Hinang-hina na ang katawang lupa ko at halos hindi ko na maimulat ang mga mata ko. Kung ilang araw na akong hindi kumakain at umiinom ng tubig ay hindi na malinaw sa utak ko. Kahit ang sarili kong tinig ay hindi ko na rin marinig. Walang oras na hindi ako tumawag sa Itaas na huwag niyang pababayaan ang mga anak ko. Miss na miss ko na silang tatlo.
"Ana Joy, hindi ka pa rin ba magsasalita o talagang gusto mo na talagang mamatay na?" tanong ni Sir Damian na araw-araw pa rin akong pinupuntahan at tinatanong kung nasaan ang kanyang Mama. Alam ng Diyos na gustong-gusto kong sa sabihin sa kanya ang totoo. Ang kaso ay pinanghihinaan na ako ng loob sa tuwing iisipin na pwedeng malagay sa kapahamakan si Doña Dorina at mga anak ko kung ituturo ko kung nasaan sila ngayon.
"Mukhang wala talagang bal
