครับ” ธนบัตรตอบเธอทันที

“สรุปว่ายังไง? จะเอาตัวมาขายแลกสองล้านแล้วปล่อยให้พวกพี่ดูแลชีวิตน้องตามจดหมายที่คุณนิดาทิ้งไว้หรือจะปฏิเสธแล้วไปหาเงินเอาดาบหน้า?” ชนกชนเร่งรัดเอาคำตอบจากปากเธอ

“แต่... ขายตัวให้ผู้ชายทีละสองคน หนูว่ามัน...” รุธิรานิ่วหน้าแล้วพูดเสียงค่อย

“ก็ลองก่อนทีละคนก็ได้ พอชินแล้วค่อยควบสอง” ชนกชนกล่อมน้องต่อ

“ที่สำคัญพวกพี่ไม่เคยบังคับผู้หญิง ถ้าเร้ดลองแล้วไม่ชอบจริง ๆ หรือหาเงินทางอื่นได้ก็เอาเงินมาคืนแล้วบอกเลิกการซื้อขายก็ได้ ดีไหมครับ?” ธนบัตรเอ่ยเสริมเพื่อนแล้วหยิบกระดาษสัญญาพร้อมปากกาขึ้นมาเขียนยิก ๆ ก่อนจะวางสัญญาการทำธุรกรรมไว้ตรงหน้าของรุธิรา ทับจดหมายจากคุณนิดาที่สาวน้อยเพิ่งอ่านไปเมื่อครู่

รุธิรากวาดตาอ่านข้อความในสัญญา คำสำคัญเช่นการระบุว่าเธอต้องทำงาน ‘บริการ’ พวกเขาสองหนุ่มเป็นเวลาหนึ่งปีเต็มเพื่อแลกกับเงินสองล้านและยืดระยะเวลาการชำระหนี้ 20 ล้านไปอีก 10 ปี เป็นส่วนที่สาวน้อยอ่านซ้ำไปมามากที่สุด

หนึ่งปีแลกกับเงินสองล้าน และการขยายเวลาการชำระหนี้อีก 20 ล้าน... สรุปถ้าหนูขายตัวให้พวกพี่เขา ค่าตัวเฉลี่ยหนูคือเดือนละ 166,666 บาทโดยประมาณสินะ

“แล้วเดือนหนึ่งหนูต้องนอนกับพวกพี่คนละกี่ครั้งคะ?” สาวน้อยถามเสียงเบา ไม่เคยคิดว่าต้องมานั่งคำนวณอะไรแบบนี้

ชนกชนยักไหล่แล้วตอบอย่างไม่ยี่หระ

“ไม่รู้ แล้วแต่ว่าน้องเด็ดไหม ถ้าเด็ดก็ถี่หน่อย ถ้าไม่อร่อย แค่อาทิตย์เดียวก็อาจจะแค่คนละครั้ง หรือสองครั้ง”

“เออ... ถ้าอย่างนั้นหนูขอร่นสัญญามาเป็นหกเดือนได้ไหมคะ? หกเดือนแลกกับสองล้านและขยายเวลาการใช้หนี้... พวกพี่บอกเองว่าอย่างหนูอาจได้ครั้งละแสน พี่เล่นเหมาจ่ายเดือนละแสนหกหนูก็ขาดทุนสิคะ” รุธิราพยายามต่อรอง

“พี่ไม่ได้บอกว่าอย่างน้องน่าจะได้ครั้งละแสนนะครับ พี่บอกแค่ว่าไม่ถึงล้าน น้องทึกทักเอาเองว่าครั้งละแสน” ธนบัตรตอบเสียงขรึม

รุธิราทำหน้าคว่ำทันที ไม่คิดว่าค่าความสาวของตัวเองมันจะแสนต่ำต้อยถึงเพียงนั้น

“ทางเลือกของน้องมีไม่เยอะนะ แล้วอย่าลืมสิ คุณนิดาวางใจให้พวกพี่ดูแลน้อง ดังนั้นพวกพี่ไม่คิดเอาเปรียบน้องหรอกน่า” ชนกชนกล่อมเธอต่อ

“เอางี้... ถ้าหนูเร้ดทำหน้าที่ได้ดี พวกพี่จะหักหนี้ลบไปด้วย แฟร์ดีไหมครับ? ส่วนเรื่องหกเดือน ลืมไปได้เลย พี่ยืนยันขอหนึ่งปีครับ” ธนบัตรเสนอต่อ ทำราวกับกำลังตกลงธุรกิจพันล้าน แล้วยื่นปากกาให้น้องน้อย

“รับหรือไม่รับข้อเสนอดีครับ?” หนุ่มหล่อใส่แว่นถามเสียงขรึม พลางกระดิกปากกาในมือเป็นการเชื้อเชิญให้สาวน้อยรับมันไปเซ็นชื่อ

รุธิราเม้มริมฝีปากอิ่มแน่นก่อนจะยื่นมือน้อย ๆ ไปรับปากกาจากมือใหญ่แล้วจรดชื่อ ‘รุธิรา รวีไวย์’ ลงไปในสัญญาขายเรือนร่างของเธอฉบับนั้น

อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ในเมื่อคุณย่าของหนูวางใจให้พวกพี่ ๆ ดูแลหนู พวกเขาก็คงไม่เลวร้ายเท่าไหร่หรอกน่า