Maingat na inilapag ni Blair ang kaniyang bag at cellphone sa mesa bago marahas na itinulak
ang pinto ng opisina ni Roman. Isinara niya ito nang mas malakas kaysa sa dapat.
Hindi pa man ito nakakapagsalita, mabilis na siyang lumapit, nakahalukipkip ang mga braso, at
matalim ang tingin.
“You made it so obvious, Roman,” ang reklamo ng sekretarya.
Hindi agad tumingin si Roman. Umiling lang ito nang marahan at humilig sa upuan, huminga
nang malalim na para bang inaasahan na niyang mangyayari ito.
“I don’t know what you’re saying,” kalmado niyang tugon.
Napasingkit si Blair bago mas lalong lumapit. “Napansin ni Kara ang lahat. She saw through us.
Yung… yung mayroon sa atin.”
Dapat ba talagang si Roman lang ang sisihin?
Hindi.
Alam ni Blair na mayroon din siyang pagkakamali kaya nabu
